Η εφτάχρονη δικτατορία των Συνταγματαρχών προκάλεσε βαθιές πληγές, στον εθνικό κορμό, οι οποίες συνεχίζουν, ακόμα και σήμερα, να αιμορραγούν∙ συγχρόνως, όμως, όσα επώδυνα και θλιβερά βίωσε ο ελληνικός λαός, καθώς και πολλοί από τις ηγετικές προσωπικότητες των πολιτικών κομμάτων, συνέβαλαν στην συνειδητοποίηση των αναγκαίων αλλαγών, που έπρεπε, εξάπαντος, να πραγματοποιηθούν, τόσον, όσον αφορά στο πολιτειακό ζήτημα- που προκάλεσε μύρια κακά, στον ενάμισι αιώνα, από την ίδρυση του Νεοελληνικού κράτους- όσο και ευρύτερα, στον δημόσιο βίο και, ειδικότερα,στον τομέα της πολιτικής.

Και αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση είχε ως αποτέλεσμα να παραμερισθούν παλαιότερες εμμονές σε αναχρονιστικές αντιλήψεις, ιδεοληψίες και προκαταλήψεις, που τροφοδότησαν, στο παρελθόν, την εχθρότητα, στην πολιτική μας ζωή, και τον διχασμό του ελληνικού λαού∙ έτσι κατέστη δυνατόν να επιταχυνθούν και να πραγματοποιηθούν σημαντικές τομές για τον εκσυγχρονισμό και τον εκδημοκρατισμό της χώρας, οι οποίες ήταν αδιανόητες στην προδικτατορική περίοδο και οι οποίες αποτελούσαν όνειρο και κρυφό καημό, μόνον, κάποιων πιστών του χαμένου Νεοελληνικού Διαφωτισμού!

Και αυτό που έχει τεράστια πολιτική σημασία- το οποίο, όμως, δεν είναι πρωτοφανές, ιστορικά -είναι ότι αυτές οι βαθιές τομές έγιναν, υπό την πολιτική ηγεσία της αποκαλούμενης «Συντηρητικής Παράταξης» και- προσωπικά- του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ο οποίος στην πραγματοποίηση αυτών των τομών έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο:

Α. η διενέργεια, το 1974, του πλέον γνήσιου Δημοψηφίσματος, με το οποίο η μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποφάσισε -αναμφισβήτητα και τελεσίδικα- την κατάργηση της «Βασιλευόμενης Δημοκρατίας» και την καθιέρωση της Προεδρευόμενης Δημοκρατίας.

Β. η κατάργηση τουεμφυλιοπολεμικού Νόμου 509/ 1947 και η νομιμοποίηση του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας ( Κ.Κ.Ε.).

Γ. η αναγνώριση της «Δημοτικής», ως της επίσημης Γλώσσας του ελληνικού κράτους και ως Γλώσσας διδασκαλίας, σε όλες τις βαθμίδες της Εκπαίδευσης∙ έτσι, λύθηκε το «Γλωσσικό ζήτημα», που ταλάνισε και δίχασε, επί ενάμισι αιώνα τον πνευματικό κόσμο της χώρας, (προκάλεσε, ακόμα, και αιματηρά επεισόδια, μεταξύ Δημοτικιστών και «Γλωσσαμυντόρων»∙ και για την οριστική λύση του οποίου, πιθανότατα, συνετέλεσε και η γελοιοποίηση της «Καθαρεύουσας», με τις ασυνάρτητες «ελληνικούρες» του δικτάτορα Παπαδόπουλου!).

Δ. η αποκατάσταση, το 1976, με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή και υπουργό της Παιδείας τον Γ. Ράλλη, μεγάλου μέρους, από την Εκπαιδευτική Μεταρρύθμιση «Παπανούτσου», του 1964∙ και σε κάποιο βαθμό, η «Κάθαρση» του εκπαιδευτικού συστήματος, από τους δουλόφρονες «υπηρέτες» της Δικτατορίας, τους ένθερμους προπαγανδιστές των χουντικών…«ιδεωδών» και τους απηνείς διώκτες των δημοκρατικών εκπαιδευτικών.

Ε. η δίκη και η καταδίκη, σε ισόβια κάθειρξη, των πρωταίτιων του πραξικοπήματος της 21^ης Απριλίου 1967, ως «βιαστών» του Συντάγματος και της Δημοκρατίας, για τον βασανισμό και τον θάνατο πολλών Ελλήνων πολιτών και ως υπεύθυνων για την εθνική τραγωδία της Κύπρου.

