Ένα γκολ και μόνον ήταν αρκετό, για να ξεχυθούν τόσοι άνθρωποι στο λιμάνι. Μια Ελλάδα που πανηγυρίζει την μπάλα που βρέθηκε στο τέρμα. Έναν θρίαμβο. Ένα κατόρθωμα. Σαν δικό της. Δεν είναι. Είναι η επιτυχία ενός επαγγελματία ποδοσφαιριστή, μίας ομάδας. Και των φιλάθλων. Γίνεται και αυτών. Και των άλλων. Σε πείσμα όσων θέλησαν και δεν έγιναν. Σε αντικατάσταση χαμένων στιγμών και ευκαιριών. Στον αντίποδα διακρίσεων που δεν ήρθαν ποτέ. Όλη η Ελλάδα πανηγύριζε κόντρα στις δικές της ματαιώσεις. Γιατί ο κόσμος ζητά τη διάκριση. Από τα καφενεία, τον καναπέ του σαλονιού, από τον μόχθο της καθημερινής βιοπάλης. Χωρίς προσωπική εμπλοκή και προσπάθεια. Χωρίς αγώνα και προετοιμασία. Μια νίκη που εκπροσωπεί ένα ατέλειωτο πλήθος ταυτισμένο με ένα όνομα, ένα βράδυ, μια εικόνα, μια στιγμή. Με την ανάγκη να γίνουν όλοι ένα τεντωμένο, ένα καλογυμνασμένο πόδι που με δύναμη κλωτσά και στέλνει την μπάλα στα δίχτυα. Για ένα ουρανόμηκες ουρλιαχτό ικανοποίησης που κρύβει πίσω του χιλιάδες ήττες και φτάνει, για να γιατρέψει άλλες τόσες στο μέλλον. Μια ψυχή, μια φωνή, ένα αναμμένο βεγγαλικό, ένας θρίαμβος, με την ελπίδα για έναν επόμενο, για δεύτερο, για τρίτον. Η νίκη της ομάδας κόντρα στην πεζότητα της καθημερινής βιοπάλης. Ενάντια στην απουσία κάθε πρόκλησης.

Δυο μέρες αργότερα ξεκινούσαν οι πανελλαδικές εξετάσεις. Γέμισαν τα κοινωνικά δίκτυα με αναρτήσεις που περιείχαν τον στίχο του Καβάφη «Εδώ που έφτασες λίγο δεν είναι» αφιερωμένο στους φετινούς τελειόφοιτους λυκείου. Είναι πολύ που ένας έφηβος αποφοιτά από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση; Αποτελεί αναντίρρητα έναν σταθμό. Ως εκεί όμως. Λίγο δεν είναι; Δεν χρειάζεται να προσπαθήσει ο νέος άνθρωπος περισσότερο; Τι του εξασφαλίζει το απολυτήριο του Γενικού Λυκείου που μπορεί να είναι τόσο ικανοποιητικό στη ζωή του, ώστε να μην χρειαστεί να προσπαθήσει περισσότερο; Καταλαβαίνω ότι οι νέοι άνθρωποι χρειάζονται ενθάρρυνση. Υποστήριξη. Κατανόηση. Προστασία από τον άκρατο ανταγωνισμό. Είναι άραγε ο στίχος αυτός η λύση; Κάθε φορά που ξεκινούν οι εξετάσεις θυμάμαι τις τελευταίες φράσεις από τον «Τελευταίο Πειρασμό»: «Είπε «Τετέλεσται». Και ήταν σαν να έλεγε: Όλα τώρα αρχίζουν». Είναι η στιγμή που οι νέοι διεκδικούν το μέλλον τους. Όλα είναι αρκετά… Σε μια Ελλάδα που ανάβει βεγγαλικά και ξενυχτά για μια μπάλα που βρέθηκε στο τέρμα.

Είναι η έννοια της διάκρισης και της επιτυχίας απαραίτητη στον άνθρωπο. Είναι συνώνυμη της κοινωνικής επιτυχίας, της αποδοχής, της επίδειξης. Είναι κάποτε ακόμη και μία προϋπόθεση της ευτυχίας. Σωστό; Λάθος; Ποιος θα μας απαντήσει; Υπάρχει οριστική απάντηση; Δεν είναι υποκειμενικό μέγεθος η ευτυχία; Ή μήπως όχι;

Θηρεύουμε την επιτυχία αλλά τη διεκδικούμε με την ήσσονα προσπάθεια! Οξύμωρο; Σαφώς. Αλλά αληθινό. Στόχος: Να πετύχουμε περισσότερα, καταβάλλοντας τον λιγότερο κόπο. Φυγόπονοι εραστές της διάκρισης, ερμηνεύουν μια αθλητική επιτυχία, ως γαρύφαλλα στα μπουζούκια, με λίτρα αποσταγμάτων, νοθευμένων λίγο ή περισσότερο, με πλαστικές κάρτες, ακριβά γούστα, διαφημίσεις! Αθλητισμός, άμιλλα, υγιεινή ζωή, πρότυπα; Καμία σχέση!

Νομίζω τα έχουμε μπερδέψει όλα. Τα έχουμε ζορίσει στο μυαλό και στη ζωή μας. Φάσκουμε και αντιφάσκουμε γενναίοι ως Έλληνες. Ελπίζω μόνον στα νέα παιδιά. Στους νέους και στις νέες που από χτες ρίχνονται στον αγώνα για τις ανώτερες σπουδές. Ελπίζω ότι ελπίζουν. Εύχομαι να ονειρεύονται. Περιμένω ότι θέτουν στόχους. Ευελπιστώ ότι τους διεκδικούν. Ότι αγωνίζονται να τους επιτύχουν. Ανησυχώ γιατί δεν ξέρουν ότι η κατάκτηση των δικών τους στόχων δεν ισοδυναμεί με επινίκιους πανηγυρισμούς, βουτιές στη θάλασσα ή στη σαμπάνια, ακριβά συμβόλαια, καμπάνες σε ακριβά ξενοδοχεία, γρήγορα αυτοκίνητα, ζωή σε μεγάλη λεωφόρο που κινείται με 180 χιλιόμετρα την ώρα, ντυμένη με σινιέ. Η προσωπική επιτυχία, η πραγματική επιτυχία είναι σιωπηλή ικανοποίηση, είναι αγαλλίαση, είναι σπονδή στο μέλλον, ταπεινή, χαμηλόφωνη, ασφαλής και αδιαπραγμάτευτη. Χτίζεται σταθερά, βαθμιαία, με μικρά βήματα, χτίζεται δύσκολα, γκρεμίζεται πολύ εύκολα. Όσο μια μπάλα που σκίζει τα δίχτυα σε κλάσματα δευτερολέπτου. Καλή επιτυχία, παιδιά!