Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην διαχρονική σχέση του Ελληνισμού με το ρωσικό κράτος, στην περίοδο του τσαρικού καθεστώτος, στην περίοδο της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς και του σημερινού μετακομμουνιστικού καθεστώτος. 

Σήμερα που ως αιώνιοι Έλληνες (κατά το «Η διχόνοια αεί σύντροφος τη Ελλάδι»), δεν χάσαμε και πάλι την…ευκαιρία να διχαστούμε σε Φιλορώσους «Πουτινικούς» και «Αντι- Πουτινικούς», Φιλοδυτικούς και Φιλοαμερικανούς»∙ και επειδή και κάποιοι Ρώσοι, προσκείμενοι στο καθεστώς του Πούτιν, μας απήγγειλαν την κατηγορία ότι οι Έλληνες «είμαστε αγνώμονες γιατί ξεχάσαμε ότι οφείλουμε στην Ρωσία την απελευθέρωσή μας από τον τούρκικο ζυγό και την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους», θεωρούμε χρήσιμο να επανέλθουμε στην μόνη αδιαμφισβήτητη πηγή της αλήθειας που είναι η Ιστορία και να δούμε τι οφείλουμε- εάν οφείλουμε- σε ποιους και γιατί. 

Αναμφισβήτητα οφείλουμε στην Ρωσία- και ιδιαίτερα στον ρωσικό λαό- την χορήγηση ασύλου και την φιλοξενία χιλιάδων Ελλήνων που κατέφυγαν στα εδάφη της, κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας. Στην τσαρική Ρωσία, άλλωστε, ανήλθαν στα ύπατα πολιτικά και στρατιωτικά αξιώματα ο Ι. Καποδίστριας και οι Υψηλάντηδες. Αντιστοίχως πρέπει να οφείλουμε ευγνωμοσύνη και στην «Δύση», στις Η.Π.Α. που από τον 19ο αιώνα, μέχρι σήμερα έχει δεχτεί ένα εκατομμύριο, σχεδόν, Έλληνες μετανάστες, πολλοί από τους οποίους, προόδευσαν και κατέλαβαν υψηλότατες θέσεις και αξιώματα στην οικονομική, κοινωνική και πολιτική ζωή της χώρας.  

Ανάλογη ευγνωμοσύνη πρέπει να οφείλουμε και σε άλλες χώρες, όπως στον Καναδά, την Αυστραλία, καθώς και στις χώρες της Ευρώπης, την Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία και άλλες, όπου πολλοί Έλληνες βρήκαν, σε δυσχείμερους καιρούς, άσυλο και εργασία και όπου πολλοί ήταν εκείνοι που διέπρεψαν, σε αυτές τις χώρες, στις επιστήμες, στα Γράμματα και τις Τέχνες. 

Και όσον αφορά στον ισχυρισμό των Ρώσων ότι τους οφείλουμε την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας από τον τουρκικό ζυγό: καταρχήν, πρέπει να επισημάνουμε ότι δεν μας χαρίστηκε από κανέναν η ελευθερία και η ανεξαρτησία μας. Οι Έλληνες που διεκδίκησαν την ελευθερία τους το 1821, μέχρι την Ναυμαχία του Ναβαρίνου, αγωνίστηκαν μόνοι και αβοήθητοι, έχοντας απέναντί τους, όχι μόνον την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αλλά και την «Ιερή Συμμαχία», της οποίας κύριοι στυλοβάτες και ένθερμοι υποστηρικτές, εκτός από την Αυστρία του Μέττερνιχ ήταν και ο Τσάρος της Ρωσίας, που απομάκρυνε, ακόμα και τον Καποδίστρια, από το Υπουργείο των Εξωτερικών, ως ύποπτον για συνέργια με τους επαναστάτες Έλληνες! 

