Μετά το «Κεντρώο διάλειμμα», του Ν. Πλαστήρα, όπως αναφέραμε, στο προηγούμενο άρθρο μας, οι κυβερνήσεις του Αλ. Παπάγου(Ελληνικός Συναγερμός) και του Κωνσταντίνου Καραμανλή (Εθνική Ριζοσπαστική Ένωση), που άσκησαν την διακυβέρνηση της χώρας, από το 1952, έως και το 1963, διατήρησαν, σε ισχύ, τα μέτρα που προβλέπονταν , από το 1947, με τον αναγκαστικό Νόμο 509, για « την ασφάλεια του κράτους, του πολιτεύματος, του κοινωνικού καθεστώτος και την προστασία των ελευθεριών των πολιτών», με αποτέλεσμα, να συνεχιστούν και στο μετεμφυλιακό καθεστώς που ίσχυσε, την δεκαετία του 50 και, μέχρι το 1963, οι διώξεις όσων τον παραβίαζαν (κατά την κρίση του χωροφύλακα), τα «πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων» και ο αποκλεισμός από τις δημόσιες θέσεις των χαρακτηρισμένων ως «Αριστερών» κ.λπ.

Εξάλλου, η ανασύνταξη της Αριστεράς, που έπαιρνε μέρος στις βουλευτικές εκλογές (αφού είχε τεθεί εκτός Νόμου το Κ.Κ.Ε.) με τον τίτλο ΕΔΑ (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά)- η οποία, το 1952 είχε εκλέξει 10 βουλευτές, το 1956 καμία έδρα, λόγω πλειοψηφικού εκλογικού συστήματος και, το 1958 78 βουλευτές, οπότε και κατέλαβε την θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης- αποτελούσε για τα «αστικά» κόμματα, στις δεκαετίες του 50 και του 60, έναν, ακόμα, επικίνδυνον, εσωτερικό… «εχθρό», καθόσον, η βασική πολιτική δύναμη, που καλυπτόταν υπό τον τίτλο της Δημοκρατικής Αριστεράς και η οποία- σε μεγάλο βαθμό- καθόριζε την πολιτική της, ήταν το παράνομο Κ.Κ.Ε.∙ και αυτό το γεγονός το επέσειε η Δεξιά, ως φόβητρο, για τους πολίτες, οι οποίοι δεν ήθελαν να ξαναζήσουν τον εφιάλτη του εμφυλίου∙ και παράλληλα το χρησιμοποιούσε και, ως « όπλο», εναντίον των αντίπαλων κομμάτων του Κέντρου, που τους κατηγορούσε ως « συνοδοιπόρους» της ΕΔΑ!

Πάντως, τόσο τα κόμματα της Δεξιάς, όσο και τα κόμματα του Κέντρου συμφωνούσαν στον περιορισμό της εκλογικής δύναμης της ΕΔΑ, με την αλλαγή-πριν από κάθε εκλογική αναμέτρηση- του εκλογικού συστήματος, που θα ευνοούσε την δική τους επικράτηση, εις βάρος της ΕΔΑ∙ κάποτε, όμως, στην πολιτική, συμβαίνει το εκλογικό σύστημα, το οποίο επινοείται προς το συμφέρον αυτού που το εισηγείται, να γίνεται «μπούμερανγκ», εναντίον του, καθότι, κατά την λαϊκή παροιμία « άλλα μελετούν τα βόδια και άλλα μελετά ο ζευγάς (λαός)»∙ και αυτό, ακριβώς, συνέβη, στις εκλογές του 1958, στις οποίες αυτή που ευνοήθηκε -τελικά - από το νέο εκλογικό σύστημα, ήταν η ΕΔΑ, η οποία κατέλαβε την δεύτερη θέση, σε αντίθεση με τους Κεντρώους εμπνευστές του εκλογικού συστήματος, που «ήρθαν τρίτοι»!

