Στην Δημοκρατία η ελευθερία και η ευθύνη είναι έννοιες αλληλένδετες και αλληλοεξαρτώμενες. Η ύπαρξη και η διατήρηση της ελευθερίας σε μια κοινωνία, που είναι οργανωμένη και λειτουργεί δημοκρατικά, προϋποθέτει ότι οι πολίτες της έχουν ανεπτυγμένη την συνείδηση ευθύνης, τόσο απέναντι στον εαυτό τους, για την προσωπική πνευματική, ηθική και κοινωνική προαγωγή τους, όσο και απέναντι στα άλλα μέλη του κοινωνικού συνόλου, σε διαπροσωπικό, οικογενειακό και συλλογικό επίπεδο.

Ειδικότερα, η ευθύνη του κάθε ατόμου, ως πολίτη, μέλους του κοινωνικού συνόλου σημαίνει ότι ασπάζεται τις αρχές και τις αξίες που διέπουν το κοινωνικό σύνολο, είτε αυτές έχουν σχέση με την Ηθική και ανήκουν στο «άγραφο Δίκαιο» είτε έχουν σχέση με το «γραπτό Δίκαιο», που είναι το Σύνταγμα και οι Νόμοι, και δεσμεύεται από αυτές στην δράση και τις σχέσεις που αναπτύσσει στα πλαίσια της κοινωνίας, όπου ζει.

Και, βεβαίως, η ευθύνη, ως έννοια συνδεδεμένη με την ελευθερία βαρύνει, πρωτίστως την πολιτική ηγεσία της χώρας, καθώς και τις Δημόσιες υπηρεσίες που εκπροσωπούν την Πολιτεία και διαχειρίζονται- κατ΄ εξουσιοδότησιν- τα θέματα που αφορούν συνολικά τα μέλη της κοινωνίας και αποσκοπούν στην ευημερία και την ευτυχία τους.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, εκτός από την ευθύνη που έχει αναλάβει να μεριμνά για την εξασφάλιση των βασικών υλικών όρων, που είναι αναγκαίοι για την διαβίωση των πολιτών, είναι υπεύθυνη και για την εξασφάλιση εκείνων των όρων που θα συμβάλουν στην πνευματική και ηθική καλλιέργεια των πολιτών, ώστε αυτοί να λειτουργούν ως υπεύθυνα μέλη, στα πλαίσια της οργανωμένης κοινωνίας, με σεβασμό στις αρχές και τις αξίες της δημοκρατικής Πολιτείας, στις οποίες αναφερθήκαμε παραπάνω.

Η πολιτική ηγεσία της χώρας, τόσο αυτή που ασκεί την διακυβέρνηση της Χώρας, όσο και αυτή που ασκεί την Αντιπολίτευση, πρέπει να αποτελεί παράδειγμα υπευθυνότητας, σεβασμού του Συντάγματος και των Νόμων, συνέπειας λόγων και έργων, υπεράσπισης των εθνικών δικαίων και των- καλώς εννοούμενων- λαϊκών συμφερόντων.

Η πολιτική ηγεσία της Χώρας οφείλει να γνωρίζει την υπάρχουσα πραγματικότητα, να ομολογεί την αλήθεια και να συμμορφώνεται με την λογική, που σημαίνει ότι δεν πρέπει να πλαστογραφεί ή να αποκρύπτει την αλήθεια και να παραπλανά τον λαό με ψευδή στοιχεία ούτε να τον κολακεύει, όταν σφάλλει ή όταν κάποιες κοινωνικές ομάδες- μικρές ή και μεγάλες- απαιτούν παράλογα πράγματα και δρουν ανεύθυνα∙ πρέπει, αντιθέτως, να τολμά να λέγει και την δυσάρεστη αλήθεια και να πράττει, ως παιδαγωγός του λαού, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος.

Στην πολιτική ζωή της χώρας μας, παρατηρείται, συχνά, εξαιτίας του κομματικού φανατισμού και προκειμένου να πληγεί ο κομματικός αντίπαλος, να αποενοχοποιείται η ανευθυνότητα που επιδεικνύουν οι πολίτες και να ακυρώνεται η ατομική ευθύνη, με την απόδοση όλων των κακώς κειμένων στην Πολιτεία και στην κυβερνώσα παράταξη: είναι γνωστή η απόδοση της ευθύνης, μονομερώς, στην Πολιτεία, ακόμα και στην περίπτωση, που δεν φρόντισε για τον…εκχιονισμό της εισόδου των σπιτιών ή δεν προστάτευσε από την πλημμύρα τα σπίτια που είχαν κτιστεί μέσα στο « ρέμα».