Και χρειάστηκε να θυσιάσουν την ζωή τους χιλιάδες Ελλήνων, να πουληθούν χιλιάδες γυναικόπαιδα στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, να συγκλονιστεί η κοινή γνώμη των ευρωπαϊκών λαών και να διογκωθεί το φιλελληνικό ρεύμα, για να μεταστραφεί πρώτη η Αγγλική διπλωματία, το 1823 ( με τον Γεώργιο Κάνινγκ), οπότε συγκινήθηκε και κινητοποιήθηκε, επιτέλους, και η Ρωσική διπλωματία, προκειμένου να ανακόψει την αγγλική επιρροή, που είχε αυξηθεί, ανάμεσα στους επαναστατημένους Έλληνες. 

Οι μόνοι που, εξαρχής, συγκινήθηκαν από τον αγώνα των Ελλήνων, που συμπαραστάθηκαν υλικά και ηθικά και πολλές χιλιάδες συστρατεύτηκαν στο πλευρό των Ελλήνων αγωνιστών ήταν οι Φιλέλληνες. 

Το φιλελληνικό κίνημα δεν προήλθε από τους τότε κυβερνώντες (με εξαίρεση τον βασιλιά Λουδοβίκο Ι΄ της Βαυαρίας, πατέρα του πρώτου βασιλιά της Ελλάδας Όθωνα, ο οποίος, εξαρχής, υποστήριξε με πολλούς τρόπους την ελληνική Επανάσταση)∙ ήταν κίνημα που εξέφρασε τα καταπιεσμένα φιλελεύθερα αισθήματα των λαών, που διήγειρε η ελληνική επανάσταση, και τα οποία ήταν σε αντίθεση με τα αυταρχικά καθεστώτα που είχε επιβάλει η «Ιερή Συμμαχία». Στις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες, στην Αμερική, ακόμα και στην Καλκούτα των Ινδιών συστάθηκαν Φιλελληνικά Κομιτάτα και Επιτροπές από ανθρώπους του πνεύματος, ποιητές και συγγραφείς, πολιτικούς και στρατιωτικούς, αρχαιολάτρεις, τραπεζίτες και εμπόρους, οι οποίοι με το συγγραφικό και το καλλιτεχνικό τους έργο, με την αρθρογραφία τους και τις εκδηλώσεις τους προσπαθούσαν να κάμψουν την αδιαφορία και την εχθρότητα των κυβερνήσεών τους, να συγκεντρώσουν χρήματα και όπλα, για να ενισχύσουν τους Έλληνες που αγωνίζονταν για την ελευθερία τους∙ και πολλοί ήταν οι Φιλέλληνες που έφτασαν στην επαναστατημένη Ελλάδα και αγωνίστηκαν δίπλα στους Έλληνες, ( 5.410 φιλέλληνες συναγωνιστές των Ελλήνων, από τους οποίους σκοτώθηκαν για την ελευθερία των Ελλήνων 286!). 

Πρωταγωνιστής στην συστράτευση με τους Έλληνες επαναστάτες ο γερμανικός λαός, εκείνης της εποχής: 327 εθελοντές κατέβηκαν, μαζικά, στην Ελλάδα και άλλοι 50 μεμονωμένοι, από τους οποίους 121 έχασαν την ζωή τους πολεμώντας για την ελευθερία των Ελλήνων! Πολλοί και οι Γάλλοι(Φαβιέρος…), οι Ιταλοί( Σανταρόζας: σκοτώθηκε στην Σφακτηρία, το 1825), οι Άγγλοι (εκτός από τον Μπάυρον, ο συνταγματάρχης Θωμάς Γκόρντον κ.ά), οι Πολωνοί, οι Ελβετοί, οι Σέρβοι, ακόμα και Βούλγαροι, οι Αμερικανοί (12 άνδρες, με τον γιατρό Samouel Howe, που έσωσε χιλιάδες ζωές αγωνιστών) και οι Ρώσοι (10 άνδρες, σύμφωνα με την δήλωση, σε συνέντευξη στον Τηλεοπτικό Σταθμό OPEN, του Ρώσου πρέσβη Αντρέι Μασλόβ), με πιο γνωστούς τους αδελφούς Μπερεντζόφσκι (από τους οποίους ο ένας σκοτώθηκε στην μάχη του Πέτα, όπου σκοτώθηκαν και άλλοι 95 φιλέλληνες, από άλλες χώρες). Γνωστός, επίσης, Ρώσος φιλέλληνας ο Νικολάι Ράικο που ήλθε στην Ελλάδα, αργότερα, το 1827. 

