Κάθε φορά που ξαναγυρνάω, νοσταλγός και προσκυνητής, στην πατρώα γη, με πληγώνει η εγκατάλειψη της άλλοτε εύφορης- πνευματικά και οικονομικά- Βρίσας. 

Ένα χωριό με 19 συνοικίες που έσφυζαν από ζωή και με δυο χιλιάδες-περίπου- κατοίκους, με μεγάλη παραγωγή λαδιού και δημητριακών (κάποτε, πρώτη, στο νησί, στην παραγωγή σιτηρών), με εξαγωγές 40 τόνων σύκων, με αξιόλογη εκτροφή αιγοπροβάτων, που εξασφάλιζε, στα νοικοκυριά, επάρκεια γαλακτοκομικών προϊόντων, με δύο ακμάζοντες «Πιστωτικούς Ελαιουργικούς Συνεταιρισμούς» και δύο σύγχρονα- για την εποχή τους- ελαιοτριβεία (που αντικατέστησαν, από τις αρχές του 20ου αιώνα, τους 13 ελαιόμυλους του χωριού), με κοινοτικό γιατρό και φαρμακείο, 2 σχολεία, Αρρεναγωγείο και Παρθεναγωγείο, με 2 μουσικές κομπανίες, με 19 καταστήματα τροφίμων, ψιλικών, υφασματεμπορικά, καπνοπωλεία και οικιακών σκευών∙ με 18 καφενεία και 6 κουρεία, με 4 φούρνους και πολλά σιδηρουργεία, ραφτάδικα, τσαγκαράδικα και ξυλουργεία, με «αγοραίο» αυτοκίνητο, ταξί και φορτηγά αυτοκίνητα∙ και, σαν επιστέγασμα της οικονομικής ευμάρειας και της κοινωνικής προόδου, μια σημαντική πνευματική ανάπτυξη, που την εκπροσώπησαν- επάξια- σπουδαίοι επιστήμονες, συγγραφείς και καλλιτέχνες (ζωγράφοι), (κάποτε οι πιο γνωστοί γιατροί της Μυτιλήνης ήταν Βρισαγώτες). 

Αυτή, η ακμάζουσα, κάποτε, Βρίσα- προς δόξαν των τοπικών Αρχόντων, όλων των κυβερνησάντων και των κυβερνώντων, καθώς και όλων των ευαίσθητων και, πάλαι ποτέ, υμνητών της ξεχωριστής παραδοσιακής αρχιτεκτονικής της -προ πολλού, οικονομικά και πληθυσμιακά φθίνουσα- κείτεται, σήμερα - έξι, ήδη, χρόνια, μετά τον καταστροφικό σεισμό του 2017- μισοερειπωμένη και αλειτούργητη, με δυο εκκλησιές της Ζωοδόχου Πηγής (την «Λυρικότερη Βασιλική της Λέσβου») και του Αγίου Κωνσταντίνου, να περιμένουν ακόμα το…θαύμα της αναστύλωσής τους∙ το ιστορικό Δημοτικό Σχολειό, στα «Αλώνια», όπου φοίτησαν σημαντικοί Βρισαγώτες, επιστήμονες και άνθρωποι των Γραμμάτων, να παραμένει, ακόμα, ένας σωρός από μπάζα, αναμένοντας την…«πάταξη της γραφειοκρατίας»! 

Και ένα Μουσείο Παλαιοντολογίας με απολιθώματα ζώων, εκατομμυρίων χρόνων, τεράστιας επιστημονικής σημασίας, να παραμένει ένας ερειπιώνας που αποτελεί ντροπή για το Πανεπιστήμιο της Αθήνας, στο οποίο ανήκει∙ και όνειδος για τους τοπικούς Δημάρχους και Περιφερειάρχες, καθώς και για όλους όσοι ενδιαφέρονται- εννοείται- για τον πολιτισμό του τόπου μας! 

Και, δυστυχώς, χάθηκε, ανεπιστρεπτί (με ευθύνη και των ίδιων των Βρισαγωτών) η «ευκαιρία» να ανοικοδομηθεί, στην θέση της κατεστραμμένης από τον σεισμό Βρίσας, ένας σύγχρονος και πρότυπος οικισμός, που θα ήταν ελκυστικός- όχι μόνον για τους εκτοπισμένους σεισμόπληκτους κατοίκους της παλιάς Βρίσας αλλά και για πολλούς ξένους. 

Και η εικόνα της αδιαφορίας και της εγκατάλειψης της περιοχής Πολιχνίτου- Βρίσας, ολοκληρώνεται φτάνοντας στην τεράστια παραλία της «Κυανής Ακτής» της Λέσβου, τα Βατερά! 

