Η πιο απαισιόδοξη θεώρηση της πολιτικής μας κατάστασης είναι ότι στην Ελλάδα τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο, ότι «εδώ είναι Βαλκάνια» και δεν πρόκειται η Ελλάδα να γίνει ποτέ μια ευνομούμενη χώρα.

Και, όμως, αλλάζουμε!

Στην ιστορική μας πορεία μπορεί να παρατηρούνται πισωγυρίσματα και σκαμπανεβάσματα, να μεσολαβούν γεγονότα και καταστάσεις πρωτοφανούς πολιτικής, ηθικής και πολιτιστικής καθίζησης, που μας ξαφνιάζουν και μας κάνουν να αμφιβάλλουμε για την ηθική και πνευματική εξέλιξη του ανθρώπου· όμως, ο γενικός απολογισμός στην διαδοχή τω ιστορικών εποχών δείχνει ότι, όσον αφορά στην πολιτική οργάνωση και λειτουργία και, ειδικότερα, όσον αφορά στην κοινωνική συμπεριφορά των περισσότερων Ελλήνων, πραγματοποιούνται, συνεχώς, βήματα προς τα εμπρός.

Αν κοιτάξουμε πίσω μας, πριν από δέκα, είκοσι και τριάντα χρόνια, θα διαπιστώσουμε ότι, σήμερα, έχουν γίνει αδιανόητες -για τότε- αλλαγές, προς το καλύτερο, στην ζωή μας: έχουν εμπεδωθεί οι βασικοί δημοκρατικοί θεσμοί, που αντέχουν στις πολιτικές αναταράξεις, και έχουν θεσπιστεί Ανεξάρτητες Αρχές που περιορίζουν την πολιτική εξουσία και προστατεύουν τους πολίτες από την κρατική αυθαιρεσία. Και όσον αφορά στην κοινωνική μας συμπεριφορά, μάθαμε -εκτός από κάποιες εξαιρέσεις- να τηρούμε κάποια βασικά και αυτονόητα για τους πολιτισμένους λαούς: να μην παραβιάζουμε τους κόκκινους σηματοδότες, να περιμένουμε τον πράσινο σηματοδότη, για να περάσουμε στην απέναντι πλευρά του δρόμου, να μην αδειάζουμε -εν κινήσει- τα τασάκια με τα αποτσίγαρα στο δρόμο, να μην πετάμε τα τσιγάρα και να μην… φτύνουμε στα πεζοδρόμια. Συνηθίσαμε όλοι -ακόμα και οι υπερήλικοι- να χρησιμοποιούμε το πλαστικό χρήμα, να υποβάλλουμε ηλεκτρονικά τις φορολογικές μας δηλώσεις, να χρησιμοποιούμε το εισιτήριό μας, για να περνάμε τις «μπάρες», στους σταθμούς του Μετρό. Ολοένα και περισσότεροι έχουμε περιορίσει την χρήση της πλαστικής σακούλας, συνηθίζουμε -σιγά σιγά- να ξεχωρίζουμε από το σπίτι μας τα ανακυκλώσιμα απορρίμματα και τα ρίχνουμε στους ειδικούς κάδους για τα ανακυκλώσιμα υλικά, ολοένα και περισσότεροι οδηγοί σταματούμε στις Διαβάσεις των Πεζών. Και συναντούμε φιλόζωους (λίγους, ακόμα), οι οποίοι, όταν βγάζουν βόλτα τα σκυλιά τους, κρατάνε μια πλαστική σακούλα, για να μαζεύουν από το πεζοδρόμιο τα κόπρανα του σκυλιού τους και κάποιους (ελάχιστους, δυστυχώς) που δεν παρκάρουν το αυτοκίνητό τους πάνω στις «ράμπες» των αναπήρων (ΑΜΕΑ).

Και, βεβαίως, υπάρχει ακόμα μεγάλη απόσταση για να διανύσουμε, ώσπου να φτάσουμε στον καθολικό σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων και στην αρμονική συμβίωση ανάμεσα στους ανθρώπους που έχουν διαφορετικά πολιτισμικά, πνευματικά ή ιδεολογικά, κοινωνικά ή ψυχοσωματικά χαρακτηριστικά.

Υπάρχει, όμως, ένα πρόσφατο στοιχείο που μας ενθαρρύνει να αναθεωρήσουμε την καφενόβια «φιλοσοφία» ότι «του Έλληνα ο τράχηλος ζυγόν δεν υποφέρει», τουτέστιν, ότι είναι στην φύση του Έλληνα να μην πειθαρχεί στους Νόμους της Πολιτείας, κι αυτό είναι η θέσπιση και η εφαρμογή του «Αντικαπνιστικού νόμου».

Παρά τα περί του αντιθέτου προβλεπόμενα, τα ποσοστά συμμόρφωσης στις διατάξεις του Αντικαπνιστικού Νόμου είναι -προς το παρόν- πολύ υψηλά (και ελπίζουμε να μην αλλάξει η εικόνα με την πάροδο του χρόνου)!

Τι συνέβη; Εξαφανίστηκε, ως δια μαγείας, η φασίζουσα αντίδραση κάποιων θεριακλήδων «εμένα μ’ αρέσει να καπνίζω κι αν δεν σου αρέσει εσένα, να πας αλλού»;

Όχι, βέβαια. Η νοοτροπία των ανθρώπων δεν αλλάζει τόσο εύκολα και γρήγορα.

