Όταν ο Λυκούργος θέσπισε τους νόμους της Σπάρτης περί το 780 π.Χ. (και τους οποίους κατάργησε ο Φιλοποίμην το 206 π.Χ. όταν την κυρίευσε), για να είναι σίγουρος ότι θα τηρηθούν χωρίς εκπτώσεις και παρεμβάσεις, αυτοεξορίστηκε από την πόλη για δέκα χρόνια. Δηλαδή δεν έφκιαξε κάποιους φλου και εναλλακτικούς νόμους και να καθίσει να περιμένει τις αντιδράσεις και τα ρουσφέτια.

Οι νεοελληνικές κυβερνήσεις, παρά το τεράστιο κληρονομικό βάρος, λειτουργούν, όπως και ολόκληρη η κρατική διοίκηση, με μια νομοθεσία αλακάρτ.

Πότε απλή αναλογική, πότε ενισχυμένη και πότε ελαφρά ενισχυμένη στα μεγάλα θεσμικά σώματα της πολιτείας κατά περίπτωση και χωρίς μόνιμη συνταγματική αναφορά σημαίνει «άσε και θα δούμε πώς μας συμφέρει αυτή τη στιγμή».

Τα ίδια συμβαίνουν και με το κρατικό οργανόγραμμα, το ανεβοκατέβασμα των φόρων, των κλιμάκων και των προστίμων, την αλληλοσύγχυση της αρμοδιότητας των κρατικών φορέων και τόσα άλλα πράγματα που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν σωστές και μακροχρόνιες επιχειρηματικές προβλέψεις, αλλά κυρίως την εμπιστοσύνη κράτους-πολίτη, που είναι εκ των ων ουκ άνευ για την ανάπτυξη και την πολιτική και κοινωνική ισορροπία.

Θα λέγαμε ότι η κυβέρνηση έχει το ντοστογιέφσκειο πάθος της χαρτοπαιξίας, με τη μεγάλη όμως διαφορά ότι παίζει με σημαδεμένες τράπουλες.

Σ’ όλα αυτά, και για να έχουμε μια πλήρη εικόνα, θα πρέπει να προσθέσουμε τις πρόθυμες εξαγγελίες και τις διαπιστώσεις για έργα ανύπαρκτα ή καρκινοβατούντα.

Λέγαμε κάποτε «αμ’ έπος, αμ’ έργον» για την ταχύτητα που μπορούσε να υλοποιηθεί μια πρόταση.

Τα τελευταία χρόνια έχουμε διαρκές και βαυκαλιστικό (που σημαίνει αποκοιμιστικό) έπος και καθόλου έως ελάχιστο έργο.

Στην υστεροφημική αγωνία μας μάλιστα να ωραιοποιήσουμε μια στενάχωρη πολιτική κατάσταση τολμήσαμε να ανακαλύψουμε εκ νέου την ιστορία και τα πατρώα ήθη και δη την Οδύσσεια με τους πανανθρώπινους συμβολισμούς της.

Βέβαια η λογοτεχνία είναι καλή. Είναι θείο δώρο, αλλά δεν μπορεί να υποκαταστήσει το κοινώς πρακτέον ούτε να γίνει στολίδι και ρητορική «λήκυθος» για μια καταστροφική ακηδία.

Οι συγκρίσεις ήταν υπεραισιόδοξες έως ατυχείς.

Η Ιθάκη είναι ένα όνειρο για κάθε σοβαρό ταξιδευτή, και όχι γι’ αυτόν που ψεύδεται, που αερολογεί και που δεν διστάζει να θυσιάσει τους συντρόφους του.

Πραγματικός και άξιος (θα μπορούσε να γραφτεί και άθλιος) ταξιδευτής είναι ο μέγας λαός που είναι καταδικασμένος να ακούει τις σειρήνες και μετά θάνατον.

Αν ήθελε να σηματοδοτήσει την πραγματική κατάσταση της χώρας ο πρωθυπουργός, αντί της Ιθάκης, καλύτερα θα ήταν να επιλέξει τον «Μεγάλο Ανθρωποφά» των Φούρνων.