Οι αντιφάσεις είναι σύμπτωμα της ανθρώπινης φύσης, που εκδηλώνεται ως λογική ασυνέπεια, κατά την οποία, για το ίδιο θέμα, υποστηρίζονται- «λόγω ή έργω»- δύο διαφορετικές, αντικρουόμενες και αλληλοαναιρούμενες απόψεις.

Η αντιφατικότητα στην ανθρώπινη συμπεριφορά, είτε εκδηλώνεται με τον λόγο είτε με τις πράξεις του ανθρώπου- ανάλογα με την βαρύτητα, την ένταση και την συχνότητά της- αποτελεί πρόβλημα, που δυσχεραίνει τις διαπροσωπικές σχέσεις και επηρεάζει αρνητικά την αρμονική και αποδοτική συνεργασία, τόσο μεταξύ των ατόμων, όσο και ευρύτερα, μεταξύ των κοινωνικών συνόλων.

Οι συνέπειες είναι ιδιαίτερα αρνητικές, όταν η αντιφατικότητα, στον λόγο ή στην πράξη, εκδηλώνεται στον χώρο της Πολιτικής.

Στην άσκηση της πολιτικής, οι αντιφάσεις, στον λόγο ή στο έργο της συμπολίτευσης είτε της αντιπολίτευσης, έχουν ως συνέπεια να προκαλούνται έντονες πολιτικές αντιπαραθέσεις και συγκρούσεις, να συσκοτίζεται η πραγματικότητα και να δημιουργείται σύγχυση στο κοινωνικό σύνολο, να καθίσταται αδύνατος ή να καταλήγει άγονος ο δημοκρατικός διάλογος και ανέφικτη η «σύνθεση» «περί του δέοντος γενέσθαι»∙ και, υπό ορισμένες συνθήκες, να τίθεται σε κίνδυνο η ομαλή λειτουργία του Πολιτεύματος και να προκαλείται σοβαρή βλάβη στα εθνικά συμφέροντα, όπως επιβεβαιώνεται από την πολυκύμαντη εθνική μας Ιστορία.

Η αντίφαση- « λόγω ή έργω»- στην πολιτική, και οι αρνητικές συνέπειές, που αναφέραμε παραπάνω, αφορούν, βεβαίως, κυρίως, τα δημοκρατικά καθεστώτα, όπου βασικό στοιχείο της λειτουργίας τους είναι η ύπαρξη πολλών πολιτικών κομμάτων, η ελεύθερη έκφραση και η διαπάλη των ιδεών, η ελεύθερη διαμόρφωση και επιλογή της πολιτικής που υποστηρίζει και εφαρμόζει το κάθε κόμμα.

Αντίθετα, στα απολυταρχικά, ολοκληρωτικά και στα μονοκομματικά καθεστώτα, όπου επιβάλλεται η πειθαρχία του στρατεύματος, επικρατεί «η σιωπή των αμνών».

Για αυτό τον λόγο η δημοκρατία είναι μεν το πολίτευμα που αναγνωρίζει τον άνθρωπο ως την κεντρική αξία μέσα στο φυσικό και κοινωνικό περιβάλλον και διασφαλίζει την απαραίτητη ελευθερία του, ώστε να διατηρήσει και να αναπτύξει την ηθικοπνευματική του υπόσταση∙ ταυτόχρονα, όμως, είναι και το πλέον ευαίσθητο από τα πολιτεύματα που διαμορφώθηκαν και ίσχυσαν διαχρονικά στην ιστορική διαδρομή του ανθρώπου, διότι απαιτεί την απόλυτη συμμόρφωση των πολιτών και των πολιτευόμενων με τις αρχές και τους κανόνες της Λογικής.

Βασική αντίφαση, που πλήττει την καρδιά της δημοκρατικής λειτουργίας, είναι η ασέβεια στις αποφάσεις της πλειοψηφίας. Ενώ όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα ορκίζονται στο Σύνταγμα και αναγνωρίζουν το δικαίωμα στην, εκάστοτε, πλειοψηφία να κυβερνά και να εφαρμόζει το πρόγραμμά της, το οποίο, προεκλογικά εξέθεσε στον λαό και έλαβε την έγκρισή του, εντούτοις, οι αντιπολιτευόμενοι δεν περιορίζονται στο συνταγματικό και κοινοβουλευτικό δικαίωμά τους, να κρίνουν και να ελέγχουντις κυβερνητικές αποφάσεις και τα πεπραγμένα, ώστε να μεταπείσουν με την επιχειρηματολογία τους το εκλογικό σώμαγια την υπεροχή της δικής τους άποψης, αλλά παρεμποδίζουν την εφαρμογή του εγκεκριμένου από τον λαό κυβερνητικού προγράμματος, με εξωκοινοβουλευτικές και - πολλές φορές- με βίαιες δράσεις ( «θα το καταργήσουμε στους δρόμους», διακηρύσσουν οι διαφωνούντες)!

