«Από την αστβή δεν κάνουν κατάρτι»
(λεσβιακή παροιμία)

Είναι πολύ θετικό και πρωτοφανές για τα πολιτικά μας ήθη ότι τρία κόμματα με διαφορετικές ιδεολογικές αφετηρίες - εάν αυτό σήμερα έχει πλέον καμιά σημασία - συμφώνησαν σε ένα κοινό πρόγραμμα για τη διακυβέρνηση της χώρας. Και είναι ιδιαίτερα τιμητικό για το κόμμα της Δημοκρατικής Αριστεράς ότι, κατά παρέκκλιση από τη μέχρι τούδε «αριστερή» πολιτική, εγκατέλειψε το... θεωρείο της εύκολης κριτικής και εισήλθε στη διακεκαυμένη ζώνη της κυβερνητικής ευθύνης.

Πολύ σημαντικό, επίσης, είναι ότι σ’ αυτό το κυβερνητικό πρόγραμμα επισημαίνονται οι παθογένειες που ταλανίζουν διαχρονικά τη χώρα και στοχοποιείται η επίλυση των βασικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η εθνική οικονομία, η λειτουργία του κράτους, το πολιτικό μας σύστημα, καθώς και η κοινωνία, όσον αφορά τη διατήρηση της συνοχής της.

Και μέχρι αυτού του σημείου κανείς πατριώτης και υπεύθυνος πολίτης δεν μπορεί σοβαρά να προβάλει καμιά ένσταση· προκύπτουν όμως ορισμένα αμείλικτα ερωτήματα, τα οποία μέχρι να απαντηθούν στην πράξη, θα τροφοδοτούν την αβεβαιότητα και την αγωνία των πολιτών: πρώτον, όσον αφορά το πολιτικό προσωπικό που καλείται να σηκώσει το τεράστιο βάρος των κυβερνητικών ευθυνών. Ποιοι είναι οι... Άτλαντες που ανέλαβαν τη μεγάλη ευθύνη της διάσωσης και ανασυγκρότησης της χώρας;

Δεύτερον, πόσο ώριμη είναι, τελικά, η Ευρωπαϊκή Ένωση και ικανή να εγκαταλείψει τις ιδεοληψίες της και την εμμονή της στη μονοδιάστατη και αποτυχημένη πολιτική της σκληρής λιτότητας και να αποδεχτεί την αναθεώρηση της δανειακής σύμβασης με τη χώρα μας;

Τρίτον, πόσο έτοιμος είναι ο λαός μας να αποδεχθεί τη σκληρή αλήθεια ότι η αναθεώρηση κάποιων όρων του «Μνημονίου», ακόμα και η ακύρωσή του, δεν θα συνεπάγεται την ολική επαναφορά του στην εποχή της Μεταπολιτευτικής δανειακής ευδαιμονίας;

Και το ακόμα πιο επώδυνο, πόσο έτοιμος και αποφασισμένος είναι ο λαός μας, στην περίπτωση που η Ε.Ε. αρνηθεί να αναθεωρήσει τους επαχθείς όρους της Δανειακής Σύμβασης, να επιλέξει και να ακολουθήσει άλλους δρόμους, που θα τον οδηγήσουν, πιθανώς εκτός Ε.Ε. και θα τον υποχρεώσουν, προκειμένου να επιβιώσει, να εφαρμόσει την τακτική των Ισραηλινών, κατά την οποίαν κάθε πολίτης θα είναι συγχρόνως στρατιώτης και εργάτης, θα κρατά στο ένα χέρι τον κασμά, για να παράγει όσα του χρειάζονται για τη διατροφή του, και στο άλλο το ντουφέκι για να αποκρούει τους... λύκους που καιροφυλακτούν στα σύνορά μας;

Ποιες είναι οι πρώτες απαντήσεις που δίνονται στα παραπάνω ερωτήματα από τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης και τις δηλώσεις των στελεχών της;

Παρά τον προεκλογικό προϊδεασμό μας ότι η νέα κυβέρνηση θα συγκροτηθεί από τις πλέον άξιες προσωπικότητες, εγνωσμένου κύρους που διαθέτει ο ευρύτερος εθνικός μας χώρος, στην πλειονότητά της η κυβέρνηση απαρτίζεται από... μπαγιάτικους κομματανθρώπους, εγνωσμένης μετριότητας, η οποία μετριότητα σε ορισμένα υπουργεία φθάνει στο βαθμό της γελοιότητας, όπως π.χ στο Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού, Εργασίας κ.λπ..

Ο μόνος που θα μας λείψει τελικά, είναι... ο Παυλόπουλος! Την αξιοπιστία του κυβερνητικού σχήματος περισώζουν κάπως οι προταθέντες εξωκοινοβουλευτικοί από το ΠΑΣΟΚ και τη ΔΗΜΑΡ, οι οποίοι τουλάχιστον έχουν κολλήσει κάποια ένσημα στον πρότερον επαγγελματικό τους βίο.

Μας βεβαιώνουν, πάντως, ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί του, ότι θα εργασθούν μέχρις αυτοθυσίας, για να πετύχουν τους στόχους της προγραμματικής συμφωνίας. Δεν έχουμε παρά να τους πιστέψουμε και να ευχηθούμε να επιτύχουν.

