Έγραφα, στις 14-12-2016, στο άρθρο μου «Εάν δεν “ανήκαμε εις την Δύσιν”», που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΕΜΠΡΟΣ και το οποίο περιλαμβάνεται στο βιβλίο μου «Μια τρύπα στην Ιστορία» (Εκδόσεις ΝΟΩΝ): «Σκέφτεστε να είχαν επικρατήσει οι “δραχμολάτρες”, οι Βαρουφάκηδες και οι Λαφαζάνηδες και να βρισκόμαστε σήμερα εκτός της Ευρωζώνης και εκτός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και να είχαμε από τα ανατολικά μας τους Νεο-Οθωμανούς να παριστάνουν τον Σουλεϋμάν τον Μεγαλοπρεπή και να ξερογλείφονται για τα νησιά μας· και από τα βόρεια τους Αλβανούς, που ονειρεύονται την Μεγάλη Αλβανία, να μας παριστάνουν τον Γκιώνη Λέκκα (κοινώς Γκιουλέκα) προβάλλοντας αξιώσεις σε ελληνικά εδάφη (Τσαμουριά);

Να κινδυνεύουμε να κατακλυσθούμε από τρία εκατομμύρια πρόσφυγες που εισβάλλουν από όλα τα σημεία-παραβιάζοντας τα θαλάσσια και τα χερσαία σύνορά μας- και να μην έχουμε κανένα σύμμαχο και καμιά βοήθεια από κανέναν»;

Και κατέληγα: «Το ό, τι “Ανήκομεν εις την Δύσιν” (όπως είχε δηλώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής) είναι αρκετό, για να αποφύγουμε τον κίνδυνο μιας ακόμα «Εθνικής Καταισχύνης»;

«Όχι, βέβαια. Χρειάζεται να κάνουμε και άλλα πολλά ως πολίτες και ως έθνος».

Έκτοτε, παρήλθαν τρία ολόκληρα χρόνια. Οι κίνδυνοι τους οποίους επισήμαινα, τότε, σε εκείνο το άρθρο μου, είναι, τώρα, ορατοί από όλους και έχει συνειδητοποιηθεί από όλους -εκτός από κάποιους που ανήκουν στην… παλαιοντολογική πανίδα- όχι μόνον η σημασία του να «ανήκουμε στην Δύση», αλλά και, επί πλέον, η επιτακτική ανάγκη να ενισχύσουμε την εθνική μας άμυνα με περισσότερες συμμαχίες.

Και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι από όλες τις κυβερνήσεις της περιόδου 2012-2019 έγιναν σημαντικά βήματα για την διεύρυνση των συμμαχιών της Ελλάδας.

Σημαντικές, επίσης, είναι και οι διπλωματικές επιτυχίες της σημερινής κυβέρνησης· όμως δεν αρκούν, για να αντιμετωπιστεί η επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, η οποία διεκδικεί «ζωτικό χώρο», προς τα δυτικά, στο Αιγαίο, εις βάρος των ελληνικών συμφερόντων, και προς τα νοτιοανατολικά, στην Μεσόγειο, εις βάρος των κυπριακών και ελληνικών συμφερόντων.

Η Τουρκία αποθρασύνεται, όταν αισθάνεται ότι έχει απέναντί της κάποιο αδύναμο κράτος, το οποίο θα διστάσει να αναμετρηθεί μαζί του ή θα προβάλει μικρή αντίσταση, όταν του επιτεθεί.

Η Ελλάδα των πατεράδων και των παππούδων μας απέδειξε στον Αλβανικό Πόλεμο ότι το θράσος που βασίζεται στην πληθυσμιακή και στρατιωτική υπεροχή μπορεί να ταπεινωθεί, όταν ο επιτιθέμενος βρεθεί αντιμέτωπος με έναν λαό «μικρόν το δέμας, αλλά μαχητήν», έναν λαό που είναι αποφασισμένος να πολεμήσει με όλες τις δυνάμεις, υλικές και ηθικές, που μπορεί να επιστρατεύσει.

