Μετά το αποτυχημένο κίνημα των Βενιζελικών στρατιωτικών, το 1935, η Ελλάδα εισήλθε σε περίοδο νέας πολιτικής κρίσης, με επίκεντρο το πολιτειακό ζήτημα. Τα αντιδημοκρατικά και φιλομοναρχικά κόμματα, με πρωταγωνιστές τους αδιάλλακτους φιλομοναρχικούς, Ι. Μεταξά και Γ. Κονδύλη, αφού εξασφάλισαν τον έλεγχο του στρατού- με αποτάξεις και με εκτελέσεις των κινηματιών που πρωτοστάτησαν στο κίνημα του 1935-έρχονται σε αντίθεση, ακόμα,και με τον αρχηγό του «Λαϊκού Κόμματος» Παναγή Τσαλδάρη, ο οποίος τηρούσε μετριοπαθή στάση, στο ζήτημα της κατάργησης του δημοκρατικού πολιτεύματος και της παλινόρθωσης, στον βασιλικό θρόνο του Γεωργίου Γλύξμπουργκ∙ ο Γ. Κονδύλης και μια ομάδα από τους βασιλόφρονες αξιωματικούς, με επικεφαλής τον αρχηγό του στρατού Αλ. Παπάγο, που ήλεγχαν το στράτευμα, καταλαμβάνουν πραξικοπηματικά την εξουσία, στις 10 Οκτωβρίου του 1935, καταργούν την κυβέρνηση Τσαλδάρη και προχωρούν στην επαναφορά του Συντάγματος, του 1911, και την παλινόρθωση της βασιλείας.

Μετά την αντίδραση των άλλων κομμάτων, καθώς και την επιθυμία του Γεωργίου Γλύξμπουργκ, που προτιμούσε να γίνει με κάποια δημοκρατική επίφαση η επαναφορά της βασιλείας, ορίστηκε η διενέργεια Δημοψηφίσματος, το οποίο, τελικά, πραγματοποιήθηκε, υπό ανώμαλες συνθήκες, στις 3 Νοεμβρίου του 1935, παράγοντας ένα προϊόν καταφανούς νοθείας, με 97,88%, υπέρ της βασιλείας (επί 1.527,714 ψήφων, υπέρ: 1.491,992)!

Η χώρα, μετά το παραπάνω «Δημοψήφισμα», εισήλθε, και πάλι, στην μοιραία τροχιά, η οποία οδηγούσε σε νέες εθνικές περιπέτειες και σε νέες συμφορές για τον λαό της.

Ο Βασιλιάς Γεώργιος ο Β΄, τον οποίον υποδέχτηκε, υπερηφάνως, ο Κονδύλης, στο Φάληρο, όπου αποβιβάστηκε, την 25η Νοεμβρίου, του 1935, υποσχέθηκε, «λήθη, ισότητα, δικαιοσύνη ενότητα και συνεργασία»∙ σύντομα, όμως, ο ελληνικός λαός θα απολαύσει την…λήθη- εκ μέρους του νέου Ανώτατου Άρχοντα- όλων των παραπάνω υπεσχημένων!

Οι εκλογές για την νέα Βουλή και την εκλογή της νέας κυβέρνησης, που διεξήχθησαν, στις 26 Ιανουαρίου του 1936, ήταν και οι τελευταίες εκλογές που σημάδεψαν το τέλος μιας εποχής με μεγάλες ιδέες, όνειρα, θριάμβους, αλλά και εθνικές συμφορές και πισωγυρίσματα, καθώς και με τολμηρά βήματα, στην παιδεία, στα Γράμματα και τις Τέχνες και ανοίγματα στον σύγχρονο ευρωπαϊκό πολιτισμό, στα ιδεολογικά ρεύματα της εποχής, τις κοινωνικές διεκδικήσεις και τα επαναστατικά κινήματα.

Μετά την παλινόρθωση της μοναρχίας στην Ελλάδα, έφυγαν-συγχρόνως και περιέργως- από την ζωή, και οι περισσότεροι από τους κύριους πρωταγωνιστές της προηγούμενης περιόδου: Ελ. Βενιζέλος, Π. Τσαλδάρης, Αλ. Παπαναστασίου, Γ. Κονδύλης, ενώ ο επιζών Ν. Πλαστήρας παρέμενε αυτοεξόριστος, στην Γαλλία.

Οι εκλογές που διεξήχθησαν την 26^η Ιανουαρίου του 1936, επιβεβαίωσαν τον κατακερματισμό των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων (14 κόμματα στην Βουλή, μεταξύ των οποίων, για πρώτη φορά, και το Κομμουνιστικό κόμμα, με δυνητικό ρόλο ρυθμιστή), τα οποία αποδείχτηκαν ανίκανα να συγκροτήσουν μια βιώσιμη κυβέρνηση και να αποτρέψουν την επιβολή της κυοφορούμενης δικτατορίας του Ι. Μεταξά, η οποία, τελικά, επιβλήθηκε, στις 4 Αυγούστου του1936 - με τις ευλογίες, βεβαίως, του βασιλιά Γεωργίου του «Βου», κατά την λαϊκή προσωνυμία.

