Ιδού, ένα ωραιότατο «σαρδάμ» που συνάδει με την τρέχουσα εθνική και μετα-μνημονιακή «κανονικότητά» μας. «Σαρδάμ», μια κατάσταση δηλαδή μπερδέματος νόησης και γλώσσας, μια νευρο(βιο)λογική παρ-αφασία όπου η σειρά των λέξεων -ή και των συλλαβών ακόμα των λέξεων- οδηγεί σε αδυναμία ορθής έκφρασης ή και σε ακατανόητες διατυπώσεις. Εξ όσων θυμάμαι, συνήθως οφείλεται σε καταστάσεις πίεσης και άγχους του ομιλητή - αν και ο συστηματικός «σαρδαμισμός» μπορεί να έχει και οργανικές αιτίες, π.χ. εκφύλιση ή λοιμώξεις του εγκεφάλου, με την ευρεία έννοια.

«Σαρδάμ» έχουμε κάνει όλοι μας και Μεγάλους «Σαρδαμιστές» έχουμε γνωρίσει πάμπολλους στο δημόσιο λόγο. Κατ’ αρχήν, ως στατιστικό μέγεθος εν ολίγοις - όσο πιο πολύ μιλάς κι εκτίθεσαι προφορικά τόσο αυξάνεται η πιθανότητα να μπερδευτείς λεκτικά και φωνητικά κάπου. O «σαρδαμισμός» βρίθει στο χώρο των μέσων επικοινωνίας - π.χ. εκφωνητές, παρουσιαστές, τηλε-περσόνες ή μαϊντανοί των τηλεπαραθύρων, ακόμα και ηθοποιοί. Και προφανώς, πολιτικοί. Αυτή η τελευταία ομάδα χρήζει βαθύτερης ανάλυσης, ώστε να κατηγοριοποιηθεί αλλά και να αιτιολογηθεί κλινικά…

Μέγας «σαρδαμιστής» υπήρξε ο Κ. Σημίτης, ο οποίος περίπου συστηματικά «γλώσσευε τη μπέρδα» του· πρόκειται μάλλον για επίπτωση ακραίου άγχους, ψυχολογικού στρες εκ της αστικής ανασφάλειας έναντι της δημόσιας έκθεσης. Κορυφαίοι εκπρόσωποι μιας δεύτερης κατηγορίας είναι ο ΓΑΠ και ο Τσακαλώτος· πρόκειται πιθανώς για περιπτώσεις ατόμων που έχουν την ελληνική ως υπολειπόμενη γλώσσα και -με κουλτούρα Βοστώνης και Οξφόρδης- παλεύουν να συνομιλήσουν περί υπαρκτού ελλαδικού σοσιαλισμού με την ψυχή της «βαθειάς» Ρούμελης. Μέγα το μαρτύριο και γι αυτούς και για εμάς που συνήθως καταλήγει σε γκροτέσκα, τουλάχιστον, κωμωδία.

Μια τρίτη κατηγορία είναι οι «ψευδο-σαρδαμιστές»: πρόκειται για τους άφθονους εγκυκλίως αγράμματους με πρόσβαση στο δημόσιο χώρο και λόγο. Όσους δηλαδή έχουν πάρει διαζύγιο με το συντακτικό αλλά και τη στοιχειώδη γραμματική: γίνεται «του κουτρούλη το πανηγύρι» καθημερινά στην τηλεόραση, με την κλίση κυρίως των επιθέτων και των μετοχών (δευτερόκλιτα/τριτόκλιτα, διγενή/τριγενή, αττικόκλιτα, δικατάληκτα/τρικατάληκτα κ.ο.κ.), με σύνηθες αποτέλεσμα να ζοριζόμαστε σε εθνικό επίπεδο με τις συνέπειες «της Διεθνής κατάστασης» της κρίσης μας ή έστω να βρούμε τη διεύθυνση του «διανυκτερεύων» φαρμακείου.

