Ανέκαθεν τα κόμματα της κομμουνιστικής και της κομμουνιστογενούς Αριστεράς-κοινοβουλευτικά και εξωκοινοβουλευτικά- αντιμάχονταν κάθε μέτρο που απέβλεπε στην αποκατάσταση της ευνομίας και της ευταξίας  στην λειτουργία των ΑΕΙ.

Σε αντίθεση με τα φιλελεύθερα και κεντρώα κόμματα που προτάσσουν την αναβάθμιση των σπουδών, την εξασφάλιση των αναγκαίων υλικοτεχνικών προϋποθέσεων, την αξιοκρατική  στελέχωση του διδακτικού και διοικητικού προσωπικού, την ομαλή και απρόσκοπτη παροχή της γνώσης, η Αριστερά αγωνίζεται, εντός και εκτός του Κοινοβουλίου, για να διατηρηθεί η ανομία και η αταξία: να παραμείνει το πανεπιστημιακό « Άσυλο» ορμητήριο κατά της ελεύθερης διακίνησης των ιδεών, με τις οποίες δεν συμφωνεί η Αριστερά, για να συνεχίσουν  να εισάγονται στις πανεπιστημιακές σχολές υποψήφιοι που δεν διαθέτουν ούτε τις στοιχειώδεις γνώσεις, για να μπορούν να παρακολουθούν πανεπιστημιακά μαθήματα, με αποτέλεσμα  να καταλήγουν «αιώνιοι» φοιτητές · και πολεμούν με πάθος κάθε προσπάθεια να μπει τέλος στην ασύδοτη δράση κάποιων «φοιτητών» και εξωπανεπιστημιακών στοιχείων, που έχουν μετατρέψει πανεπιστημιακούς χώρους σε γιάφκες και αποθήκες μολότοφ και οι οποίοι θέλουν να επιβάλλουν με την βία τις ιδέες τους και ακόμα  να  ελέγχουν τις αποφάσεις καθηγητών και πρυτανικών Αρχών!

Πώς εξηγείται αυτή η στάση τους;

Ποια είναι η ιδεολογία που υπαγορεύει αυτή την πολιτική στρατηγική που υπηρετούν;

Τα παραπάνω αριστερά κόμματα  πιστεύουν σε ένα δικό τους, ιδιαίτερο σύστημα οργάνωσης και λειτουργίας του κράτους και των «αρμών της εξουσίας» και σε ένα διαφορετικό μοντέλο παραγωγής και νομής των αγαθών, γι΄ αυτό  αντί της προοδευτικής αλλαγής και  της βελτίωσης του  υπάρχοντος οικονομικού και πολιτικοκοινωνικού συστήματος επιδιώκουν την ανατροπή του και την αντικατάστασή του από ένα συγκεντρωτικό και πλήρως ελεγχόμενο από το κόμμα και το κράτος πολιτικοοικονομικό σύστημα.

Γι΄ αυτό και  δεν τους ενδιαφέρει η ομαλή και αποδοτική λειτουργία του υπάρχοντος εκπαιδευτικού συστήματος, καθότι- κατά την άποψή τους- αναπαράγει και συντηρεί την αστική ιδεολογία και  εκπαιδεύει υπηρέτες του αστικού  συστήματος.

Και αδιαφορούν εάν οι εισαγόμενοι στα ΑΕΙ θα αποκτήσουν τις παρεχόμενες γνώσεις·  εκείνο που τους ενδιαφέρει, κατ΄ ουσίαν, είναι- όπως, άλλωστε, το έχουν ομολογήσει επανειλημμένως-  να  διαπλάθουν « αγωνιστές», οι οποίοι θα έχουν ασκηθεί στην μάχη κατά του «συστήματος».

Έτσι εξηγείται και ο φανατισμός με τον οποίο μάχονται για την μη κατάργηση του πανεπιστημιακού  «Ασύλου» και το casus belli, που διακηρύσσουν,  εναντίον του νόμου, που ψηφίστηκε πρόσφατα  και προβλέπει την εγκατάσταση ειδικού αστυνομικού σώματος στα ΑΕΙ, το οποίο θα αναλάβει την επιτήρηση των πανεπιστημιακών χώρων.