Οι διώξεις, οι εξορίες και τα βασανιστήρια που υπέστησαν οι δημοκρατικοί πολίτες και πολιτικοί (και, ιδιαίτερα, οι Κομμουνιστές) από το δικτατορικό- βασιλικό καθεστώς, εξέθρεψαν, για άλλη μια φορά, τα μίση και τα πάθη και δημιούργησαν το τεράστιο και αγεφύρωτο χάσμα, ανάμεσα στους ξενόφερτους βασιλιάδες, τους «Τεταρτοαυγουστιανούς», τους «βασιλόφρονες», τους Μεγαλοαστούς και την «Άρχουσα Τάξη», από την μια όχθη, και από την άλλη τους «Δημοκράτες» και το «Προλεταριάτο», τους φιλελεύθερους «Αντικαθεστωτικούς» και τους «επαναστάτες» της Αριστεράς.

Έτσι, για άλλη μια φορά, υπονομεύτηκε το μέλλον της χώρας∙ οι αντίπαλες δυνάμεις , στις δυο όχθες του νέου εθνικού διχασμού, θα ξεκαθάριζαν τους εκκρεμείς… « λογαριασμούς» τους, εν «ευθέτω χρόνω»! Και έτσι, η Ελλάδα εισήλθε σε μια τροχιά που οδηγούσε, σε μια, ακόμα, μεγαλύτερη εθνική συμφορά, σε έναν από τους πιο αιματηρούς, αδελφοκτόνους εμφύλιους πολέμους, που θα την σημαδέψουν, στις επόμενες δεκαετίες, μέχρι το 1974.

Ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940-41 και το πνεύμα αντίστασης του ελληνικού λαού, που κυριάρχησε κατά του Φασισμού- Ναζισμού, αποτέλεσε ένα φωτεινό διάλειμμα εθνικής ενότητας και αγωνιστικής ομοψυχίας, που φάνηκε να γεφυρώνει το χάσμα που άνοιξαν οι αντιθέσεις της προηγούμενης περιόδου∙ στα χρόνια, όμως, της γερμανικής Κατοχής που ακολούθησαν, αποδείχτηκε ότι το τραύμα στην εθνική ενότητα παρέμεινε ανοιχτό και αθεράπευτο και βάθυνε, ακόμα, περισσότερο, από τις οδυνηρές συνθήκες και την εθνική ταπείνωση που βίωνε ο ελληνικός λαός, που τροφοδοτούσαν το βουβό ποτάμι της οργής και της εκδίκησης κατά των κατακτητών, κατά των «συμβιβασμένων» και των «συνεργατών» τους.

Η «Εθνική Αντίσταση» εναντίον των γερμανικών δυνάμεων, την περίοδο της Κατοχής, παράλληλα, με το μίσος, εναντίον του κατακτητή, εξέθρεψε και παρόξυνε τις ιδεολογικές αντιθέσεις, ανάμεσα στις αντιστασιακές οργανώσεις της Αριστεράς και των παλαιών Δημοκρατικών κομμάτων, ανάμεσα στους «Αγγλόφιλους» και τους «Σοβιετόφιλους», με αποτέλεσμα - παρά το εξαιρετικό παράδειγμα εθνικής ενότητας των αντιτιθέμενων αντιστασιακών οργανώσεων (ΕΔΕΣ και ΕΛΑΣ) στην ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοπόταμου- να προκληθούν, στην συνέχεια, θανάσιμες συγκρούσεις ( με την πλέον αιματηρή αυτήν, του Δεκάμβρη του 1944), οι οποίες, εκτός από τα αθώα θύματα, έφεραν, σε θέση, πλήρους αδυναμίας την Ελλάδα, την επαύριον της νίκης κατά της ναζιστικής Γερμανίας και των συμμάχων της, ώστε να διεκδικήσει το μερίδιο που δικαιούταν για την ηρωική και πολύτιμη συμβολή της στον πόλεμο κατά του «Άξονα», την αναμενόμενη εθνική ενσωμάτωση- εκτός από τα Δωδεκάνησα- της Βορείου Ηπείρου και της Κύπρου!

Και αυτή ήταν άλλη μια, μεγάλη εθνική συμφορά, τα καταστροφικά αποτελέσματα της οποίας τα βίωσε και τα βιώνει ακόμα ο Ελληνισμός της Κύπρου και της Β. Ηπείρου!

(συνεχίζεται).