- Ξύπνα!

- Το κεφάλι μου!

- Δεν έχεις κεφάλι!

- Μυαλό δεν έχω. Κεφάλι έχω. Το ξέρω γιατί πονά!

- Να μην έπινες τόσο!

- Το τραβούσε η περίσταση!

- Δικαιολογίες! Άντε να ρίξεις λίγο νερό στο πρόσωπό σου.

- Αυτός ο άθλιος ο κόκορας δίπλα….

- Εμένα το λες;

- Με χυλοπίτες θα τον μαγειρέψω το Πάσχα!

- Μη μου βάζεις ιδέες! Μέρες τώρα το σκέφτομαι!

(Βγαίνει από το μπάνιο με μια βρεμένη πετσέτα στο πρόσωπο).

- Θέλεις καφέ;

- Μαύρο!

- Όπως σου χρειάζεται να σε κάνω.

- Ξέρεις τον Μοχάμεντ Άλι;

- Πού σου ήρθε;

- Χτες, το βράδυ, έξι ολόκληρες ώρες με κοίταζε καταπρόσωπο μέσα από την κορνίζα μιας ασπρόμαυρης φωτογραφίας!

- Κάτι μού λέει το όνομα, δεν θυμάμαι τι κάνει.

- Φέρε μου το κινητό!

- Θα τηλεφωνήσεις;

- Θα γκουγκλάρω !

- Ορίστε.

- Καλά είναι δυνατόν;

- Τι πράγμα;

- Χάθηκε να είναι τενόρος; Ζωγράφος, ποιητής; Ζογκλέρ έστω! Έστω ένας ακτιβιστής!

- Τι είναι;

- ……

- Πες καλέ!

- Πυγμάχος!

- Δεν αγνοούμε σημάδια της μοίρας!

- Αυτά είναι για τους προληπτικούς.

- Και για τους γνωστικούς!

- Αν ήμουν…

- Γνωστική;

- Προληπτική!

- Μάλιστα.

- Αν ήμουν προληπτική λέγω, θα το σκεφτόμουν καιρό τώρα, τι τύχη μπορεί να έχει μια ιστορία που ξεκίνησε με μουσική υπόκρουση τους «Πυξ Λαξ»!

- Τα κουλτουριάρικα σε μαράνανε! Δε βλέπεις τα χάλια σου!

- Τα βλέπω. Χιλιάρι αναβράζον έριξα στον καφέ!

- Δεν εννοώ αυτά τα χάλια!

- Και τα άλλα μια χαρά τα άκουσα χτες και τα πιάνω ετεροχρονισμένα σήμερα. Ένα-ένα!

- Ποια τύχη μπορεί να έχει ιστορία που ξεκινά με μουσική επένδυση το «Πούλα με»;

- «Μοναξιά μου όλα, μοναξιά μου τίποτα»!

- Από εξυπνάδες βλέπω, κάβα!

- Κι από στιγμές πλήρης! Διάλεξε μία μέρα σαν την πιο σημαντική μέσα στον αιώνα που διανύουμε. Μην ακούσω, οικογενειακά τύπου όταν γεννήθηκε ο γιος μου…

- Οκ. Ο Χ… (λογοκρισία) και εγώ μία νύχτα…. (μη γίνεστε αδιάκριτοι).

- Αυτό λέω.

- Πάλι δράματα θα έχουμε.

- Τίποτα δεν θαέχουμε.

- Πώς και;

- Έχωεξειδίκευση: «Loveaffairs management & administration».

- Να το δω!

- Κοίτα είναι ένα πράγμα η μαγεία της στιγμής και ένα δεύτερο η ουσία, η σημασία της. Το πρώτο έχει να κάνει με μένα. Το δεύτερο προσδιορίζει την επαφή μου με την πραγματικότητα.

- Κάνει δουλειά το ντεπόν στον καφέ!

- Σιγά τα εικονίσματα που θ’ ανάψω και λαμπάδα!

- Επιμένω το ντεπόν λειτουργεί!

- Πάμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο;

- Δεν μπορώ! Έχω τόσες δουλειές να κάνω, μαναβική θέλω να αγοράσω.

Μπήκαμε στο αυτοκίνητο, κάναμε μία τεράστια βόλτα. Ο ουρανός συννεφιασμένος, η θάλασσα λάδι, το τοπίο πεντακάθαρο, πανέμορφο. Όλοι είχαν τις δουλειές και τις υποχρεώσεις τους. Εκτός από όσους κάναμε διακοπές

-Αν κρατούσα μέρες από τα τελευταία εικοσιπέντε χρόνια…

- Μάλιστα….

-Εμείς οι δυο μεθυσμένες χαράματα, όταν ακούσαμε πότε ότι ένας μεγάλος έρωτας παντρεύτηκε, πότε πως ένας άλλος χώρισε, ή ότι ένας τρίτος..

-Πέθανε.

-Αυτό! Ευτυχώς υπήρχε πάντα ένας τέταρτος είχε τα κλειδιά του αυτοκινήτου και μας έκανε διανομή!

- Διότι γιατί υπάρχουν οι άντρες έρχομαι και ερωτώ;

- Για να μας προσέχουν, όχι να μας γδέρνουν!

- Μ’ αυτό το σύνθημα ανασταίνουμε!

Ακριβώς έναν χρόνο μετά το ίδιο βράδυ η τηλεόραση έδειχνε συνέντευξη των «Πυξ Λαξ». Κλήση στο βάιμπερ:

-Το βλέπεις;

- Ναι!

- Τι κάνει ο Μοχάμεντ Άλι;

- Για τις παλιές αγάπες, μη μιλάς!

- Στα πιο μεγάλα θέλω κάνουν πίσω.

- Στα πιο μεγάλα θέλω ο Μοχάμεντ Άλι δεν κάνει πίσω.

- Στα δικά μας τα μεγάλα θέλω κάνει πίσω.

- Καληνύχτα, Μοχάμεντ. Αυτός ο κόσμος δεν θ’ αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα!