Ένα ιστορικό ερώτημα που δεν απαντήθηκε και δεν πρόκειται να απαντηθεί είναι : ποια θα ήταν η μετατακατοχική και μεταπολεμική πορεία της Ελλάδας, εάν το Δημοψήφισμα του 1946, για την επάνοδο ή μη του Βασιλιά Γεωργίου Β΄, διεξαγόταν με όλες τις εγγυήσεις της γνησιότητας και γινόταν αποδεκτό από όλες τις, τότε, πολιτικές δυνάμεις, ανεξάρτητα εάν η λύση, στο πολιτειακό ζήτημα, θα ήταν βασιλευόμενη ή αβασίλευτη Δημοκρατία.

Ένα, ακόμα ερώτημα είναι εάν, μετά την λύση του πολιτειακού ζητήματος, επικρατούσε η ίση μεταχείριση όλων των πολιτών, η ευνομία, η τάξη και η ασφάλεια - αντί των διώξεων και της τρομοκρατίας που εξαπολύθηκε εναντίον των «αντιφρονούντων», από τις κρατικές Αρχές ή με την ανοχή τους- ποια θα ήταν η συμπεριφορά της, τότε, Αριστεράς.

Και αυτό το ερώτημα τίθεται, διότι η μεν αριστερή πλευρά του εμφυλίου υποστηρίζει πως το δεύτερο αντάρτικο το προκάλεσε η δεξιά τρομοκρατία, που ανάγκασε πολλούς διωκόμενους πολίτες να…«πάρουν τα βουνά∙ η δε δεξιά πλευρά υποστηρίζει πως η Αριστερά είχε- εκ των προτέρων- ειλημμένη την απόφαση, εφόσον κινδύνευε να χάσει την «πολιτική κυριαρχία», που είχε επιτύχει με το Ε.Α.Μ., να ανατρέψει, διά της βίας και στην κατάλληλη στιγμή, το «Αστικό καθεστώς» και να επιβάλει το κομμουνιστικό καθεστώς, το οποίο, ήδη, είχε επιβληθεί σε όλες τις γειτονικές χώρες της Βαλκανικής.

Ανεξάρτητα, πάντως, από την όποια εκδοχή, τα αίτια και τους «αίτιους», που οδήγησαν, τελικά, στον νέον αλληλοσπαραγμό των Ελλήνων, το 1946,(ενώ ήταν, ήδη, γνωστό ότι στην Συνδιάσκεψη της Γιάλτας, μεταξύ των συμμάχων του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, Η.Π.Α, Αγγλίας και Σοβιετικής Ένωσης, και στην «μοιρασιά» της Ευρώπης που έκαναν, η Ελλάδα εκχωρήθηκε, στην «Αγγλική ζώνη επιρροής»!), ο εμφύλιος πόλεμος της περιόδου 1946-1949 είχε τα ολέθρια αποτελέσματα για την χώρα μας και για ολόκληρον τον ελληνικό λαό, στα οποία αναφερθήκαμε και στο προηγούμενο άρθρο μας∙ εκείνο, που πρέπει, επιπροσθέτως, να επισημάνουμε είναι ότι τα πάθη και το μίσος, που παρόξυνε ο εμφύλιος πόλεμος, συνέχισαν να δηλητηριάζουν, και στις επόμενες δεκαετίες, την μετεμφυλιακή, πολιτική μας ζωή.

Εξάλλου, οι «κακοήθεις όγκοι», που παρέμειναν, - προς το παρόν ανενεργοί- στον εθνικό οργανισμό, θα προκαλέσουν τις «καρκινικές μεταστάσεις», την δεκαετία του 60 και του 70 (μέχρι το 1974), οι οποίες- για άλλη μια φορά- ανέστειλαν κάποιες, έστω, και άτολμες, προσπάθειες για την «καταλαγή», με αποτέλεσμα να περιπέσει, και πάλι, η χώρα, σε νέα, επικίνδυνη περιδίνηση, να ανακοπεί η πορεία της προς την ανάπτυξη και την κοινωνική πρόοδο και, τελικά, να υποστεί ο Ελληνισμός, ξανά, νέες εθνικές συμφορές.

Για να συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος της εθνικής παραφροσύνης που προκάλεσε τον πιο καταστροφικό και φρικτό εμφύλιο πόλεμο, στην νεοελληνική μας Ιστορία, αρκούν, μόνον, οι ανθρώπινες απώλειες που ανέρχονται σε 70.000 νεκρούς- εκτός από τους χιλιάδες τραυματίες και τις χιλιάδες των προσφύγων, αντρών και γυναικών του «Δημοκρατικού Στρατού», που κατέφυγαν στις χώρες του «Ανατολικού Μπλόκ», καθώς και των αιχμαλώτων, στρατιωτών του «Εθνικού Στρατού», που κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης της Αλβανίας και άλλων χωρών και ,ακόμα, τις χιλιάδες των πολιτών και μικρών παιδιών που εκπατρίστηκαν και οδηγήθηκαν στις παραπάνω χώρες!

Η ένοπλη σύρραξη του «Δημοκρατικού Στρατού» και του «Εθνικού Στρατού» έληξε στις 15 Οκτωβρίου του 1949, με την «συνθηκολόγηση» της «Προσωρινής Κυβέρνησης των Ανταρτών», η οποία, όμως, δεν θα ήταν οριστική, όπως η ίδια η Π.Κ. διακήρυξε από τον ραδιοσταθμό του Βουκουρεστίου: «ο Δ.Σ.Ε. δεν κατέθεσε τα όπλα, μονάχα τα έθεσε παρά πόδα»!

Και αυτή η διακήρυξη, που άφηνε να αιωρείται η απειλή για την συνέχεια του «εθνικού αυτοχειριασμού», πρόσφερε ένα, ακόμα, ισχυρό επιχείρημα στους νικητές του εμφυλίου, ώστε να λάβουν ακόμα αυστηρότερα μέτρα κατά των «αμετανόητων» αντιπάλων τους, τα οποία καθιστούσαν δυσκολότερη- έως αδύνατη- την ειρήνευση του ελληνικού λαού.

Η πρώτη « μετεμφυλιακή» κυβέρνηση του Ν. Πλαστήρα, που συγκροτήθηκε, υπό την ηγεσία του γηραιού πολιτικού, από τα Κεντρώα κόμματα και ανέλαβε, τον Απρίλιο του 1950, την «ειρήνευση των Ελλήνων», όπως διακήρυξε ο Ν. Πλαστήρας, παρ΄ όλον ότι προσπάθησε να εφαρμόσει μετριοπαθή πολιτική «για την εξάλειψη των συνεπειών του εμφυλίου» (κλείσιμο Μακρονήσου, αμνηστία κ.λπ.), δεν μπόρεσε να αντέξει- πέρα από τα δύο χρόνια- στις αντιδράσεις και τις πιέσεις που δεχόταν από το εσωτερικό της Χώρας (Αντιπολίτευση Αλ. Παπάγου και Παλάτι) και στις επεμβάσεις από το εξωτερικό (Αμερικανικό παράγοντα)∙ και, τελικά, ύστερα και από εσωκομματικές αντιθέσεις, διαφωνίες, αντιφατικές ενέργειες και ανεξέλεγκτες καταστάσεις- που αδυνατούσε να ελέγξει ο, ήδη, ασθενών αρχηγός της Κυβέρνησης (π.χ. εκτέλεση Μπελογιάννη κ.λπ.), ηττήθηκε στις εκλογές , το 1952 (και με την…βοήθεια του «Τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» που εξέπεμψε,η, τότε, ηγεσία του Κ.Κ.Ε.)!

Μετά τον τερματισμό του « Κεντρώου διαλείμματος» και τον θάνατο του Ν.Πλαστήρα, την 26 Ιουλίου, του 1953, ο δρόμος, πλέον, ήταν ανοιχτός για την πλήρη επικράτηση των… ακραιφνών «εθνικοφρόνων» και την επιβολή των πιο αυστηρών και, εν πολλοίς, παράλογων και ακραίων μέτρων, κατά των « αντεθνικώς δρώντων» και , ακόμα, και κατά των «εμφορουμένων από αντεθνικάς ιδέας»!

