«Τα μεν δη πόλεως ασφαλώς θεοί πολλώ σάλω σείσαντες ώρθωσαν πάλιν»

Σοφοκλέους Αντιγόνη

Μετά από μια δεκαετία, όπου οι κραυγές και οι υλακές κάλυπταν κάθε λογική επιχειρηματολογία, όπου η γελοιότητα είχε ενθρονιστεί με όλο το μεγαλείο της στο ελληνικό Κοινοβούλιο, όπου η ιταμότητα του τσιπροπολάκειου ύφους κι ήθους είχε εκτοπίσει τον ήρεμο και νηφάλιο διάλογο, όπου η συκοφάντηση των πολιτικών αντιπάλων, οι σκευωρίες, οι ύβρεις και τα ύπουλα χτυπήματα κάτω από τη μέση αποτελούσαν τα κύρια γνωρίσματα της… «δημοκρατικής διαπάλης των ιδεών», όπου η διαβουκόληση των εξαθλιωμένων πληβείων με «άρτον και θεάματα» ή επί το… σοσιαλιστικότερον με τον «διαμοιρασμό» των υπαρχόντων της Μεσαίας Τάξης και με την δωρεάν μετάβαση στην «αριστερή» «Νεφελοκοκυγία» αποτελούσαν την βασική συνισταμένη της «καρεκλοκεντρικής» πολιτικής των κυβερνώντων, ήλθεν -επιτέλους- το ιστορικό «πλήρωμα του χρόνου», η μετάβαση της χώρας προς την κανονικότητα!

Θα εκθρονιστεί εντελώς η γελοιότητα από το Κοινοβούλιο;

Θα εκπολιτιστεί το ύφος και το ήθος της «Νεαντερτάλειας» περιόδου του κοινοβουλευτικού μας βίου;

Θα εξαφανιστεί εντελώς το είδος των… «Χρυσαυγιζόντων»;

Θα μάθουν να ομιλούν την γλώσσα της λογικής όσοι είχαν διαπαιδαγωγηθεί να απαντούν αλυχτώντας και πετροβολώντας τους πολιτικούς αντιπάλους τους;

Η απάντηση είναι ότι απλώς, σήμερα, μπορούμε να αισιοδοξούμε πως τα νοσηρά φαινόμενα του παρελθόντος θα αποτελούν την εξαίρεση και όχι τον κανόνα· κάποια σημάδια δείχνουν ότι κάτι αλλάζει στη χώρα, όπου «γεννήθηκε η Δημοκρατία» και όπου, δυστυχώς, συχνάκις, κακοποιείται η Δημοκρατία: ο νικητής των εκλογών της 7^ης Ιουλίου εμφανίστηκε με την υπερηφάνεια αλλά όχι με την έπαρση του νικητή.

Στο πρώτο μήνυμά του προς τον λαό ο πρωθυπουργός της επόμενης μέρας, σε αντίθεση με τον ηττημένο αντίπαλό του, ο οποίος παρέμεινε -ανεπίδεκτος μαθήσεως- στις γνωστές ράγες του φανατισμού, έδειξε σεβασμό προς τον ηττημένο αντίπαλό του. Διαβεβαίωσε τους πολίτες -και τους νικητές και τους ηττημένους των εκλογών- ότι θα είναι πρωθυπουργός ΟΛΩΝ των ΕΛΛΗΝΩΝ και ότι θα εργαστεί για την καλυτέρευση της ζωής τους, χωρίς ταξικές διακρίσεις και παρόμοια «αριστερά» φούμαρα.

Υποσχέθηκε πως θα κυβερνήσει επιδιώκοντας την συνεργασία όλης της κοινωνίας, με σύνεση και συναίνεση, συνεπής με τις προγραμματικές του θέσεις, τις οποίες υπέβαλε, προεκλογικά, στην κρίση του λαού. Και ζήτησε, από δω και πέρα, να κρίνεται για την εφαρμογή αυτού του προγράμματος, το οποίο επιψηφίστηκε από το εκλογικό σώμα.

Το μήνυμά του προς τον λαό απέπνεε ημεράδα, πολιτισμό και ανθρωπιά.

Όχι, ο λόγος του δεν ανέδιδε οσμήν «αίματος ή ανθρώπινου κρέατος», όπως φοβέριζαν τους πολίτες οι πολιτικοί του αντίπαλοι.

