Δε χρειαζόταν, βέβαια, να το πει ο Πρωθυπουργός πως τα ακραία καιρικά φαινόμενα υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν και θα παρουσιάζονται μάλιστα πιο συχνά τα επόμενα χρόνια, λόγω της αλόγιστης και «υβριστικής» συμπεριφοράς του ανθρώπου απέναντι στο φυσικό περιβάλλον και της κλιματικής αλλαγής που προκάλεσε. Τη διαπίστωση αυτή βεβαιώνουν και οι ειδικοί γύρω από το θέμα του περιβάλλοντος, αλλά και η ίδια η πραγματικότητα. Το μήνα Ιούλιο και σε διάστημα 10-15 ημερών αναφέρεται πως στη χώρα μας ξέσπασαν 600 περίπου πυρκαγιές, που σημαίνει 40-50 πυρκαγιές τη μέρα. Οι φωτιές έχουν πολλές αιτίες και πολλές πηγές. Υπάρχουν άτομα αδιάφορα που μπορεί να βάλουν μια φωτιά από αμέλεια. Υπάρχουν άτομα που κοιτάζουν πώς θα εξυπηρετήσουν το συμφέρον τους και καίνε τα δάση, για να τα μετατρέψουν στη συνέχεια σε οικόπεδα ή βοσκοτόπια με την ανοχή βέβαια και της πολιτείας. Υπάρχουν άτομα αντικοινωνικά που σκόπιμα θέλουν να προκαλέσουν ζημιά και βλάβη στους συνανθρώπους τους, για λόγους που οι ίδιοι γνωρίζουν. Είναι αυτοί που καίνε και τα οικοδομήματα των πόλεων, όταν βρουν ευκαιρία. Υπάρχουν ακόμη πράκτορες εχθρικών προς τη χώρα μας δυνάμεων που προσπαθούν να τη βλάψουν χτυπώντας τον τουρισμό και την οικονομία της. Υπάρχουν άτομα εκδικητικά που βάζουν φωτιά στα δάση, για να φέρουν σε δύσκολη θέση την κυβέρνηση που εχθρεύονται. Υπάρχουν, ακόμη, άτομα χαιρέκακα που χαίρονται για το κακό που παθαίνει η χώρα μας αυτό τον καιρό, έστω και αν δεν το ομολογούν. Τη δράση όλων αυτών των ατόμων διευκολύνουν η κλιματική αλλαγή και οι καιρικές συνθήκες. 

Όπως συμβαίνει πάντα σε ανάλογές περιπτώσεις όλοι ζητούν κάποιο εξιλαστήριο θύμα. Όλοι κατηγορούν την κυβέρνηση ότι δεν έκανε τα «δέοντα», ότι δεν φρόντισε για την «πρόληψη», ότι αδιαφόρησε πλήρως, ότι δε διαθέτει τον απαραίτητο μηχανισμό και εξοπλισμό για την αντιμετώπιση παρόμοιων περιστατικών κ.λπ. Όλα τα κόμματα φαίνεται να αφήνουν να εννοηθεί πως τα ίδια θα αντιμετώπιζαν με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τον κίνδυνο των πυρκαγιών, η πραγματικότητα, όμως, είναι πως κανείς, όσα μέσα και αν διαθέτει, με τις συγκεκριμένες συνθήκες δεν θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο και όποιος υποστηρίζει το αντίθετο ή είναι ανόητος ή έχει κάποιο συμφέρον. Καμιά κυβέρνηση, όσο και αν προσπαθήσει, δεν θα μπορέσει να ελέγξει ένα ακραίο καιρικό φαινόμενο, ένα κατακλυσμό, ένα σεισμό, μια πυρκαγιά κ.λπ. 

Η κυβέρνηση, βέβαια, ιεραρχώντας αξιολογικά τα διάφορα αγαθά βρήκε κάποιο τρόπο να απαλύνει τις εντυπώσεις από τη φοβερή καταστροφή που προκάλεσαν οι πυρκαγιές σε διάφορες περιοχές της χώρας μας. Είπε πως εκείνο που πρώτιστα την ενδιαφέρει είναι η ανθρώπινη ζωή και ομολογουμένως σε αυτό το σημείο τα πήγε «καλά». Μόνο κάποιες παράπλευρες απώλειες υπήρξαν. Και γι’ αυτό φαίνεται πως μερικά από τα μέλη και στελέχη της το «έριξαν» στη διασκέδαση! Ήθελαν να γιορτάσουν την επιτυχία τους! Αυτό, όμως, δεν την απαλλάσσει από την ευθύνη της καταστροφής χιλιάδων στρεμμάτων δάσους, χιλιάδων κατοικιών και ζώων των οποίων η αξία είναι ανυπολόγιστη. Γιατί χωρίς χλωρίδα πανίδα δεν μπορεί να υπάρξει και χωρίς χλωρίδα και πανίδα η ζωή είναι αδύνατη.  

Βέβαια, θα πρέπει να επικεντρώσουμε την προσοχή μας και σε κάτι άλλο. Δεν είναι δυνατό να ζητούμε από την κυβέρνηση να κάνει τα πάντα , όταν εμείς δεν κάνουμε τίποτε από όσα πρέπει. Και το πιο εξοργιστικό είναι πως διαμαρτύρονται πάντα πιο πολύ αυτοί που δεν προσφέρουν τίποτε! Ζητούν, για παράδειγμα, προσλήψεις και προσλήψεις σε διάφορους τομείς αυτοί που φοροδιαφεύγουν και πλουτίζουν εξαπατώντας το κράτος και τους συμπολίτες τους. Διαμαρτύρονται αυτοί που έχτισαν σπίτια παράνομα σε δασικές εκτάσεις και τώρα ζητούν από τους άλλους, αυτούς που σε όλη τους τη ζωή τηρούσαν τον νόμο, να τους αποζημιώσουν, λες και δεν ήξεραν πως υπάρχει περίπτωση αυτά τα σπίτια κάποτε να κινδυνέψουν! 

Είναι γεγονός πως τη μεγαλύτερη συμφορά τη βίωσε το νησί της Ρόδου. Πολλές περιουσίες καταστράφηκαν και πολλά ξενοδοχεία έκλεισαν, αφήνοντας στον δρόμο πολλούς εργαζόμενους. Πολύς λόγος έγινε για τους Ροδίτες που αγωνίστηκαν να σώσουν το νησί τους. Ιδιαίτερα θετική και εγκωμιαστική ήταν η κριτική που άσκησαν οι ξένοι που παραθέριζαν στο νησί και αναγκάστηκαν να απομακρυνθούν. Είπαν πως οι Ροδίτες στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων και πως τους πρόσφεραν «δωρεάν» ό τι είχαν ανάγκη. «Παραδεχόμαστε», είπαν, «τους Έλληνες». Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η στάση αυτή μαρτυρεί πνεύμα ανθρωπισμού, καλοσύνης και αλληλεγγύης και εκφράζει την πατροπαράδοτη ελληνική φιλοξενία.  

Ο φιλόσοφος και διαφωτιστής Μοντεσκιέ τόνιζε την μεγαλύτερη αξία του συνόλου έναντι του ατόμου, του γενικού έναντι του ειδικού και μερικού και έλεγε: «Αν ήξερα κάτι χρήσιμο για μένα και επιζήμιο για την οικογένειά μου, θα το έβγαζα αμέσως αυτό από το νου μου. Αν ήξερα κάτι χρήσιμο για την οικογένειά μου και βλαβερό για την πατρίδα μου, θα φρόντιζα να το ξεχάσω. Αν ήξερα κάτι χρήσιμο για την πατρίδα μου, αλλά επιζήμιο για την Ευρώπη ή χρήσιμο για την Ευρώπη, αλλά επιζήμιο για το ανθρώπινο γένος, αυτό θα το έβλεπα σαν αμαρτία». Οι Ροδίτες φαίνεται πως είχαν αυτά τα λόγια κατά νου, όταν λησμονώντας για λίγο το δικό τους συμφέρον, σκέφτηκαν το γενικό καλό και θυσίασαν κόπο και χρόνο, έθεσαν σε κίνδυνο τη ζωή της όχι μόνο για να σώσουν τη δική τους περιουσία, αλλά και για να προστατέψουν την περιουσία των άλλων. Μεγάλη τιμή τους πρέπει, αλλά μεγαλύτερη τιμή αρμόζει στους δύο νεαρούς πιλότους που θυσίασαν τη ζωή τους για τον ίδιο σκοπό* τους δύο πιλότους που η πολιτεία οφείλει να τιμήσει με πρακτικό και όχι θεωρητικό τρόπο. Αυτούς οφείλουμε «να παραδεχτούμε» εμείς …