ΣΤ. εξίσου σημαντικό-πολιτικά και εθνικά- επίτευγμα, όσο και η ομαλή αποκατάσταση της δημοκρατικής λειτουργίας του πολιτεύματος, είναι η πλήρης Ένταξη της Ελλάδας στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες (Ε.Ο.Κ.), με την υπογραφή της Συνθήκης Προσχώρησης, στο Ζάππειο, το 1979, η οποία αποτέλεσε προσωπικό επίτευγμα του Κωνσταντίνου Καραμανλή, διότι, παρά την αντιδραστική στάση- τότε- του ( ΠΑΣΟΚ) Ανδρέα Παπανδρέου και του Κ.Κ.Ε. ( με εξαίρεση το Κ.Κ. Ε. εσ.), ο Κων. Καραμανλής, με πολιτικό ρεαλισμό, με προορατικότητα και με πλήρη συνείδηση των εθνικών και πολιτικών λόγων, που καθιστούσαν «αδήριτη εθνική ανάγκη» την ένταξη της χώρας στην ευρύτερη ευρωπαϊκή οικογένεια, καθώς και με την εδραία πεποίθηση στις θετικές οικονομικές και κοινωνικές προοπτικές που διανοίγονταν για το μέλλον της Ελλάδας, επέμεινε στον οραματικό του στόχο,του «εκσυγχρονισμού και του εξευρωπαϊσμότης Ελλάδας» (πολιτική που δικαιώθηκε πανηγυρικά, στα χρόνια που ακολούθησαν, αρκεί να αναλογιστεί κανείς ποια θα ήταν η Ελλάδα- έξω από την Ε.Ε. και πώς θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τις πολλές, επικίνδυνες και πολυεπίπεδες κρίσεις, εθνικές, οικονομικές, υγειονομικές, κοινωνικές και πολιτικές, τόσο τις εγχώριες, όσο και τις διεθνείς, που συντάραξαν ολόκληρο τον κόσμο)!

Στις αντιρρήσεις και τις επιφυλάξεις που προβάλλονταν, από το εσωτερικό της χώρας, σχετικά, με τις δυσκολίες που θα αντιμετώπιζε η Ελλάδα, στην φάση προσαρμογής της, στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα, ο Καραμανλής απαντούσε « σας ρίχνω στην θάλασσα, για να μάθετε κολύμπι»!

Εξάλλου,ενώπιον των Ευρωπαίων ηγετών, που παραβρέθηκαν, στο Ζάππειο, κατά την υπογραφή της Συνθήκης της επίσημης ένταξης της Ελλάδας στην ΕΟΚ, ο Κ. Καραμανλής πρόβαλε το όραμά του για την Ευρώπη του μέλλοντος: «αν τα κράτη της ηπείρου μας δεν συνενώσουν τις υλικές και τις πνευματικές δυνάμεις τους σε μια οργανική ενότητα, θα περιοριστούν, μοιραία,στο περιθώριο της Ιστορίας…».

Στην πρώτη δεκαετία της Μεταπολίτευσης, με την ομαλή διαδοχή στην κυβερνητική εξουσία των δυο κυρίαρχων και αντίθετων κομμάτων Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, δοκιμάστηκε και εμπεδώθηκε η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, στην Ελλάδα.

Με την ανάληψη της κυβερνητικής εξουσίας, το 1981, από το ΠΑΣΟΚ και με την επιμονή του Ανδρέα Παπανδρέου θεσπίστηκαν από την ΕΟΚ τα Μεσογειακά Αναπτυξιακά Προγράμματα (ΜΟΠ), με τα οποία, εκτός από την σημαντική αναπτυξιακή συνδρομή στην Ελλάδα, θεσπίστηκε και ένα πρόγραμμα για τις διαρθρωτικές αλλαγές που ήταν αναγκαίες για την σύγκλιση της Ελλάδας, καθώς και των άλλων Μεσογειακών χωρών, οι οποίες υστερούσαν, σε σχέση με τις χώρες του Βορρά (πακέτα Ντελόρ και στην συνέχεια ΕΣΠΑ).

Στην περίοδο της διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ ( Ανδρέα Παπανδρέου) έγιναν σημαντικά βήματα για τον εκδημοκρατισμό της δημόσια ζωής και τον εκσυγχρονισμό της λειτουργίας του κράτους∙ και παρά τις υπερβολές και την ανωριμότητα που χαρακτηρίζει ορισμένα από τα μέτρα που θεσπίστηκαν την περίοδο 1981-89, είναι γεγονός ότι ο άνεμος της «ΑΛΛΑΓΗΣ», που έφερε το ΠΑΣΟΚ, ενέπνευσε και κινητοποίησε λαϊκές δυνάμεις, οι οποίες, μέχρι τότε, ήταν οι απόκληροι και τα αποπαίδια της κρατικής εξουσίας∙ και, σε ένα σημαντικό βαθμό, ο «Λαός», σύμφωνα με το σύνθημα εκείνης της εποχής «ΛΑΟΣ- ΠΑΣΟΚ στην ΕΞΟΥΣΙΑ», που πήρε μέρος, στην άσκηση της εξουσίας (Κεντρικά και Περιφερειακά, καθώς και στον 4^ο«Πυλώνα της Δημοκρατίας», όπως βαφτίστηκε ο οργανωμένος Συνδικαλισμός!),αποτέλεσε την ισχυρή κινητήρια δύναμη που διαμόρφωσε- άλλοτε, «επί τα βελτίω» και, άλλοτε « επί τα χείρω»- την πορεία των πραγμάτων!

