Στα παιδικά μας χρόνια, τα «κόμικς» ήταν ΤΟ εισιτήριο στην καλπάζουσα φαντασία για τους μικρούς, αλλά και μεγαλύτερους, αναγνώστες. Σε Κόσμους ανορθολογικούς, περιπετειώδεις, απρόσιτους σ’ εμάς, απόμακρους ή υπερισχύοντες των Νόμων της Φύσης, της Φυσικής ή της Ιστορίας. Και τ’ αγαπούσαμε γι’ αυτήν ακριβώς την ιδιότητά τους: παρουσίαζαν ιδανικές, εξωπραγματικές καταστάσεις, οδούς εκφυγής από τις οικογενειακές και κοινωνικές πιέσεις που ευθέως ή εμμέσως βιώναμε. Υπερήρωες, ανθρώπους-λάστιχο, πονηρά ποντικάκια και καπάτσες πάπιες, ευφυείς ντετέκτιβ ή απροσάρμοστους Γαλάτες… χρειαζόμασταν για να συνθέσουμε το πεδίο της «αντίστασής» μας.

Και μεγαλώσαμε. Πολύ. Και γίναμε ψηφοφόροι και υποτίθεται ενεργοί πολίτες. Και γίναμε, τάχατες, «μέλη» της «Κοινωνίας». Κι αποφασίζουμε, ανά τακτά διαστήματα, για το μέλλον του Κόσμου μας. Κι όμως, ακόμα ψάχνουμε για Ηγέτες-υπερήρωες, ή για φοβερούς Ανακριτές που θα μας σώσουν από τον Κακό εαυτό μας! Άλλοι από εμάς αποδεικνύονται άρπαγες στην πάροδο του χρόνου, άλλοι ανταγωνιστές, άλλοι συλλογικοί συμβιωτές, άλλοι τυχάρπαστοι, κάπου εν τέλει θα καταταγούμε στην ταξινομία των «κόμικς» χαρακτήρων. Επειδή, απλώς, όλοι αυτοί οι φανταστικοί χαρακτήρες ποτέ δεν ήταν ουδέτερες κατασκευές ενός γραφίστα, αλλά ευφυείς αποτυπώσεις του Κόσμου μας.

Μ’ αυτές τις ταπεινές σκέψεις, ξαναείδα τα της σήμερον πράγματά μας. Κι ως φευγαλέα εικόνα πέρασε από το νου μου η εικόνα της ιδεολογίας της νεο-Ελλάδας ως προσομοιάζουσας του Γαλατικού Χωριού, του Αστερίξ και του Οβελίξ και των ανυπότακτων Γαλατών χωρικών, που πάντα αντιστέκονται στη Ρωμαϊκή Κατοχή: το ιστορικό κατασκεύασμα των Υδερζό και Γκοσινύ, που ήταν πάντα το πλέον πολιτικό εκ των «κόμικς». Υπεδείκνυε μια θεωρία ενός απομονωμένου, αυτάρκους και ιδιότυπου κόσμου που αγνοούσε τον περίγυρό του, δυσκολευόταν, αλλά εν τέλει έδερνε συστηματικά τις λεγεώνες που τον πολιορκούσαν.

Αλλά ακόμα κι αυτή η ειρωνική, αυτοσαρκαστική κι υπερβολική εκδοχή, δεν επαρκεί στην τυπολογία των σημερινών χαρακτήρων και καταστάσεών μας:
- Οβελίξ, ημιβλαμμένο στρουμπουλό χειρώνακτα, έχουμε πλέον…
- Αστερίξ, έναν κοντοστούπη ελισσόμενο πανούργο, που άλλα λέει κι άλλα κάνει στην πονηρία του, έχουμε κι απ’ αυτό…
- Από Μαθουσαλίξ πήζουμε εν αφθονία…
- Από βάρδους Κακοφωνίξ, εδώ να δεις τι γίνεται, μόνο που δεν τους φιμώνουμε ακόμα, λόγω της ανάλαφρης ευρυκαρδίας μας…

- Ηλίθιο Αρχηγό πάνω στην ασπίδα του, που τον δέρνει η γυναίκα του ή η μαμά του, έχουμε επίσης εν αφθονία και περισσότερους εν αναμονή…
- Για να μην πω για τη Φαλφάλα…
- Κι ακόμα, δεν ξεχνούμε ποτέ ότι ο Οβελίξ κι ο Αστερίξ ήταν πάντα φίλοι, όσον κι αν τσακώνονταν.

Τι δεν έχουμε, όμως, για να λειτουργήσει το σχήμα αυτό; Κατά δυστυχή σύμπτωση, δεν έχουμε Μαγικό Ζωμό, ούτε Δρυίδη για να παρασκευάζει κατά περίπτωση «φάρμακα για πάσα νόσο». Επίσης, δυστυχώς, οι Ρωμαίοι δεν είναι τρελοί! Την ανάγκη ποιούντες, και στο ζωμό ελπίζουμε, και θεωρούμε τους Ρωμαίους τρελούς! Έλα όμως που όλα αυτά συμβαίνουν στο μαγικό κόσμο των «κόμικς». Πού θα πάει όμως; Θα μεγαλώσουμε, απότομα κι εν δυστυχία! Το είπε κι ο «Αστερίξ» στο μνημειώδες έργο του «Η Διχόνοια»! Άλλωστε, ως γνωστόν, από «μικρό» κι από «τρελό» μαθαίνεις την Αλήθεια…