Η εξήγηση είναι ότι σε αυτή την περίπτωση υπήρξε μια τόσο έντονη πολιτική βούληση για την εφαρμογή του μέτρου και ένας τόσο εκτεταμένος και συντονισμένος έλεγχος για την πιστή τήρηση της απαγόρευσης του καπνίσματος στους δημόσιους χώρους. Και το σημαντικότερο: ο μόνος νόμος που δεν αφήνει «παραθυράκια»!

Ένας άλλος «μύθος» που φαίνεται να καταρρέει (αλλά που θα χρειαστεί -πιθανώς- περισσότερο χρόνο για την ολοκληρωτική εξάλειψή του) είναι τα θρυλούμενα, μέχρι χθες, για το… απόρθητο «Άβατο» των Εξαρχείων.

Επί χρόνια, κυβερνήσεις και κοινοβουλευτικά κόμματα ανέχονταν ένα καθεστώς ανομίας και εγκληματικότητας, το οποίο είχε εγκαθιδρυθεί στην κεντρική συνοικία της πρωτεύουσας και το οποίο στα χρόνια των «Μνημονίων» ισχυροποιήθηκε σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτελεί «κράτος εν κράτει», καταφύγιο παντός παρανόμου και ορμητήριο των στρατευμένων για την κατάλυση της δημοκρατικής λειτουργίας του κράτους.

Με την συντονισμένη δράση και την μεθοδική προσπάθεια του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και της Δημοτικής Αρχής επανακτάται- οσημέραι- ο έλεγχος των περιοχών, όπου κυριαρχούσε η ανομία, και αποκαθίσταται η τάξη, η ειρηνική και ασφαλής διαβίωση των κατοίκων.

Η ίδια τολμηρή προσπάθεια έχει ξεκινήσει και για την «αποασυλοποίηση» της λειτουργίας των πανεπιστημιακών Σχολών και της πανεπιστημιακής ζωής, για την εξάλειψη της βίας και της παραβατικότητας στους πανεπιστημιακούς χώρους. Η προσπάθεια, εδώ, θα χρειαστεί περισσότερο χρόνο, ιδιαίτερη προσοχή, τη συνεργασία πολλών παραγόντων και την αδιάπτωτη επιμονή, διότι ο χώρος είναι ιδιαίτερα « ευαίσθητος». Για την αποκατάσταση της κανονικής λειτουργίας, που αρμόζει σε πνευματικά ιδρύματα, θα χρειαστεί να θεραπευτούν χρονίζουσες παθογένειες, οι οποίες δεν ξεριζώνονται εύκολα, πολλώ δε μάλλον , όταν «κακοφορμίζουν» συνεχώς ανατροφοδοτούμενες από «ανεγκέφαλους» κομματικούς «ινστρούχτορες» που εκμεταλλεύονται την νεανική « επαναστατικότητα».

Εξίσου δύσκολη είναι και η εφαρμογή του σχεδίου που θα διατηρήσει «ανοιχτό το κέντρο της Αθήνας» ή, τουλάχιστον, που θα περιορίσει την συχνότητα με την οποία κλείνει το κέντρο, χωρίς σοβαρό λόγο από ολιγάριθμες ομάδες διαδηλωτών. Παρά την λογική δικαιολόγηση του μέτρου και την τεράστια σημασία που έχει για την κοινωνική και οικονομική λειτουργία του κεντρικού ιστού της πόλης, είναι βέβαιο ότι με την παρούσα κυριαρχία της μικροπολιτικής αντίληψης ,τον οξυνόμενο -τεχνητά-κομματικό ανταγωνισμό και την παρατηρούμενη αντιπολιτευτική πολεμική σε κάθε κυβερνητική πρωτοβουλία και προσπάθεια -ανεξάρτητα εάν αυτή είναι λογικά ισχυρή και κοινωνικά επωφελής- ο παραπάνω σχεδιασμός θα αντιμετωπίσει μετωπική επίθεση από όλες τις πολιτικές δυνάμεις , οι οποίες …εν ονόματι της Δημοκρατίας θα υπερασπιστούν το αντιδημοκρατικό δικαίωμα των «ολίγων» να ταλαιπωρούν και να βλάπτουν τους «πολλούς»!

Παρόλα αυτά, για να δικαιωθεί το δημοκρατικό αίτημα της πλειοψηφίας των πολιτών, για να λειτουργήσουν αβίαστα και απρόσκοπτα οι δημοκρατικοί θεσμοί, για να αποκατασταθεί η νομιμότητα σε όλες τις εκφάνσεις της δημόσιας ζωής, για να επανέλθει το αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες και για να εξασφαλιστούν οι προϋποθέσεις για δημιουργία και προκοπή, η προσπάθεια πρέπει να συνεχιστεί και να ενταθεί, παρά το μένος και την αντιπολιτευτική παράνοια, παρά τα κοάσματα των ενδημούντων στο πολιτικά βαλτοτόπια, παρά τις υλακές των πεινασμένων για την εξουσία υαινών, και παρά τις προφάσεις των ψοφοδεών.

Τώρα είναι πλέον γνωστή η συνταγή της επιτυχίας: καθαρή και αταλάντευτη πολιτική βούληση. Τόλμη και αποφασιστικότητα (χωρίς αστερίσκους και «παραθυράκια»).

Σταθερός προσανατολισμός στην μεγιστοποίηση της ωφέλειας των πολλών και περισσότερες ευκαιρίες και μέτρα προστασίας για τους αδύνατους. Τέλος στην τυραννία της ανομίας. Εξάλειψη της ασυδοσίας και κατοχύρωση της ελευθερίας των πολιτών.

Οι καιροί ου μενετοί!