Μετά την ισχύ του Αναγκαστικού Νόμου 509, από τον Δεκέμβριο του 1947,διώχθηκαν, «ως στερούμενοι υγιών εθνικών φρονημάτων», πολλοί πολίτες, μέχρι δεύτερου και τρίτου βαθμού συγγένειας, με κάποιον που είχε «αντεθνική δράση», πολλοί εξορίστηκαν ή φυλακίστηκαν- και αρκετοί εκτελέστηκαν - «ως αντεθνικώς και εγκληματικώς δρώντες» ( συνήθως, σύμφωνα με τις «πληροφορίες που είχε συλλέξει» ο… «χωροφύλακας», και κατά την κρίση του!).

Πολλοί απολύθηκαν από τις θέσεις, που κατείχαν στο Δημόσιο και ειδικότερα, σε πανεπιστημιακά Ιδρύματα, και στην συνέχεια, περιθωριοποιήθηκαν ή αναγκάστηκαν να εκπατριστούν∙ και αυτό εξασθένησε, ακόμη περισσότερο, την εθνική προσπάθεια για την ανασυγκρότηση της χώρας, διότι πολλοί από τους, παραπάνω, διωχθέντες και τους απολυθέντες ήταν σημαντικές προσωπικότητες, που θα μπορούσαν- υπό διαφορετικές συνθήκες- να συμβάλλουν, με την γνώση και την εμπειρία που διέθεταν, στην ανοικοδόμηση της χώρας.

Το μέγεθος της εθνικής ζημίας που επέφερε ο εκπατρισμός πολλών Ελλήνων, στην ακμή της ηλικίας τους, και ιδιαίτερα, πολλών αξιόλογων προσωπικοτήτων, μπορεί να υπολογιστεί, εάν κρίνουμε από το έργο που δημιούργησαν στις χώρες της αυτοεξορίας τους και από την σημαντική θέση που κατέκτησαν στην πνευματική ζωή των χωρών όπου έζησαν και δημιούργησαν, στα χρόνια της εκεί παραμονής τους (ενδεικτικά αναφέρουμε την αναγνωρισμένη προσφορά μιας πλειάδας Ελλήνων αυτοεξόριστων, στην Γαλλία, οι οποίοι με το δημιουργικό έργο τους, στις επιστήμες, στα Γράμματα και τις Τέχνες, έπαιξαν σημαντικό ρόλο, στην ανάπτυξη του γαλλικού πνεύματος: οι φιλόσοφοι, Κώστας Αξελός και Κορνήλιος Καστοριάδης, ο Ιστορικός Νίκος Σβορώνος, ο μουσικοσυνθέτης και αρχιτέκτονας Ιάννης Ξενάκης, ο σκηνοθέτης Κώστας Γαβράς, ο ποιητής και πεζογράφος Άρης Αλεξάνδρου∙ και, επίσης,πολλοί που κατέφυγαν στις χώρες του Ανατολικού Μπλοκ, όπως οι λογοτέχνες Αλέξης Πάρνης, ο Δ. Χατζής, ο Μενέλαος Λουντέμης και άλλοι).

Ο ελληνικός λαός, στα χρόνια που ακολούθησαν, μετά την λήξη του Εμφύλιου, την δεκαετία του 50 και μέχρι τα πρώτα χρόνια του 60, με τις πληγές του, ακόμα,ανοιχτές και αιμάσσουσες, ανέλαβε τον ειρηνικό- τώρα- και δύσκολο αγώνα να συμμαζέψει τα συντρίμμια της ζωής του, να ξαναβρεί την πίστη του και το κουράγιο του, να ανοίξει δρόμο- μέσα στα αποκαΐδια και στην καταχνιά που άφησε πίσω του ο πόλεμος- και να βγειστο ξέφωτο∙ να ξεχάσει την φρίκη του εμφύλιου σπαραγμού και, ξεκινώντας, από την αρχή, να ξαναχτίσει την ρημαγμένη πατρίδα του.

(Η συνέχεια στο επόμενο).