Βλέπω το Μουντιάλ, όπως το βλέπω ανελλιπώς σχεδόν 40 χρόνια, κάθε φορά με διαφορετική ματιά από την προηγούμενη. Και ναι, θα χαρώ με το γρήγορο ρυθμό, τα ωραία γκολ και τις ατομικές προσπάθειες, στο πλαίσιο μιας συλλογικότητας που δεν ξεχνώ ότι πρόκειται για σκληρά εργαζόμενους, χαμηλού μορφωτικού επιπέδου νέους, που έχουν περάσει στάδια υψηλότατης εκμετάλλευσης της υπεραξίας τους από ανάλγητους εργοδότες. Μπορεί μερικοί (και σίγουρα όχι όλοι) από αυτούς να αμείβονται όπως δεν πρόκειται να αμειφθεί ποτέ κανένας μας -χωρίς αυτό να αλλάζει το γεγονός ότι υφίστανται εκμετάλλευση της υπεραξίας τους-, αλλά μιλάμε για συνθήκες εργασιακής δουλοπαροικίας (δεν τους ανήκει το σώμα τους), με σύντομη ημερομηνία λήξης, κατά μέσο όρο τα 33 - 35 έτη. Οι περισσότεροι από αυτούς έχουν βέβαια αναγνώριση δυσανάλογα υψηλότερη σε σχέση με τα εκατομμύρια των αντίστοιχων εργαζομένων - ποδοσφαιριστών ανά τον κόσμο, που υφίστανται αντίστοιχες εργασιακές συνθήκες και αμείβονται επιδοματικά, αποσπασματικά, και αρκετοί και καθόλου. Το Μουντιάλ είναι ένα mega event που λαμβάνει χώρα στο σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο καπιταλισμό και ως τέτοιο πρέπει να το δούμε. Ας μην μας πιάνει μια νοσταλγία του παρελθόντος («παλιότερα ήταν πιο αγνά τα πράγματα»), και ας μην το βιώνουμε ως εξαίρεση, λες και δεν ήταν οι ίδιες εταιρείες που έπαιζαν τον ίδιο καθοριστικό ρόλο στα προηγούμενα Μουντιάλ. Αλήθεια, έχει αναρωτηθεί κανείς γιατί, για παράδειγμα, η Adidas να έχει το μονοπώλιο της μπάλας των αγώνων, ποιες εταιρείες είναι οι αιώνιοι χορηγοί σε κάθε Μουντιάλ και τι ρόλο παίζουν ως προς την επιλογή της χώρας που θα το διοργανώσει; Ή γιατί σε κάθε διοργάνωση το αίτημα είναι να «καλλωπισθούν» τα γήπεδα; Δεν τους κάνουν αυτά που υπάρχουν; Πώς εξηγείται ότι, σε όλα τα Μουντιάλ, ένα από τα μεγαλύτερα έξοδα των διοργανωτών είναι οι κατασκευές και ανακατασκευές; Τα συνολικά έξοδα για τη διοργάνωση του Μουντιάλ, ήταν περίπου 11 δις δολάρια. Κάθε ένα, δηλαδή, από τα 64 ματς που θα δούμε, στοιχίζει στην κυβέρνηση της Ρωσίας 171 εκ. δολάρια. Τα έσοδα δεν υπερβαίνουν τα έξοδα σε καμιά αντίστοιχη διοργάνωση, ούτε τώρα ούτε στο παρελθόν, άρα δημιουργούνται τεράστια χρέη κρατών στις ίδιες εταιρίες που αναλαμβάνουν να δώσουν τα mega events σε αυτά τα κράτη. Γιατί άραγε οι χώρες που κάνουν αιτήσεις θέλουν να διοργανώσουν τέτοια mega events; Το λάθος που κάνουμε είναι ότι πιστεύουμε πως οι φορείς που διοικούν τα αντίστοιχα αθλήματα, στις χώρες που κάνουν αιτήσεις για ανάλογες διοργανώσεις, εξυπηρετούν το δημόσιο συμφέρον. Μαθαίνοντας για τα ιδιωτικά συμφέροντα που πραγματικά εξυπηρετούνται από τις, κατά τα άλλα, κρατικές αθλητικές ομοσπονδίες, λύνεται και η απορία. Ναι, λοιπόν, εγώ βλέπω Μουντιάλ και το χαίρομαι, όπως ένας εγκληματολόγος βλέπει μια αστυνομική ταινία. Δεν ακολουθώ τους προεπιλεγμένους από τους αθλητικούς παρουσιαστές κώδικες επικοινωνίας, αλλά έχω και ποδοσφαιρική άποψη διαμορφωμένη τόσο από την επιστημονική μου γνώση αλλά και τα παιδικά μου βιώματα. Τα αυτοκόλλητα χαρτάκια του 1982, το χέρι του Θεού το 1986, τον Σώκρατες και την εκπληκτική Βραζιλία, τον Ντασάεφ στα γκολπόστ, την διαγώνια γραμμή στη φανέλα του Περού, τον Μαραντόνα. Ναι μου αρέσει το λατινοαμερικάνικο ποδόσφαιρο, χάρηκα με το όχι του Μέσι στην κυβέρνηση του Ισραήλ αλλά σε αυτό το Μουντιάλ, θα έχω και τα μάτια μου στην Ισλανδία που τόλμησε να πει ότι υπάρχει άλλος δρόμος.

Στράτος Γεωργούλας