Κι έπεται, μια τέταρτη κατηγορία, απολύτως τραγικοκωμική πλην ασυγχώρητη. Οι αστοιχείωτοι, άκομψοι κι ακαλλιέργητοι «παρά-σαρδαμιστές» που κομίζουν και πολιτικό σχέδιο για τη χώρα και το Πολίτευμα. Αυτοί και όσοι ειλικρινώς παραδέχονται ότι η ιδέα να γίνουν υπουργοί «δε διέσχισε τη σκέψη τους» -αλλοίμονο, προϋποτίθεται ύπαρξη εγκεφάλου ώστε να γίνει η… διάσχιση- διοικούν και καθορίζουν τη μοίρα μας! Κι όμως, δε φταίνε αυτοί, τόσοι ήτανε. Οι ένοχοι είναι οι περί αυτούς, οι παρα-«παρα-σαρδαμιστές»˙ άλλως, με όρους πρόσφατης δημόσιας πολιτικής συμβολικής, οι παρά-τον-παπά-Ρασπούτιν ή εν συντομία συλλαβισμός «Παπαρα-σπούτιν». Οι κυνικοί, ιδιοτελείς ιδεοληπτικοί του παρασκηνίου που υποστρέφουν την έννοια της ισότητας ώστε να πατάξουν καθετί που ξεχωρίζει από τη μετριότητα και μονολιθικότητα τους (θυμηθείτε: «η αριστεία είναι ρετσινιά»)˙ οι «δικαιωματιστές» που από «επισήμου εξέδρας» πλέον, χαρούμενοι, χειροκροτούν τις «εθνικιστικές» κατ’ αυτούς υπερπαραγωγές του Καμμένου με τα «Μακεδονομαχικά» σωματεία και τις ίλες βαρέων αρμάτων (βλέπε π.χ. τον κ. Παρασκευόπουλο στο κορυφαίο πρόσφατο παράδειγμα, 28 Οκτωβρίου 2018, Θεσσαλονίκη).

Επειδή όλο αυτό το «σαρδαμικό» κατασκεύασμα φαίνεται μάλλον να καταρρέει, ζούμε την τελευταία -πέμπτη- κατηγορία «οργανωμένου σαρδαμισμού», την παραφασία όπου αποσυνδέεται, λειτουργικά και επιχειρησιακά, η νόηση από το λόγο και τον υπαρκτό-πραγματικό κόσμο: ως τέτοια πολιτική «νοσολογική» οντότητα δύναται να ονομασθεί η νεοπαγής «διαβουλευτική Δημοκρατία»(!) στην «άκαυστη» -δηλαδή χωρίς τον Καμμένο- πρόταση Συνταγματικής Αναθεώρησης του ΣΥΡΙΖΑ! Επειδή σοβαρός ορισμός μάλλον δεν υπάρχει, πέραν και εκτός της πολιτικής σκέψης ενός… Καρανίκα, τούτο το «πράμα» προβλέπει -επί λέξει- να «θεσμοποιηθούν διαδικασίες στοχασμού και αναστοχασμού των κοινών». Αυθόρμητα, ξεπήδησε εντός μου, η εικόνα της κας Αυλωνίτου να «στοχάζεται» και του κ. Πολάκη να «αναστοχάζεται περί τα κοινά», μάλλον ουδετερόθρησκα! Ο Χριστός κι η Παναγία, εν ολίγοις, κατά την δημώδη αντίδραση της συγχωρεμένης της γιαγιάς μου!

Σε δεύτερη σκέψη όμως, το συνταγματικό «Σχέδιο Αλέξη», ως αποκρυσταλλώνεται στο εν λόγω «οργανωμένο σαρδάμ», ορίζεται -με όρους ευγενείας- ως ανώδυνος φλύαρη γενικότητα. Αν το ψάξεις παραπάνω, διεκδικεί επίζηλους τίτλους ως μπουρδολογική ανάλυση, κενολογική πρόταση και ηθικολογική παραίνεση. Κάτι σαν «project» εργασίας, σταδιοδρομίας και βιοπορισμού για συνταγματολόγους του μέλλοντος…

Εν κατακλείδι, «Δεύτε τελευταίον ψεκασμόν, δώμεν συμπολίτες τω «θνήσκοντι», ευχαριστούντες Μέρκελ»! Να ζήσετε να μας θυμάστε…