Κολλημένη στο φανάρι της Πειραιώς, λίγο μετά το μεσημέρι της Παρασκευής! Πλησιάζουν Χριστούγεννα και ένας ζεστός μεσημεριανός ήλιος πέφτει εκτυφλωτικός στο παρμπρίζ και με υποχρεώνει να επιβραδύνω: στην κίνηση του οχήματος, στις σκέψεις, στις υποχρεώσεις, στις απαιτήσεις! Η επιβράδυνση γίνεται χαρά της ζωής, αρκεί να χαίρεσαι με τη στιγμή! Να μπορείς να καταλάβεις τη μοναδικότητά της και να την απολαύσεις. Να αξιολογήσεις τη μοναδικότητά της. Να ερμηνεύσεις τον ρόλο της, τη σημασία και τη δυναμική της. Αληθινά πλούσιος λένε είναι εκείνος που απολαμβάνει σπατάλη χρόνου. Όσο τακτικότερα, τόσο πλουσιότερος! Πραγματικά ευτυχισμένος είναι όποιος χαίρεται να ξοδεύει αλόγιστα τον χρόνο, να ηρεμεί, να χαλαρώνει, να αδειάζει το μυαλό του από υποχρεώσεις. Κατά μία άποψη πάντα. Υγιής είναι εκείνος που μπορεί να παραμένει ήρεμος, γαλήνιος, ατάραχος για μεγάλα χρονικά διαστήματα.

Από την άλλη η πίεση του χρόνου βοηθά πολλούς να είναι αποδοτικοί και δημιουργικοί. Καθένας δουλεύει με τους ρυθμούς του. Ανάβει το πράσινο, αλλάζει το τραγούδι. Ένας δυνατός ρυθμός και ένας μελωδικός στίχος είναι πάντα εφαλτήριο για νέες περιπέτειες. Αισιόδοξο τουλάχιστον. Περιμένοντας την κακοκαιρία «Διονύσιο», ρουφώ λαίμαργα τα δώρα της φύσης, στην καρδιά του χειμώνα. Ζέστη στο περιβάλλον, ζέστη στο αυτοκίνητο, υψηλές θερμοκρασίες στις παρέες, φωτιά στα σαββατόβραδα, τι περισσότερο μπορεί να θέλει ο άνθρωπος, για να περάσει καλά τις γιορτινές μέρες;

Μπροστά σε μια σειρά από επαγγελματικές προκλήσεις που από ολοκληρωμένες επιλογές γίνονται προσδοκίες, ανάμεσα στο έντονο παρόν και στην ελπίδα για το μέλλον, ξαφνικά νιώθω ότι ο χρόνος που φεύγει σε δέκα μέρες παίρνει μαζί του ένα πολύτιμο όσο και δυνατό κομμάτι του παρελθόντος και το μεταμορφώνει οριστικά από μεταμορφωτικό σταθμό σε μία από τις εμπειρίες της ζωής. Αυτό κι αν είναι έκπληξη! Η μεγαλύτερη έκπληξη στη ζωή είναι ο ίδιος μας ο εαυτός! Οι αντιδράσεις του, οι εκδηλώσεις, οι αλλαγές, οι ανάγκες, οι επιθυμίες του. Κάποια στιγμή γύρω εκεί στα όρια της πλατείας Καραϊσκάκη το παίρνω απόφαση: με δέχομαι όπως είμαι και στρίβω στην Καρόλου (Κουν). Όλοι αλλάζουμε. Αξιολογούμε πρόσωπα και γεγονότα με διαφορετικό βλέμμα. Όχι γιατί δεν ήταν σημαντικά ή αγαπημένα. Απλά δεν ήταν αιώνια. Φτάνει να τους κάνεις μια ασήμαντη παρασπονδία και το αισθάνεσαι: ο βασιλιάς μένει γυμνός και τίποτα πια δεν είναι ικανό να τον ντύσει - πολύ περισσότερο να τον στολίσει και να τον στήσει ηγεμονικό και κυρίαρχο απέναντί μας, στην καρδιά, στην ψυχή και στη σκέψη μας. Όχι επειδή αυτό το κάτι είναι σοβαρό, επειδή βρίσκει τη δύναμη να ορθώνει ανάστημα και να κερδίζει στην προτίμησή μας, ενώ δεν το θεωρούμε σημαντικό. Δεν θες να πας εκεί που πάντα ήταν μονόδρομος, γιατί δεν μπορείς να μην πας κάπου αλλού κι ας το ξέρεις ότι δεν είναι ούτε για πολύ ούτε για καλό. Δεν μπορείς να συγκεντρωθείς στη σκέψη εκείνων που κυριαρχούσαν στην προσοχή σου, γιατί δεν μπορείς να μη σκέφτεσαι κάτι άλλο. Σαν τον Πλούτωνα και σαν τους στίχους του Ρασούλη «μπαίνουμε στον Υδροχόο» και ανατέλλει ήδη μια νέα εποχή.

Ευτυχώς υπάρχουν πάντα οι φίλοι που καταφθάνουν από την επαρχία με μεγάλα κέφια και διατεθειμένοι να ημερώσουν τη νύχτα. Να την ξημερώσουν, ώσπου να βρουν την ανατολή. Ευτυχώς που υπάρχουν οι φίλοι! Να γελούν και να δείχνουν εγκαρτέρηση στις μεταβολές της διάθεσης και των συναισθημάτων μας και να κρατούν τα μπόσικα, κάθε φορά που βρίσκουμε τοίχο. Ευτυχώς που υπάρχουν οι παρέες και οι μεγάλες ώρες της διασκέδασης. Γιατί ένα μικρό τίποτα κοιμάται μετά από ένα μεγάλο γλέντι. Και αργά το μεσημέρι, όταν ξυπνήσεις γίνεται ένας κόμπος γλυκός που σε σπρώχνει σε νέες απολαύσεις, για να λυθεί. Ή για να περάσεις καλά, ό, τι κι αν συμβεί.

Ο ήλιος χτυπά καταπρόσωπο. Είναι ωραίες οι διακοπές, οι γιορτές και οι αλλαγές. Ειδικά, όταν τις περιμένουμε.