Σάββατο μεσημέρι είναι το έθιμο εδώ και χρόνια: πίνω με τη φίλη μου την Καιτούλα τσίπουρα στην Καισαριανή. Η συζήτηση περιλαμβάνει στα καλά της πολιτικά, ερωτικά και την καλλιτεχνική ζωή της πόλης, στα κάτω της πολιτικά, τα χρέη μας και την καλλιτεχνική ζωή της πόλης, γιατί Σαββατοκύριακο άμα κάπου δεν πας, δε λέει.

- Φέρε μου να φοράω μία μπλούζα σου άσπρη. Από τις φαρδιές.

- Τι τη θες;

- Να γίνω ένστολη, όπως εσύ!

- Τι λες, βρε χαμένο κορμί, που θα με πεις εμένα ένστολη. Εγώ, κυρία μου, όταν εσύ μπουσούλαγες, μέσα στη Χούντα, πούλαγα Ριζοσπάστη στους φαντάρους.

- Εντάξει, είσαι γνήσια αριστερή, να σε χαιρόμαστε. Δώσε τώρα τη μπλούζα.

- Το ράσο δεν κάνει τον παπά, αγάπη μου!

- Τώρα που το θίγεις, οι παπάδες είναι ειδικά μισθολόγια; Γι’ αυτό θέλατε να τους ξεκάνετε από δημοσίους υπαλλήλους;

- Βρε, ουστ από δω. Που θα μας πεις εμάς Σαμαράδες.

- Είδες όμως. Όταν στο διάβασα το κείμενο, καντήλια μου κατέβαζες, πλήρως επιβεβαιώθηκα.

-Ε, θα είδες τα ζώδια! Εμείς, κούκλα μου, δε διώχνουμε κόσμο από το Δημόσιο. Το γεμίζουμε με κόσμο.

- Αυτό ξαναπέστο!

- Επιτέλους μπορείς να μου πεις τι θέλεις πάλι σήμερα;

- Αμέ! Να ενταχθώ στα ειδικά μισθολόγια. Και επειδή η μόνη στολή που θα φορούσα, στις Απόκριες και μόνον εννοείται, είναι η άσπρη μπλούζα σου, κατέβαινε μία. Εκτός που θα μου αυξήσουν τα μισθά, εκτός που θα πάρω αναδρομικά, εκτός που ως ένστολη θα κυκλοφορώ δωρεάν με το μετρό, θα ντύνομαι και sex symbol... Πολυμορφικό εργαλείο…

- Εγώ, καλό μου παιδί, ήμουν στο Πολυτεχνείο. Είμαι αυτής της γενιάς. Ξέρεις ότι παρ’ ολίγο να μας μπουζουριάσουν στη Νομική και να φάμε πολύ ξύλο; Εγώ αγωνίστηκα να πέσει η Χούντα. Εσύ τι κάνεις; Αργία έχεις ανήμερα της γιορτής του Πολυτεχνείου. Όποτε αδειάζεις από τις εκδρομές που τρέχεις τα παιδιά, γιατί οι καθηγηταί κουράζεστε, μη χέσω (τέτοια λέει) και θέλετε να γίνετε και ειδικό μισθολόγιο.

- Φέτος ανήμερα του Πολυτεχνείου, μου έρχεται στο μυαλό και πάλι το άσυλο, το πανεπιστημιακό, ειδικά όταν σκέφτομαι τον Ρουβίκωνα να έχει κατασκηνώσει στη Φιλοσοφική. Μπερδεμένα όλα γυρίζουν στο κεφάλι μου: ποιος αγωνίστηκε, γιατί, ποιος έφαγε ξύλο, έφαγε άραγε αρκετό ή αφού έγινε εξουσία διαπίστωσε ότι μερικές ψιλές του χρειαζόταν ακόμη αλλά ποιος να του τις δώσει που έχουμε και Δημοκρατία. Αυτό είναι το ερώτημα που με βασανίζει όσο θυμάμαι τον κόσμο. Δηλαδή αμέσως μετά τη Μεταπολίτευση.

- Ώρες-ώρες αναρωτιέμαι γιατί κάνω παρέα μαζί σου.

- Εγώ πάλι αναρωτιέμαι τι ωραία που θα ήταν να ήμουν πυροσβέστης με τη μάνικα, τροχονόμα με τη σφυρίχτρα, πιλότα...

- Τι είναι αυτό;

- Το θηλυκό του πιλότος. Ποιοι άλλοι είναι ειδικά μισθολόγια;

- Εμείς και οι πανεπιστημιακοί.

- Νομίζω με την αξιοκρατία που βασιλεύει στο ελληνικό δημόσιο είναι πιο εύκολο να σταδιοδρομήσω ως ιατρός, στην ηλικία μου, παρά ως πανεπιστημιακός.

- Τι ειδικότητας ιατρός δηλαδή;

- Μουσαντένιος! Όπως όλα γύρω μου: αξίες, αρχές, ιδέες, ιδεολογίες, αγώνες, θυσίες! Ρίξατε η γενιά σας τη Χούντα το ’74 και πενήντα χρόνια μετά σήμερα αναρωτιόμαστε μήπως τελικά οι άνθρωποι αυτοί ήταν κάποια λύσις.

- Τι γινόμαστε τώρα χωρίς βαρβάρους συνταγματάρχας;

- Εμείς δεν γνωρίζω. Οι συνταγματάρχαι πάντως, οι σημερινοί εννοώ, όχι εκείνοι οι παλιοί κακοί, είναι στα ειδικά μισθολόγια. Αλλάζω ποιητή και αποφαίνω: Βρε μπας και πήραμε τη ζωή μας λάθος;

Με κοιτά, την κοιτώ. Κάτι ο ήλιος, πολύ το τσίπουρο ξεσπάμε σε γάργαρα γέλια. «Κοίταξε», μου λέει με προτεταμένο το δάχτυλο. «Ο Ρουβίκωνας δεν είναι κακός. Βαράει. Πολύς κόσμος θέλει ξύλο». «Από τα ειδικά μισθολόγια να δεις πόσοι. Και δη οι ιατροί!» απαντώ. «Προπάντων οι καθηγηταί! Εις το εξώτερον των ειδικών μισθολογίων!» λέει και ζητά τον λογαριασμό.