Οι Έλληνες παρά τα οδυνηρά βιώματατου ιστορικού παρελθόντος- παλαιού και πρόσφατου- που σημάδεψαν την εθνική μας συνείδηση, με αποτέλεσμα και μόνον η αναφορά στο όνομα Τούρκος να διεγείρει στην ψυχή του λαού μας αρνητικά συναισθήματα, δεν έχουμε, σήμερα, να χωρίσουμε τίποτα με τον τουρκικό λαό. Άλλωστε, και για όσα μας χώρισαν, στο παρελθόν και για όσα συνεχίζουν και σήμερα να καλλιεργούν την εχθρότητα ανάμεσα στα δυο γειτονικά κράτη δεν ευθύνεται ο τουρκικός λαός, ο οποίος ζώντας ανέκαθεν κάτω από το απολυταρχικό καθεστώς είτε των Οθωμανών σουλτάνων είτε των δικτατόρων και των νέο-Οθωμανών σουλτάνων, ουδέποτε είχε εκπροσωπηθεί- με τις διαδικασίες των δημοκρατικών καθεστώτων- στα Κέντρα λήψης των αποφάσεων και δεν είναι υπεύθυνος για την πολιτική του τουρκικού κράτους, έναντι της Ελλάδας, για τις κακουργίες των ηγετών του, τις διώξεις και τις γενοκτονίες. Υπήρξαν, βεβαίως, και περιπτώσεις, κατά τις οποίες ο τουρκικός όχλος, αποτελούμενος από εξαθλιωμένα και εγκληματικά στοιχεία, προέβη σε βιαιοπραγίες και εγκληματικές πράξεις, εναντίον των Ελλήνων, με ευθύνη, όμως, και πάλιν, της πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας του τουρκικού κράτους που τους εξωθούσε και τους κατηύθυνε.

Στην πλειοψηφία του ο λαός της σημερινής Τουρκίας, παρά την «πλύση εγκεφάλου» που υφίσταται από την συνεχή ανθελληνική προπαγάνδα, την οποίαν εκπέμπει η ηγεσία του τουρκικού κράτους, δεν διακατέχεται από εχθρικά αισθήματα απέναντι στον ελληνικό λαό και δεν αισθάνεται να…απειλείται από το ελληνικό κράτος, όπως έδειξε και πρόσφατη δημοσκόπηση, που πραγματοποιήθηκε στην Τουρκία.

Ένα μεγάλο τμήμα, άλλωστε, του πληθυσμού της Δυτικής Μικράς Ασίας, που αποτελείται από ελληνογενείς και ελληνόφωνους μουσουλμάνους, οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στα δυτικά και νοτιοδυτικά παράλια της Μικράς Ασίας ( και κάποιοι στην Συρία), με την ανταλλαγή των πληθυσμών του 1923[Τουρκοκρητικοί «Μπουρμάδες» και «Βαλαάδες» από την νοτιοδυτική Μακεδονία (περιοχή Κοζάνης και Αλιάκμονα)] δεν έχουν λησμονήσει την ελληνική τους καταγωγή και τρέφουν, ιδιαιτέρως, φιλικά αισθήματα απέναντι στον ελληνικό λαό!

Από τα ίδια αισθήματα διακατέχεται και ένα μεγάλο μέρος των κατοίκων του Πόντου, που αποτελείται από ελληνογενείς ( ελληνόγλωσσοι «Οφίτες ή Οφλήδες») «κρυπτοχριστιανούς», που αναγκάστηκαν, εξαιτίας των παλαιότερων και των πρόσφατων διώξεων να προσχωρήσουν- «τύποις»- στο μουσουλμανικό θρήσκευμα. (Σύμφωνα με κάποιους Τούρκους ερευνητές και ο ίδιος ο Ερντογάν προέρχεται από προγόνους Έλληνογενείς του Πόντου που εξισλαμίστηκαν)!

Πολλοί είναι, επίσης, από τους κατοίκους της Μικράς Ασίας, οι οποίοι ψάχνοντας τα παλιά Μητρώα του Τουρκικού κράτους ανακαλύπτουν, σήμερα, την ελληνική καταγωγή των προγόνων τους, οι οποίοι εξαναγκάστηκαν να εξισλαμισθούν μην αντέχοντας την τυραννική μεταχείρισή τους από το οθωμανικό καθεστώς.