 Και έτσι, δυστυχώς, καταδικάζουν πολλούς νέους, που έχουν παραπλανηθεί από τους ινστρούχτορές τους,  να καταλήξουν αγράμματοι « αγωνιστές» και να καταντήσουν στο περιθώριο της κοινωνίας- εκτός κι αν έχουν την τύχη και  ο αρχηγός του κόμματος ή ο «Γενικός Γραμματέας» εκτιμήσει τα εξαιρετικά «αγωνιστικά» τους προσόντα και τους αμείψει με κάποιο κομματικό αξίωμα, το οποίο μπορεί- κάποτε- να  ανοίξει τον δρόμο τους για την… Βουλή!

Κατά τα άλλα, παριστάνουν ότι κόπτονται- δήθεν- για την « δωρεάν  παιδεία», την αναβάθμιση της Δημόσιας Εκπαίδευσης απαιτώντας- συνεχώς-  αύξηση των πιστώσεων για τα ΑΕΙ και αθρόους διορισμούς  διδακτικού προσωπικού!

Και η Κυρά- Μαρία, η καθαρίστρια που ξενοδουλεύει, νυχθημερόν, ονειρεύεται πως κάποια μέρα- εάν ο γιος της δεν πιαστεί στα δίχτυα της κομματικής αράχνης- θα τον καμαρώσει  μεγάλο επιστήμονα!   

Κανονικά, τα κόμματα που επαγγέλλονται την κατάργηση του καπιταλιστικού συστήματος  και την οικοδόμηση ενός καινούργιου κόσμου, με την εγκαθίδρυση ενός διαφορετικού οικονομικού και κοινωνικοπολιτικού συστήματος-εάν εμπνέονταν από μια ζωντανή ιδεολογία που βρίσκεται σε ανοιχτή επαφή με την σύγχρονη πραγματικότητα- έπρεπε να πρωταγωνιστούν για την αναβάθμιση της λειτουργίας των ΑΕΙ, να επιδιώκουν την απρόσκοπτη παροχή της γνώσης  και να παροτρύνουν την σπουδάζουσα νεολαία να αφοσιωθεί στις σπουδές της, προκειμένου να αποκτήσει την βέλτιστη επιστημονική υποδομή.

Διότι μόνον αυτοί που θα διαθέτουν την βαθειά γνώση  του κοινωνικοπολιτικού και οικονομικού συστήματος, που θα είναι σε θέση να διακρίνουν ποια είναι τα πάσχοντα και τρωτά σημεία του, τα αναχρονιστικά και ξεπερασμένα στοιχεία του συστήματος, θα  κατέχουν και τον ασφαλή τρόπο και θα είναι ικανοί  να εγχειρίσουν τον… «ασθενή»!

Αλλιώς, εάν συνεχίσουν  να… «ντουφεκάν στου Καραγκιόζη τον γάμο», να υπονομεύουν τον δρόμο της επιστήμης και την πρόσκτηση της γνώσης από τους νέους- και ειδικότερα- από τους νέους των ασθενέστερων κοινωνικοοικονομικών στρωμάτων, οι οποίοι πλήττονται, περισσότερο, από την επικρατούσα ανώμαλη κατάσταση  στην Δημόσια Εκπαίδευση, θα εντείνουν ακόμα περισσότερο τις κοινωνικοοικονομικές ανισότητες και θα ενισχύουν έτι περαιτέρω το καπιταλιστικό σύστημα! 

Εκτός, όμως, από την Αριστερά που αδυνατεί να συνειδητοποιήσει ότι έξω από τα ιδεολογικά «τείχη» του μυαλού της, ο κόσμος τρέχει και εξελίσσεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα, υπάρχουν- ευτυχώς- και οι προοδευτικοί της πράξης, οι οποίοι μάχονται, μέσα από τις « αριστερές» αντιδράσεις, να ανοίξουν τον δρόμο για μια σύγχρονη και δημοκρατική Παιδεία, προσιτή σε όλους τους νέους που έχουν την …όρεξη του « ειδέναι».