Ανήμερα το Πάσχα, τρώμε σε τηλεδιάσκεψη μια μεγάλη παρέα. Κάλεσμα διαδικτυακό και καθένας συνεισφέρει τη μερίδα του. Περνά η ώρα, τελειώνει η ιεροτελεστία, μένουμε οι λίγοι και καλοί να πούμε τα δικά μας:

«Εμένα ο κορονοϊός μου φαίνεται ότι μας γυρίζει στα εφηβικά μας χρόνια».

«Μπα!»

«Ως τον Μάρτιο, όποτε θέλαμε να ξεσκάσουμε, έπρεπε οπωσδήποτε να κλειστούμε σε μια καφετέρια και να πιούμε καφέ. Τώρα περπατούμε, τεντωνόμαστε, σεργιανίζουμε, πάμε, ερχόμαστε! Προχτές ο Ξερόκαμπος ήταν γεμάτος κόσμο που βολτάριζε».

«Τι είναι Ξερόκαμπος;»

«Είναι, άμα μιλώ και δείχνω, οι ΠΕ02 (Φιλόλογοι) να προσέχουν όταν μιλούν οι ΠΕ4.2 (Χημικοί)».

«Καλέ, είναι η στράτα, άμα μπεις στο χωριό, που τραβάς και πας για το στρατόπεδο, που έχει μια καφετέρια. Νοίκιαζα σπίτι εκεί μέσα σ’ ένα στενό, όταν ήμουν διορισμένη εκεί και τα ξέρω».

«Λοιπόν, οι ΠΕ3 (Μαθηματικοί) να μη βοηθούν τους ΠΕ02 (Φιλολόγους) με μνήμη χρυσόψαρου, γιατί θυμώνω».

«Ναι άντε καλά! Δηλαδή κάνεις περαντζάδα, καλό μου παιδί! Σαν τον παλιό καλό καιρό».

«Ακριβώς!»

«Και ποιος σε βλέπει, που στολίζεσαι;»

«Καταρχάς είμαι με αθλητική περιβολή. Ύστερα…. Δε χρειάζεται να ξέρετε».

«Να βοηθήσω τη συζήτηση, στα εφηβικά μας χρόνια, θυμάμαι στα καφενεία των χωριών μόνο γέρους ή φαντάρους, το τελευταίο στην καλύτερη περίπτωση».

«Γιατί ντόπιους μεσήλικες να μας κουτσομπολεύουν δε θυμάσαι;»

«Θυμάμαι, αλλά δεν είμαι τόσο μεγάλη για να θυμάμαι μόνον, άντε τώρα. Λοιπόν, λέγε! Όταν σειέσαι και λυγιέσαι και περνάς, γυρίζει να σε δει τίποτα καλό;»

«Εμένα πάλι ο κορονοϊός με γυρίζει πιο πίσω στο παρελθόν. Μου θυμίζει τη μακαρίτισσα τη μάνα μου: “Για να βγεις έξω, θα ξέρω πού θα πας και θα αποφασίσω εγώ τι ώρα θα γυρίσεις. Χαρτί και καλαμάρι θα μου δίνεις αναφορά”. Το Β6 σε διατύπωση της δεκαετίας του ογδόντα. Δεν έδινα λογαριασμό στη μάνα μου, αναγκάζομαι να δίνω τώρα στον Χαρδαλιά. Και να συμπληρώνω και χαρτί.. Αυτό πού το πάτε, δηλαδή;»

«Άρα θα λες και ψέματα».

«Ε, προφανώς! Γιατί στη μάνα μας λέγαμε αλήθεια; Πολλά ρωτούσε, για να λέμε πάντα την αλήθεια».

«Ισχύει. Κάθε φορά που μας τσάκωνε όμως,, έπεφτε καμπάνα! Φωνές, κατ’ οίκον περιορισμός, κομμένο το χαρτζιλίκι και αναφορά στον Pater Familias και καλά για να μας κάνει ντα».

«Παιδί μου, από κει κόπιαρε τις ποινές και ο Χαρδαλιάς! Οι φωνές γίνονται επιπλήξεις από τα όργανα της τάξεως, που σε γυρίζουν σπίτι, γιατί είσαι ώρες πολλές έξω. Για τον περιορισμό στο σπίτι, να μην το συζητήσω καλύτερα : Σε λίγο θα συναγωνιζόμαστε τις χελώνες και τα σαλιγκάρια που κουβαλούν στην καμπούρα τους το τσαρδί τους. Το πρόστιμο μας στερεί πολύτιμον χρήμα και αντί να το πουν στον πατέρα μας το βράδυ μας κόβουν ένα χαρτί να περάσουμε από τα δικαστήρια για τα περαιτέρω».

«Αχ! Όταν σκέφτομαι ότι θέλω να ξαναγίνω παιδί, έχω κατά νου να με νταντεύουν και να με προσέχουν, να με κανακεύουν, να μου κάνουν όλα τα χατίρια, όχι να με μαλώνουν και να με τιμωρούν. Ξενερώνω και ζω και στην κλεισούρα».

«Για τέτοια να πιάσουμε στασίδι στον Τσιόδρα. Κυριολεκτικά όμως! Σαν καλός Σαμαρείτης φαίνεται. Σαν τον παπά μας στο κατηχητικό που ποτέ δε μάλωνε».

«Αχ, ναι! Και ο δικός μας. Ο μόνος άνθρωπος που γνώρισα που έκανε παρατηρήσεις χαμογελαστός».

«Άμα σε ζορίζουν οι γιοι σου, να γίνεσαι Τσιόδρας. Κρίμα είναι τα καημένα τα μωρά».

«Εγώ, κυρίες μου, είμαι υποδειγματική μάνα!» (Ακούγεται από μέσα μια πόρτα να ανοίγει). «Γυρίστε πίσω, τώρα!» (Ουρλιάζει). «Ρε, αφήστε, ρε κάτω τα ποδήλατα. Μια μέρα να μη βρέξω τη σέλα και μου την κοπανάτε. Γυρίστε, γιατί θα καλέσω εγώ τους χωροφύλακες».

«Εσύ θα φας το πρόστιμο» (απαντά ο μικρός και η πόρτα κλείνει με θόρυβο).

«Πάει χάλασε η κοινωνία! Εμείς μωρά ακούγαμε».