Η ανάδειξη της ΕΔΑ, ως Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, θορύβησε το κυβερνών κόμμα της ΕΡΕ, καθώς και το Παλάτι, οι οποίοι κατέφυγαν και πάλι, σε παρακρατικές μεθοδεύσεις, όπως ήταν το «Σχέδιο Περικλής» προκειμένου να περιορίσουν την κοινοβουλευτική δύναμη της Αριστεράς.

Το ανωτέρω σχέδιο εφαρμόστηκε, στις εκλογές του 1961, με υπερβάλλοντα ζήλον από τα Σώματα Ασφαλείας και τον Στρατό, του οποίου τον έλεγχο διατηρούσε, πάντα, το Παλάτι, εναντίον της Αριστεράς αλλά και των Γεωργίου Παπανδρέου και Σοφοκλή Βενιζέλου, οι οποίοι είχαν συγκροτήσει, πρόσφατα, ενιαίο κόμμα, την ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ.

Οι εκλογές του 1961 καταγγέλθηκαν από τα κόμματα της Αντιπολίτευσης ως «όργιο βίας και νοθείας», με αποτέλεσμα η χώρα να εισέλθει, στα επόμενα δύο χρόνια, 1962 και 1963, σε μια περίοδο πολιτικής αναταραχής και ανωμαλίας, με την οξεία αντιπαράθεση, ανάμεσα, στην Αντιπολίτευση και την Κυβέρνηση του Κ. Καραμανλή(«Ανένδοτος Αγώνας» Γ. Παπανδρέου), και εξαιτίας της ανεξέλεγκτης δράσης των παρακρατικών στοιχείων (ενεργοποίηση στελεχών της αδρανοποιημένης, μέχρι τότε, στρατιωτικής οργάνωσης του ΙΔΕΑ (Ιερός Σύνδεσμος Ελλήνων Αξιωματικών, που ιδρύθηκε το 1947-48, για «την αντιμετώπιση του κομμουνιστικού κινδύνου») και του επικαιροποιημένου ρόλου που ανέλαβε να παίξει, στα πολιτικά πράγματα της περιόδου 1959-1964, η συσταθείσα , από το 1953, ΚΥΠ (Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών), με την τοποθέτηση στο δυναμικό της του κατοπινού δικτάτορα Γ. Παπαδόπουλου).

Και, όπως συμβαίνει, συνήθως, «όποιος σπέρνειανέμους, θερίζει θύελλες», και ο τότε Αρχηγός της ΕΡΕ και πρωθυπουργός, Κ. Καραμανλής, έχασε, τελικά, και τον μερικό, έστω, έλεγχο του κράτους, του στρατού και των Σωμάτων Ασφαλείας, που είχε, μέχρι τότε, με αποτέλεσμα, μετά την δολοφονία-από το ασύδοτο «παρακράτος»- του βουλευτή της Αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Μάιο του 1963, να…αναφωνήσει το γνωστό «Ποιος κυβερνά τον τόπο»!

Τα γεγονότα και οι πολιτικές συνθήκες που διαμορφώθηκαν, μετά τις Εκλογές του 1961, και, ιδιαίτερα, μετά την δολοφονία, το 1963, του Γρ. Λαμπράκη, είχαν ως αποτέλεσμα να περιπέσει, στην δυσμένεια των Ανακτόρων, ο ευνοηθείς, το 1956, Κωνσταντίνος Καραμανλής! Τα Ανάκτορα- στα οποία το «πάνω χέρι» είχε η βασίλισσα Φρειδερίκη- για πολλούς λόγους είχαν προγράψει τον Σερραίο πολιτικό, ο οποίος- μετά την νίκη του στις εκλογές του 1961, παρουσίασε συμπτώματα…ανυπακοής: εκτός του ότι άφησε ακάλυπτα τα Ανάκτορα για την πολιτική εκτροπή των εκλογών του 1961, και την δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη, προέβαλλε… αντιρρήσεις για το σχεδιαζόμενο, υπό τις παρούσες πολιτικές συνθήκες, ταξίδι του βασιλικού ζεύγους, στο Λονδίνο (είχε προηγηθεί οξύτατο φραστικό επεισόδιο, κατά την προηγούμενη επίσκεψη της Φρειδερίκης, στο Λονδίνο, με την Αγγλίδα σύζυγο του φυλακισμένου συνδικαλιστή κομμουνιστή Αντ. Αμπατιέλου)∙ και το πλέον…εξοργιστικό, για το Παλάτι: δεν ενέκρινε την « προίκα στην Σοφία» των 9 εκ. δραχμών , καθώς και την αύξηση της «Βασιλικής Χορηγίας», κατά 6 εκ. δραχμές («Η απλότης και η λιτότης εδραιώνουν τον θεσμόν της Βασιλείας», και όχι τα μεγαλεία, απάντησε σε επιστολή του, προς τον, τότε, βασιλιά Παύλο, ο…«τολμητίας» πρωθυπουργός, Κ.Καραμανλής!).