Όχι, τίποτα δεν έδειχνε πως απεργάζεται τον… «κοινωνικό όλεθρο» και τον «κοινωνικό Καιάδα» που προμάντεψε ο «προσήλυτος» (ο οποίος μπορεί να αποχώρησε από το ΠΑΣΟΚ, για να ακολουθήσει τον νέο προφήτη του… «ακραιφνούς σοσιαλισμού», δεν αποχωρίστηκε, όμως ποτέ τον τίτλο τού …λαμπρού αξιώματος με το οποίο «δοξάστηκε και δόξασε» το… «αμαρτωλό» ΠΑΣΟΚ!).

Εκείνο που υποσχέθηκε ο νικητής των εκλογών ήταν η σκληρή δουλειά -χωρίς ανάπαυλα και μέσα στο καλοκαίρι- για την ανάταξη της χώρας. Και εκείνο που εγγυήθηκε ήταν η ενότητα του λαού και η συνεχής προσπάθεια για την προσέλκυση επενδύσεων που θα δημιουργήσουν καλοπληρωμένες δουλειές για όλους.

Οι καλές προθέσεις, λοιπόν, είναι δεδομένες· ανάμεσα, όμως, στις καλές προθέσεις και στην επίτευξη των στόχων ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη πρέπει να αποδείξει ότι οι κομματικές διακρίσεις σε Δεξιά-Αριστερά, σε Συντηρητικούς-Προοδευτικούς είναι πια, στις μέρες μας, σκουριασμένες και ψευδεπίγραφες ταμπέλες. Η νέα κυβέρνηση, με την τολμηρή σύνθεση Πολιτικών-Τεχνοκρατών, πρέπει να αποδώσει με αποφασιστικότητα και ταχύτητα τα αποτελέσματα που υποσχέθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης και σύμφωνα με αυτά που ενέκρινε και προσδοκά ο ελληνικός λαός.

Ένα ακόμη σημάδι επιστροφής στην κανονικότητα είναι ότι ο ελληνικός λαός στις εκλογές της 7^ης Ιουλίου, παράλληλα προς την αυτοδυναμία της ΝΔ, έδωσε και μια ισχυρή εντολή άσκησης αντιπολιτευτικού ρόλου στον ΣΥΡΙΖΑ. Εάν αυτόν τον ρόλο θα τον ασκήσει ο Αλ. Τσίπρας δημιουργικά και στα πλαίσια του Κοινοβουλευτισμού ή στα γνωστά, παλιά… πλαίσια του πεζοδρομίου, θα κριθεί και θα αξιολογηθεί και αυτό από τον «εντολοδότη», κυρίαρχο λαό.

Ανεξάρτητα, πάντως, από το ρόλο της αντιπολίτευσης, Μείζονος ή Ελάσσονος, η κυβέρνηση οφείλει να υπερβεί, με τόλμη και αποφασιστικότητα, οποιαδήποτε εμπόδια παρεμβάλλονται στην δημοκρατική λειτουργία και στην διακυβέρνηση της χώρας.

Και όπως έλεγε ο απελθών πρωθυπουργός, Αλ. Τσίπρας «το καραβάνι να προχωρεί κι ας αλυχτούν τα σκυλιά».

Υ.Γ. Είναι ευκαιρία για τον Αλ. Τσίπρα -αφού, στην προεκλογική εκστρατεία του στην Κρήτη, δήλωσε… «συνεχιστής της πολιτικής Ελ. Βενιζέλου»- να ενισχύσει τα ασθενή σημεία της μορφωτικής του υποδομής, τώρα που θα έχει περισσότερο χρόνο στην διάθεσή του ή έστω στα χρονικά περιθώρια που θα του αφήνει το… «πετροβόλημα» κατά του Μητσοτάκη.

Ο Ελ. Βενιζέλος, ως γνωστόν, στο διάστημα που βρέθηκε εκτός της ενεργού πολιτικής, ασχολήθηκε με την μετάφραση του Θουκυδίδη.

Ως «συνεχιστής της πολιτικής Βενιζέλου» ο Αλ. Τσίπρας ας ασχοληθεί -έστω- με κάτι ευκολότερο: ας μεταφράσει τους «ΜΥΘΟΥΣ του ΑΙΣΩΠΟΥ». Θα είναι κι αυτό μια προσφορά στη εθνική και την πολιτική του αυτογνωσία!