Σύμφωνα, λοιπόν, με την ιστορική παράδοση του λαού μας, για την νικηφόρα έκβαση της αναμέτρησης με τις τουρκικές διεκδικήσεις, αναγκαίος όρος είναι η ενότητα και η ομοψυχία του λαού μας.

Η συγκρότηση, όμως, ενός εθνικού μετώπου για την αντιμετώπιση της εξωτερικής απειλής, δεν μπορεί να υπονομεύεται, στο εσωτερικό, από την συνεχιζόμενη δράση της «Πέμπτης Φάλαγγας» των αντιεξουσιαστών-μπαχαλάκηδων. Όταν η χώρα αντιμετωπίζει τόσον σοβαρούς κινδύνους από την πλευρά της Τουρκίας, όπως είναι η παράνομη και ανεξέλεγκτη είσοδος στην ελληνική επικράτεια δεκάδων χιλιάδων μεταναστών και όταν από την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας απειλείται η εθνική κυριαρχία και η ακεραιότητα της πατρίδας μας, δεν μπορεί η Πολιτεία να ανέχεται κάποιοι «κουκουλοφόροι» -συχνά άγνωστης προέλευσης και εθνικότητας- οπλισμένοι με μολότοφ, ακόμα και με καλάσνικοφ, να κάνουν «κατάληψη» σε δημόσια και ιδιωτικά κτίρια μέσα στις πόλεις μας, να επιτίθενται στα όργανα της Τάξης και σε ανυπεράσπιστους πολίτες, να καίνε ελληνικές σημαίες και να βεβηλώνουν μνημεία, να καταστρέφουν μέσα μεταφοράς, να ρημάζουν περιουσίες, να αναστατώνουν την ειρηνική ζωή των πόλεων και να θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές.

Και εγγίζουν τα όρια της συνενοχής κάποιοι εκπρόσωποι κοινοβουλευτικών κομμάτων, οι οποίοι όχι μόνον αποφεύγουν να καταδικάσουν την κακοποιό δράση των «κουκουλοφόρων», αλλά και υπερασπίζονται τα… «συνταγματικά δικαιώματα» των επιτιθέμενων στα όργανα της Τάξης, καταγγέλλοντας, μονομερώς, την «αστυνομική βία».

Στην κρίσιμη περίοδο που διανύουμε, πρέπει, ομόφωνα και ομόψυχα, τόσον οι πολιτικοί, όσον και οι πολίτες να συμβάλλουν στην ισχυροποίηση του εθνικού μετώπου κατά της «νεοναζιστικής» τούρκικης πολιτικής του «ζωτικού χώρου» με την συγκρότηση και ενός αρραγούς μετώπου στο εσωτερικό της χώρας, όπου θα έχουν εκλείψει οι εστίες της ανομίας και οι πολιτικές της πόλωσης και του διχασμού.

Συγχρόνως, πρέπει -και πάλι- να υποστούμε τις αναγκαίες οικονομικές θυσίες για τον εκσυγχρονισμό και την ενίσχυση των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.

Αυτό προϋποθέτει ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις, καθώς και οι πολίτες, θα συμβάλουν στην εθνική προσπάθεια για την οριστική έξοδο από το μνημονιακό τέλμα, για την ανάκτηση του χαμένου χρόνου και την ταχεία ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας, που θα εξασφαλίσει και τους αναγκαίους πόρους για τον εκσυγχρονισμό των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.

Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη καμπή της νεοελληνικής Ιστορίας μας. Η συγκυρία επιβάλλει τις εθνικές προτεραιότητες και απαιτεί: συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι, συνδικαλιστές και συνδικαλιζόμενοι να υποστείλουν τα λάβαρα του λαϊκισμού και της ψηφοθηρικής πολιτικής, τις μαξιμαλιστικές απαιτήσεις και τις πολιτικές των επιδομάτων και να συμβάλουν στην επιτυχία των εθνικών στόχων.