Πρέπει ακόμα, να μνημονεύσουμε τον ένθερμο φιλέλληνα Ρώσο ποιητή Πούσκιν, ο οποίος με τα ποιήματά του εξύμνησε τον επαναστατικό αγώνα των Ελλήνων, με το ίδιο πάθος, όπως οι μεγάλοι ομότεχνοί του, ο Λόρδος Μπάυρον και ο Βίκτωρ Ουγκώ! 

Χαρακτηριστική περίπτωση, επίσης, αποτελεί η Ρωσίδα Βαρώνη Ιουλιάνα Κρούντενερ, η οποία ήλθε σε ρήξη με τον τσάρο Αλέξανδρο Α΄, εξαιτίας της άρνησής του να υποστηρίξει την ελληνική επανάσταση, με αποτέλεσμα να περιέλθει σε δυσμένεια και να εξοριστεί από τον τσάρο στην Κριμαία, όπου και πέθανε το 1824.! 

Η τιμή, τελικά, για την πρώτη αναγνώριση της ελληνικής ανεξαρτησίας δεν ανήκει στην Ρωσία - η οποία και το 1826 και το 1827 συζητούσε για την δημιουργία αυτόνομου ελληνικού κρατιδίου- ούτε στην Αγγλία (η οποία πρώτη άλλαξε την πολιτική της στάση υπέρ των Ελλήνων, το 1823, αναγνωρίζοντάς τους ως εμπόλεμους, και η οποία προχώρησε στην αναγνώριση της ανεξαρτησίας του ελληνικού κράτους, το 1830)-ανήκει στην μακρινή και πτωχή δημοκρατία της Αϊτής, η οποία ανταποκρινόμενη στην έκκληση του Αδαμάντιου Κοραή, με επιστολή του Προέδρου της Πιέρ Μπουαγιέ αναγνώρισε, από τις 15 Ιανουαρίου του 1822, την ανεξαρτησία της Ελλάδας! 

Εάν, λοιπόν, οφείλουμε σε κάποιους την ελευθερία και την ανεξαρτησία μας, ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ, την οφείλουμε σε όλους εκείνους τους Έλληνες και τους Φιλέλληνες αγωνιστές που θυσίασαν την ζωή τους για την απελευθέρωση της Ελλάδας από τον Οθωμανικό ζυγό, χωρίς συμφεροντολογικούς υπολογισμούς και υστεροβουλίες, από καθαρή αγάπη προς στην ελευθερία και πίστη στην ιδέα της αιώνιας Ελλάδας. 

Και, βεβαίως, δεν παραγνωρίζουμε και δεν υποτιμούμε τον ρόλο της κυβερνητικής πολιτικής των κρατών, ειδικότερα των Μεγάλων Δυνάμεων, έχοντας, όμως, πάντα, στον νου μας ότι αυτές, κατά κανόνα και διαχρονικά, υπολογίζουν και προτάσσουν την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων, οικονομικών, πολιτικών ή γεωστρατηγικών, και αναλόγως αποφασίζουν εάν οι μικροί κι αδύναμοι λαοί- ακόμα και έθνη ολάκερα - θα ζήσουν ως απελεύθεροι ή ως υπόδουλοι!  

Συμπέρασμα: στις διεθνείς σχέσεις και γενικά στην γήινη ζωή των ανθρώπων δεν υπάρχουν Άγγελοι▪ υπάρχουν μόνον κάποιοι «Αγαθάγγελοι» που πιστεύουν στην ύπαρξη των …Αγγέλων!