-Πού θα παρκάρετε; 

- Λίγη υπομονή, ακόμα∙ ίσως, κάποτε, κάποιος Δήμαρχος της Δυτικής Λέσβου αντιληφθεί ότι και η περιοχή Βρίσας- Βατερών ανήκει στην επικράτεια του Δήμου του και προνοήσει για την δημιουργία ενός, έστω, πάρκινγκ, για τους χιλιάδες επισκέπτες που έρχονται, το Καλοκαίρι, να δροσιστούν στην θάλασσα των Βατερών! 

Πριν από δύο χρόνια, την παραλία των Βατερών στόλιζε, στους, προς βορράν, υπερκείμενους λόφους ένα καταπράσινο στεφάνι από το πευκοδάσος, που εκτεινόταν, σε όλο το μήκος των 10 χιλιομέτρων της παραλίας και δρόσιζε, τις βραδινές ώρες, την απέραντη αμμουδιά! Μετά την περυσινή πυρκαγιά, που κατέβηκε από την Ρογκάδα και έφτασε μέχρι την αμμουδιά των Βατερών, εκεί που κάποτε κυμάτιζαν περήφανες οι σημαίες του καταπράσινου δάσους, σήμερα, μαυρίζουν την ψυχή των Βρισαγωτών τα μαύρα σκέλεθρα των καμένων πεύκων∙ γι΄αυτό, τώρα, αποφεύγουμε να κοιτάμε, πίσω, στην στεριά, το πένθιμο στεφάνι του καμένου δάσους∙ κοιτάμε, μόνο, προς την πρόσχαρη, γαλάζια και γαλήνια θάλασσα, περιμένοντας να… ξανάρθει ο Περιφερειάρχης (σε δυο μήνες έχουμε και πάλι εκλογές), μαζί με τον «αναμορφωτή της καμένης Βόρειας Εύβοιας» Σταύρο Μπένο, για να μας ανακοινώσουν το…«project», για την επόμενη 5ετία, που ΘΑ αναστήσει το καμένο δάσος και με το οποίο ΘΑ πραγματοποιηθεί το όραμα της…κοσμογονίας των Βατερών, το οποίο, παρά λίγο, να το πιστέψουμε, τότε που ήρθαν να μας «παραμυθιάσουν», τις μέρες που, ακόμα, κάπνιζαν τα κουφάρια των καμένων δέντρων και η πικρή γεύση της στάχτης και του κάρβουνου ήταν, ακόμα, έντονη στα χείλη των κατοίκων. 

Και ύστερα, ο «πανδαμάτωρ» χρόνος έφερε την λήθη και ζήσαμε εμείς, όπως ζούσαμε πάντα- «τι έχεις Γιάννη μ΄; Τι είχα πάντα»∙ και οι Άρχοντές μας…« έζησαν καλύτερα», με την συνείδησή τους ήσυχη ότι έπραξαν το… «καθήκον» τους, καθώς και με την πεποίθηση ότι οι…υπήκοοί τους θα τους επιβραβεύσουν, ξανά, με την ψήφο τους! 

Υ.Γ. η μόνη ελπίδα μας, πλέον, είναι κάποιοι νέοι Βρισαγώτες, ντόπιοι και από την Αθήνα, που δεν συμμερίζονται την παραίτηση και την μοιρολατρική αποδοχή των μεγαλύτερων ηλικιών, οι οποίοι κουράστηκαν, πια, να περιμένουν την αναγέννηση του τόπου μας: κάποιοι από αυτούς τους νέους οργάνωσαν στις 29 Ιουλίου και τον επιτυχημένο Παλλεσβιακό Αγώνα Δρόμου και επίσης, τον Ποδηλατικό Αγώνα των Βατερών! 

Και θέλουμε να ελπίζουμε ότι, στην συνέχεια, θα απαιτήσουν, από τους υποψήφιους των αυτοδιοικητικών εκλογών να δεσμευτούν για την κατασκευή ενός μόνιμου διαδρόμου ΒΑΤΕΡΩΝ- ΣΤΑΥΡΟΥ, όπου θα διεξάγονται, κάθε Καλοκαίρι ή την Άνοιξη οι Παλλεσβιακοί- και γιατί όχι και Πανελλήνιοι- Αγώνες Δρόμου και Ποδηλατοδρομίας! 

Καθότι, κάποιοι…ρομαντικοί Βρισαγώτες, «dumspiramus,speramus», όπως έλεγαν οι Λατίνοι∙ και ελληνιστί «όσο ζούμε, ελπίζουμε»!