Και θυμόμαστε, στην περίοδο της πανδημίας, ενώ η Κυβέρνηση επικαλούνταν την ατομική ευθύνη των πολιτών- και ιδιαίτερα των νέων- για την τήρηση των μέτρων που είχαν θεσπιστεί, ώστε να προστατευτούν οι ευάλωτοι συνάνθρωποί μας, η Αξιωματική Αντιπολίτευση, αντίθετα, να ενθαρρύνει την ασυδοσία επικαλούμενη τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών ( του «συνέρχεσθαι» και του «διαδηλώνειν») και να κατηγορεί την Κυβέρνηση ότι δεν είχε αυξήσει, αρκετά, τις ΜΕΘ, ώστε, ανεξάρτητα, εάν προσβάλλονταν πολλοί ή λίγοι από τον κορονοϊό, να πεθαίνουν…λιγότεροι! Υπήρξαν, ακόμα, και κάποιοι πολιτικοί της Αντιπολίτευσης, οι οποίοι έφτασαν στο σημείο να αμφισβητούν και την χρησιμότητα του εμβολιασμού! Και έτσι στοιχειοθετήθηκε και…ψάλλεται, μέχρι σήμερα, το αντιπολιτευτικό τροπάριο ότι -με ευθύνη αποκλειστικά των κυβερνώντων- «η χώρα μας πρωταγωνίστησε σε αριθμό θανάτων, κατά την πανδημία»!

Πρόσφατο παράδειγμα της αντιπολιτευτικής ανευθυνότητας- που απαλλάσσει από την ατομική ευθύνη τον πολίτη που έχει αναλάβει να υπηρετήσει το κοινωνικό σύνολο, είναι και η εκμετάλλευση του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών: έχουν καταληφθεί, σε τέτοιο βαθμό, από τον κομματικό φανατισμό τους και το αντιπολιτευτικό τους μένος, ώστε ανακηρύσσουν, σχεδόν, αθώον τον υπεύθυνο Σταθμάρχη και τους συνυπεύθυνούς του υπηρεσιακούς παράγοντες του ΟΣΕ, επιρρίπτοντας, αποκλειστικά και εξολοκλήρου, την ευθύνη στην σημερινή πολιτική ηγεσία, παραγνωρίζοντας την αδιαφορία που έχουν επιδείξει, διαχρονικά, όλοι οι πολιτικοί προϊστάμενοι του ΟΣΕ, οι οποίοι ανέχονταν την προκλητική «ρεμούλα», την αναξιοκρατία και το «ρουσφέτι», που υπέθαλπαν τα κόμματα και οι κυρίαρχες Συντεχνίες.

Κάποιοι άλλοι, από τους αντιπολιτευόμενους- όπως συμβαίνει σε όλους τους θρησκόληπτους να υπάρχει ένας Σατανάς που παρασύρει τους θνητούς στην αμαρτία- αποφάνθηκαν και αυτοί ότι και για το τραγικό δυστύχημα των Τεμπών φταίει ο…Σατανάς-καπιταλισμός∙ χωρίς, όμως, να μας εξηγούν γιατί τραγικά δυστυχήματα, όπως του Τσερνόμπιλ, συνέβαιναν και στον «απωλεσθέντα Παράδεισο» του «Υπαρκτού Σοσιαλισμού»!

Και κανείς δεν επισήμανε το βασικό αίτιο: ότι ο εν λόγω Σταθμάρχης- ο οποίος περιπαθώς επιδίωκε να αναλάβει την καλύτερα αμειβόμενη θέση του Σταθμάρχη- εάν είχε και την απαιτούμενη αυξημένη υπευθυνότητα ( ανεξαρτήτως εάν υπήρχαν ή δεν υπήρχαν συστήματα τηλεδιοίκησης), δεν θα συνέβαινε το τραγικό δυστύχημα.

Και πρέπει ακόμα να παρατηρήσουμε την δυσκολία που έχουν- εκτός από τους πολιτικούς- και πολλοί δημοσιολογούντες, προκειμένου να επισημάνουν και κάποιες, γενικής ισχύος, δυσάρεστες αλήθειες: ο πολίτης που διεκδικεί και αποκτά ένα δικαίωμα αναλαμβάνει και τις αντίστοιχες υποχρεώσεις∙ και αυτός που καταλαμβάνει ένα αξίωμα γνωρίζοντας, εκ των προτέρων, τις συνθήκες υπό τις οποίες θα εργαστεί, καθώς και τα προσόντα και τις ικανότητες που πρέπει να διαθέτει για την επιτυχή εκτέλεση των καθηκόντων του, είναι, εξολοκλήρου, υπεύθυνος και για τα θετικά και για τα αρνητικά αποτελέσματα της διαχείρισης που θα κάνει, στον τομέα της ευθύνης του.

Τα «χρυσά βρακιά θέλουν και αντάξια σκέλη», λέει ο λαός μας. Και αυτό ισχύει για κάθε αξιωματούχο -πολιτικό ή ιδιώτη: και για αυτόν που αναλαμβάνει ευθύνες «πάνω από το μπόι του», καθώς και για αυτόν που αναθέτει αυτές τις ευθύνες στον ανίκανο και τον ανεύθυνο.