Όσον αφορά την Ε.Ε. και την πιθανότητα να δεχθεί την αναθεώρηση των όρων που περιλαμβάνονται στο σύμφωνο της προγραμματικής σύγκλισης των τριών κομμάτων, δεν είναι καθόλου βέβαιο - παρά την κάποια αλλαγή κλίματος που επέφερε η εκλογή τού Ολάντ στη Γαλλία, στο οποίο επενδύθηκαν οι μεγάλες προσδοκίες των κομμάτων της συγκυβέρνησης - ότι τελικά θα υπάρξουν σοβαρές υποχωρήσεις από τις βασικές θέσεις του «Μνημονίου». Μπροστά στο ενδεχόμενο μια τέτοιας εξέλιξης, δεν γνωρίζουμε εάν οι συγκυβερνώντες έχουν προετοιμαστεί για τη χάραξη μιας άλλης εθνικής στρατηγικής.

Σε κάθε περίπτωση, πάντως, που θα είναι αρνητική η έκβαση της προσπάθειας να μετριαστεί η θανατηφόρα δόση για την εξυγίανση της δημοσιονομικής κατάστασης και την ανασυγκρότηση της χώρας, δεν πρέπει να επαναληφθούν τα λάθη του παρελθόντος και ερήμην του λαού να ληφθούν αποφάσεις που θα είναι καθοριστικές για το μέλλον της χώρας: ο λαός πρέπει να ερωτηθεί και με πλήρη γνώση της κατάστασης και των κινδύνων που εμπεριέχει η οποιαδήποτε απόφασή του, ν’ αναλάβει τις δικές του ευθύνες.

Κι επειδή το μέλλον παραμένει αβέβαιον, καλόν θα είναι πολιτική ηγεσία και λαός να δώσουν προτεραιότητα στην ανασυγκρότηση του παραγωγικού ιστού της χώρας και ειδικότερα στην αναζωογόνηση της υπαίθρου και την αναγέννηση του πρωτογενούς τομέα, ώστε ακόμη και στη δυσμενέστερη τροπή των πραγμάτων, ο λαός μας να έχει εξασφαλισμένη την υλική επιβίωσή του. Αλλά και στην ευνοϊκότερη τροπή των πραγμάτων, από τα χωριά μας και την αύξηση της αγροτικής παραγωγής θα ξεκινήσει η εξάλειψη του αρνητικού εμπορικού ισοζυγίου, η εξισορρόπηση των εξόδων προς τα έσοδά μας και τελικά η απεξάρτησή μας από τις επώδυνες και εθνικά ατιμωτικές δανειακές συμβάσεις και εξαρτήσεις.

ΥΓ. «Αδείν πάσιν, δυσχερές», «ουδ’ ο Ζευς ύων πάντεσσ’ ανδάνει». Δεν θα αναφερθώ στους ανώνυμους ηλεκτρονικούς υβριστές μου, οι οποίοι εξέφρασαν την «πολιτική» τους αντίθεση στα άρθρα μου, που δημοσιεύτηκαν στο «Ε» κατά την προεκλογική περίοδο, με χυδαίες ύβρεις προς το πρόσωπό μου.

Θα περιοριστώ μόνο σε ένα σύντομο σχόλιο στα όσα έγραψε ο αρθρογράφος της 16ης Ιουνίου στο «Ε», ο οποίος, αν και καλυπτόμενος κι αυτός με την περίεργη «κουκούλα» «Κεραμιδόγατος ο μαντουμανταδόρος», τουλάχιστον είχε το θάρρος να εκθέσει - μετά από μία κατά λέξη αντιγραφή από το ίντερνετ της «ιστορίας των Κλαζομενίων» - τις απόψεις του για τους κατ’ αυτόν «σύγχρονους Κλαζομενίους», οι οποίοι αρθρογραφούν στο «Ε» ή στις αθηναϊκές εφημερίδες κατά τρόπον απαρέσκοντα στον ίδιον και οι οποίοι, ως εκ τούτου, κρίνονται ως... «ασχημονούντες».

Δεν θα σχολιάσω ούτε τη λογική ούτε την αισθητική της στοιχειοθέτησης του παραπάνω χαρακτηρισμού από τον γράφοντα - δεν το έκανα άλλωστε ποτέ για κανέναν συν-αρθρογράφο μου στο «Ε»· δεν μπορώ όμως να μην εκφράσω την ευγνωμοσύνη μου, διότι με κατέταξε ως αρθρογράφο -έστω και στην τρίτη κατηγορία- ανάμεσα σε πνευματικούς ανθρώπους -στους «σύγχρονους Κλαζομενίους»- τους οποίους θα ήμουν ευτυχής εάν τους έμοιαζα, έστω και κατ’ ελάχιστον: τον γνωστό και εξαίρετο δημοσιογράφο τής «Κ» Πάσχο Μανδραβέλη, το γνωστό και αξιόλογο λογοτέχνη και συγγραφέα Χρήστο Χωμενίδη, το σκηνοθέτη, συγγραφέα και αρθρογράφο Απόστολο Δοξιάδη, το βαθυστόχαστο φιλόσοφο και πολυγραφότατο συγγραφέα Στέλιο Ράμφο, το μεγάλο συνθέτη και τραγουδοποιό μας Διονύση Σαββόπουλο. Τον ευχαριστώ!