Αν λάβουμε, λοιπόν, υπόψη μας ότι ένα μεγάλο μέρος από τον σημερινό πληθυσμό του τουρκικού κράτους προέρχεται από τον εξισλαμισμό Ελλήνων, καθώς και Αρμενίων και Εβραίων, που άρχισε από την περίοδο των Σελτζούκων ( μετά την μάχη του Ματζικέρτ και την ήττα των Βυζαντινών, το 1071 μ.Χ.) και ο οποίος συνεχίστηκε, κατά την οθωμανική περίοδο, καθώς και την περίοδο των Νεότουρκων και του Κεμάλ- όπως υποστηρίζουν πολλοί ερευνητές Τούρκοι και ξένοι- τότε ισχύει, όπως έχει γραφεί, ότι « ένα τμήμα της παλιάς Ρωμιοσύνης παραμένει, με κρυπτοχριστιανική ή μουσουλμανική μορφή, στους παλιούς ελληνικούς τόπους της Ανατολής»!

Και εάν εξαιρέσουμε και την εθνότητα των 20 εκ., περίπου, Κούρδων που ζουν, στην τουρκική επικράτεια, τότε οι σημερινοί απόγονοι των Τουρκομάνων- με το μαυριδερό χρώμα και την γαμψή μύτη-αποτελούν ένα, σχετικά, μικρό μέρος στο σύνολο των κατοίκων του σύγχρονου τουρκικού κράτους!

Αλλά και από την άποψη του θρησκεύματος, ο Ισλαμισμός δεν αποτελεί το κυρίαρχο δόγμα, καθότι την θρησκευτική ενότητα διασπά η ύπαρξη, στην σημερινή Τουρκία, της αίρεσης των Αλεβήδων (Μπεκτασήδων), που αποτελεί μια διαφορετική από το Ισλάμ θρησκευτική και πολιτιστική κοινότητα και αριθμεί αρκετά εκατομμύρια πιστών.

Η ύπαρξη των εν υπνώσει, για κάποιους αιώνες, διαφόρων εθνοτήτων που αφυπνίζονται, σήμερα, και θέτουν σε κίνδυνο την εθνική ομοιογένεια και ενότητα του τουρκικού κράτους, καθώς και το υπάρχον ρήγμα στην απόλυτη κυριαρχία του ισλαμικού δόγματος, σε συνδυασμό και με την ακαταμάχητη εισβολή του δυτικού πολιτισμού, το οποίον ενστερνίζεται η τουρκική νεολαία, είναι, μάλλον, η αιτία που προκαλεί την ταραχή και τον εκνευρισμό που διακατέχει την σημερινή πολιτική ηγεσία της Τουρκίας. Και, πιθανώς, αυτό εξηγεί και την οπισθοδρόμησή τους στην ισλαμοκρατία της οθωμανικής περιόδου και τις φαντασιώσεις τους περί «Γαλάζιας Πατρίδας»!

Και έτσι,μπορεί να ερμηνευθεί η έξαρση της ανθελληνικής προπαγάνδας και η εχθροπάθεια κατά της ελληνικής κυβέρνησης, καθώς και η επιθετική ρητορική, εναντίον των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων και, ακόμα, των Η.Π.Α!

Γι΄αυτό ήταν ευφυής και εύστοχη, πολιτικά, η δήλωση του πρωθυπουργού της Ελλάδας, κατά την ομιλία του στον ΟΗΕ, ότι «δεν είμαστε εχθροί με τον τουρκικό λαό», με τον οποίον επιθυμούμε να ζήσουμε, ως καλοί γείτονες, ειρηνικά και αρμονικά!

Και, ίσως, η «επίθεση» φιλίας προς τον τουρκικό λαό, εκ μέρους τα Ελλάδας, και η ανάπτυξη της συνεργασίας ανάμεσα στους δυο λαούς, στον τομέα της οικονομίας και του πολιτισμού, αποδειχθεί ως η αποτελεσματικότερη πολιτική, προκειμένου να αντιληφθεί, κάποτε, και η πολιτική ηγεσία που ασκεί, σήμερα, την εξουσία, στην Τουρκία, ότι δεν μπορεί, πλέον, να κυβερνά σε αντίθεση με την λαϊκή θέληση και ενάντια στην διεθνή τάξη και την νομιμότητα.