Μια άλλη συνήθης αντίφαση είναι η… «μεγαλοψυχία», με την οποία οι αντιπολιτευόμενοι υιοθετούν τα δίκαια ή τα άδικα αιτήματα του λαού και η « γενναιοδωρία», με την οποία…ικανοποιούν τις ανάγκες του λαού, απαιτώντας από τους κυβερνώντες να διαθέσουν, «εδώ και τώρα», και το τελευταίο ευρώ, που υπάρχει στο Δημόσιο Ταμείο, αδιαφορώντας, ακόμα κι αν το κράτος περιέλθει σε αδυναμία να ανταποκριθεί στις άλλες βασικές υποχρεώσεις του, έναντι των πολιτών, ή, ακόμα, κι αν είναι ορατός ο κίνδυνος οικονομικής κατάρρευσης και χρεοκοπίας της χώρας!

Και είναι οι ίδιοι, οι οποίοι, όταν τους πιστέψει ο λαός και τους αναθέσει- στις επόμενες εκλογές- την διακυβέρνηση της χώρας, αναβάλλουν- επ΄ αόριστον- την ικανοποίηση των λαϊκών αιτημάτων, δικαιολογούμενοι ότι παρέλαβαν, από την προηγούμενη κυβέρνηση… «καμένη γη»!

Και ακολουθεί ένα πλήθος αντιφάσεων, με αποτέλεσμα να προσβάλλεται η νοημοσύνη των πολιτών, να πλήττεται η αξιοπιστία των κομμάτων, να απαξιώνεται, γενικότερα, η πολιτική λειτουργία και να αμφισβητείται το κύρος των δημοκρατικών θεσμών.

Η Δικαιοσύνη αναγνωρίζεται ως ανεξάρτητη και κρίνεται ως αδέκαστη από τις πολιτικές παρατάξεις, όταν οι αποφάσεις της εξυπηρετούν τις σκοπιμότητες και τα συμφέροντα του κόμματος, αλλιώς, όταν έρχονται σε αντίθεση (όταν π.χ. δεν αποφυλακίζεται ο «δικός» μας ισοβίτης, ενώ αποφυλακίζεται ο «δικός» τους), τότε η Δικαιοσύνη επικρίνεται ως χειραγωγούμενη!

Απαιτούμε από την Πολιτεία να κάνει τα πάντα για εμάς, χωρίς εμείς να κάνουμε τίποτα για την Πολιτεία. Διεκδικούμε περισσότερα δικαιώματα, περισσότερο και καλύτερο κοινωνικό κράτος (κατά το πρότυπο της Σουηδίας και της Δανίας) εναντιωνόμαστε, όμως, σε κάθε απόπειρα επιβολής αντίστοιχων και ανάλογων υποχρεώσεων!

Αυτοπροβαλλόμαστε ως θεματοφύλακες του Συντάγματος και των δημοκρατικών θεσμών ( « είμαστε κάθε λέξη του Συντάγματος»!) και, ταυτόχρονα, επιχειρούμε « να ελέγξουμε όλους τους αρμούς της εξουσίας»!

Είμαστε αντίθετοι στην «αστυνομοκρατία», αλλά, συγχρόνως, διαμαρτυρόμαστε, όταν οι κακοποιοί παραβιάσουν το δικό μας άσυλο ή το κομματικό Γραφείο μας, και κατηγορούμε τους κυβερνώντες για την αύξηση της εγκληματικότητας και την «ελλιπή αστυνόμευση»!

Είμαστε…«γενναίοι» απέναντι στον εξωτερικό εχθρό, αλλά καταψηφίζουμε τον προϋπολογισμό του Υπουργείου της Εθνικής Άμυνας και διαφωνούμε για την αγορά των «Ραφάλ» και την ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας των ενόπλων δυνάμεων της χώρας!

Και το γελοιδέστερον: κάποιοι «αρνητές της στράτευσης» τάσσονται- ρητορικώς- « υπέρ της υπερήφανης απάντησης-δια των όπλων- στον εχθρό που επιβουλεύεται την εθνική μας κυριαρχία»!

Είμαστε υπέρ της ισονομίας και της ισοπολιτείας, αλλά για τους «εργάτες» διεκδικούμε ιδιαίτερο καθεστώς, καθότι « Νόμος είναι το Δίκιο του εργάτη»!

Είμαστε οι .. «άγρυπνοι προστάτες» των «Αδυνάτων», αλλά συντασσόμαστε και με τους «Δυνατούς», που διαμαρτύρονται κατά της κυβερνητικής πολιτικής, όταν…οσμιζόμαστε «φρέσκα ψηφαλάκια».

Τέλος, επειδή είναι αναρίθμητες οι αντιφάσεις στην πολιτική μας ζωή, περιορίζομαι σε μια, ακόμα, από την παρούσα συγκυρία: είμαστε «υπέρ της Ουκρανίας», αλλά με το…αζημίωτον (όχι στην αποστολή όπλων)!

Είμαστε και…ολίγον και με τον Πούτιν (α λα Ερντογάν), για να μην χάσουμε τα οφέλη της… «πολυδιάστατης πολιτικής»!

Και τι απέγιναν τα «ανθρωπιστικά ιδεώδη» που μονοπωλούσαμε στην Αγορά;

Μήπως ξεπερνάμε κάθε όριο υποκρισίας και κυνισμού ανταλλάσσοντας τις χιλιάδες αθώα θύματα, από τις βόμβες του Πούτιν-γυναίκες και μωρά παιδιά- με βαρέλια πετρέλαιο;