Υπήρξαν, πράγματι, και υπερβολές και συμπτώματα καταχρηστικής άσκησης της εξουσίας∙ και σε πολλούς τομείς, υπήρξαν κρούσματα διαφθοράς και…κακοσμίας∙ αυτή, όμως, είναι η «μοίρα», ο προορισμός και η «σοφία» της Δημοκρατίας, του μόνου πολιτεύματος που κατοχυρώνει την ελευθερία και την αξιοπρέπεια του ανθρώπου και τον καταξιώνει ως ηθικοπνευματική οντότητα: ο κυρίαρχος λαός έχει- τελικά- την ευθύνη για τις επιλογές που κάνει -και στους 4 «Πυλώνες» της Εξουσίας: και για τους ηγέτες που επιλέγει, για τις πολιτικές που στηρίζει και γι΄ αυτές που αντιμάχεται, καθώς και για τα καλά και τα κακά αποτελέσματα που αυτές οι πολιτικές έχουν για την ζωή του∙ ο κάθε λαός είναι «άξιος της μοίρας του», εάν διδάσκεται από την Ιστορία του, εάν σωφρονίζεται από τα παθήματά του, διορθώνει, κάθε φορά, την πορεία του και προχωρά «δεξιά» ή «αριστερά», ανάλογα πού βρΙσκεται η ΑΛΗΘΕΙΑ και πάντα, με την λογική και με το «μέτρο»∙ και, αντίθετα, εάν επιμένει- ασυλλόγιστα- «να πριονίζει το κλαδί που κάθεται», να τρώει τις σάρκες του στις εμφύλιες διαμάχες και να αυτοχειριάζεται!

« Ο άνθρωπος είναι καταδικασμένος να είναι ελεύθερος (χωρίς κανένας Θεός να του επιβάλλει αυτό που πρέπει να πράττει) και γι΄ αυτό και είναι καταδικασμένος να είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του», γράφει ο Γάλλος φιλόσοφος Ζαν Πωλ Σάρτρ∙ και ο Ελληνικός Λαός -από τότε που εξαπέστειλε «στον Αγύριστο» τους Βασιλιάδες και απαλλάχθηκε από τις ολέθριες επεμβάσεις τους στην πολιτική διακυβέρνηση- είναι απόλυτα υπεύθυνος: και όταν επιλέγει τους καλύτερους και άξιους ηγέτες του ( ή, έστω, τους «επαρκέστερους», ανάμεσα, στους «ανεπαρκείς») και δημιουργεί -υπό την ηγεσία τους- τις προϋποθέσεις για την ανάπτυξη και την πρόοδο της χώρας , την κατάκτηση μιας ισότιμης θέσης στην Ε.Ε., την διεθνή αξιοπιστία της και τον σεβασμό από φίλους και εχθρούς ( όπως συνέβη την περίοδο 1974- 1980, με τον Κωνσταντίνο Καραμανλή και, επίσης, το 1996-2004, με το Κώστα Σημίτη∙ ή επιλέγει ηγέτες «αραχτούς» ή «αυταπατώμενους, ακατάλληλους και «κατώτερους των περιστάσεων», και συνεργεί-ηθελημένα ή αθέλητα, και ο ίδιος- απατώμενος ή αυταπατώμενος- στην αυτοκαταστροφική πολιτική τους, με αποτέλεσμα να είναι, τελικά. και πάλι, αυτός που «πληρώνει» τα σπασμένα», υφιστάμενος τα ολέθρια αποτελέσματα της χρεοκοπίας και της υπαγωγής της χώρας στο απεχθές, αλλά αναπόφευκτο «Μνημονιακό καθεστώς»!

Αντί, λοιπόν, να υιοθετούμε και να παπαγαλίζουμε τα κούφια συνθήματα των κομματικών «ινστρουχτόρων», τα fake news και τα trolls των γρυλασπαλάκων του Διαδικτύου, είναι ωφελιμότερο να μελετούμε, προσεκτικά και σοβαρά, την Μεταπολεμική Ιστορία μας, η οποία μας εξηγεί ότι δεν «είναι εκ Θεού» τα παθήματα και οι συμφορές, που βιώσαμε και βιώνουμε, και η οποία μας διδάσκει να προσέχουμε, στο εξής, και όταν πολιτευόμαστε, να ασκούμε με λογική και υπευθυνότητα το εκλογικό μας δικαίωμα∙ και όταν απέχουμε από την εκλογική διαδικασία, να έχουμε υπόψη μας ότι«πελεκάμε τα πόδια μας» εκχωρώντας σε κάποιους άλλους το δικαίωμα να επιλέγουν αυτοί, μόνοι, τους κυβερνήτες μας∙ και διότι, έτσι, κατάφωρα, υπονομεύουμε την Δημοκρατία μας!

Και μια τελευταία, αρχαία αλήθεια, που επιβεβαιώνεται, ιστορικά, σε κάθε περίπτωση, για αυτούς που πολιτεύονται, και την οποία, ιδιαιτέρως, πρέπει να έχουν υπόψη τους, οι σημερινοί κυβερνώντες:«προς γαρ το τελευταίον εκβάν, έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται»!Και «ο νοών νοείτω»!