Και το τελευταίο, που «ξεχείλισε το ποτήρι» των «κακομαθημένων» Μοναρχών: ο Καραμανλής «σχεδίαζε να αναθεωρήσει, επί το δημοκρατικότερον, το Σύνταγμα του 1952, προκειμένου να περιοριστεί ο παρεμβατικός ρόλος των Ανακτόρων και να ενισχυθεί η κυβερνητική εξουσία»!

Ο Κων. Καραμανλής, που αναγκάστηκε, τελικά, λόγω της διαφωνίας του με τα Ανάκτορα, να παραιτηθεί, τον Ιούνιο του 1963, παρά το θετικό έργο, που επιτέλεσε- και του πιστώνεται- στην πρώτη 8ετή κυβερνητική θητεία του, αναφορικά με την οικονομική ανασυγκρότηση της χώρας(εκβιομηχάνιση), την ενίσχυση των διεθνών σχέσεων και ειδικότερα για την σύνδεση της Ελλάδας με την Ε.Ο.Κ., που θα οδηγήσει το 1979 στην πλήρη ένταξή της- επιβαρύνεται με πολλά αρνητικά στοιχεία, που έχουν σχέση με την διατήρηση του εμφυλιοπολεμικού κλίματος και την συνέχιση του διαχωρισμού των Ελλήνων σε «εθνικόφρονες» και «μη εθνικόφρονες», και το πλέον σοβαρό: για την υπόθαλψη- ή, έστω, την ανοχή- στα παράκεντρα εξουσίας, που λειτουργούσαν, ανεξέλεγκτα, μέσα στο κράτος, και τα οποία θα προκαλέσουν, όπως προαναφέραμε, σε προηγούμενο άρθρο μας, τις «καρκινικές μεταστάσεις», που θα έχουν - για άλλη μια φορά- τραγικές συνέπειες για το ελληνικό έθνος!

Οι εκλογές, πάντως, που διεξήχθησαν, με υπηρεσιακή κυβέρνηση το Νοέμβριο του 1963, ανέδειξαν -με σχετική πλειοψηφία- νικητή την «Ένωση Κέντρου» του Γεωργίου Παπανδρέου∙ και στις επαναληπτικές εκλογές του Φεβρουαρίου, του 1964, οι Έλληνες (καθώς και πολλοί, μέχρι τότε, ψηφοφόροι της ΕΔΑ), επιβεβαίωσαν την θέλησή τους για την ΑΛΛΑΓΗ, επί το δημοκρατικότερον, του πολιτικού και κοινωνικού καθεστώτος, και με την πρωτοφανή πλειοψηφία του 53%, εξουσιοδότησαν τον «Γέρο της Δημοκρατίας», Γ. Παπανδρέου, να φέρει την ποθητή δημοκρατική ομαλότητα στην χώρα και να εφαρμόσει την φιλολαϊκή πολιτική που είχε υποσχεθεί, προεκλογικά, και την οποίαν επαναβεβαίωσε, στις προγραμματικές δηλώσεις της Κυβέρνησής του, στην Βουλή.

Και, για ένα χρόνο και έξι μήνες, μέχρι τον Ιούλιο του 1965, φάνηκε πως, επιτέλους, η χώρα «άλλαζε σελίδα» και ο ελληνικός λαός άρχισε να αναθαρρεί και να ελπίζει∙ όμως, φευ!...

(συνεχίζεται)