Στο Μανόλη Γλέζο:
Εάν καταφέρεις και κατεβάσεις από την Ακρόπολη και τη σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η παλιά σου δόξα θα ωχριά μπροστά στην... τωρινή σου!

Δεν ξέρω εάν οι επίδοξοι κυβερνήτες της 18ης Ιουνίου, αυτοί που σήμερα κουνάν απειλητικά το δάχτυλο στους Ευρωπαίους εταίρους μας και δανειστές μας, αντιλαμβάνονται τις ευθύνες που αναλαμβάνουν απέναντι στη χώρα και το λαό μας και εάν μπορούν να φανταστούν ποια και πόση θα είναι η οργή του λαού που θα αντιμετωπίσουν, στην περίπτωση που οδηγήσουν τη χώρα έξω από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την Ευρωζώνη, πίσω στην κακομοιριά της δραχμής μιας χρεοκοπημένης χώρας.

Φοβούμαι ότι οι άκαπνοι ανδρειωμένοι των πλατειών και των λαοσυνάξεων δεν πρόλαβαν ως μαθητές, στα διαλείμματα των σχολικών καταλήψεων, να διαβάσουν τη Νεότερη Ιστορία της Ελλάδας και ειδικότερα την ιστορία των δραματικών γεγονότων του 1920 - 1922, ώστε να αντιληφθούν ποιες συνέπειες μπορεί να έχει η άγνοια της πραγματικότητας, όχι μόνον της ελληνικής αλλά, κυρίως, της ευρωπαϊκής και ευρύτερα της παγκόσμιας, και πόσο οι μεγαλόστομες και επιπόλαιες διακηρύξεις μπορούν να στοιχίσουν σε αίμα και δάκρυα στον ελληνικό λαό.

Θα θυμίσω, λοιπόν, σε όσους δε διάβασαν την Ιστορία ή δεν μπόρεσαν να συναγάγουν εκείνα τα ιστορικά συμπεράσματα, που θα τους απέτρεπαν από την επανάληψη των ίδιων εθνοκτόνων λαθών, ότι τελικά για τη Μικρασιατική Καταστροφή, για τις χιλιάδες των νεκρών, τον ξεριζωμό και την προσφυγοποίηση ενάμισι εκατομμυρίου Ελλήνων, δεν εκτελέστηκαν στο Γουδί αυτοί που ξεκίνησαν τη Μικρασιατική Εκστρατεία, αλλά αυτοί που κέρδισαν τις εκλογές το Νοέμβριο του 1920 με τα συνθήματα «μικρή και έντιμη Ελλάδα» και «να γυρίσουν πίσω τα στρατευμένα παιδιά μας από τη Μικρά Ασία»· αυτοί που αντί να γυρίσουν πίσω, όπως είχαν υποσχεθεί στις μανάδες των στρατευμένων παιδιών, συνέχισαν την εκστρατεία στο Σαγγάριο, για να πάρουν την... Κόκκινη Μηλιά!

Ας αφιππεύσουν, λοιπόν, όσο είναι καιρός από τον Ροσινάντε τού Δον Κιχώτη και ας σταματήσουν να φοβερίζουν το Βερολίνο και τον πρόεδρο της Γαλλίας, για να μην υποστούμε άλλη μια εθνική συμφορά και άλλη μια «Εθνική Καταισχύνη», όπως αυτή που προκάλεσαν το 1897 οι λεονταρισμοί των «υπερπατριωτών» της λεγόμενης «Εθνικής Εταιρείας», που ξανάφεραν τους Τούρκους ως τη Λαμία και, τελικά, επέβαλαν το Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο (ΔΟΕ) στην Ελλάδα.

Οι ρητορικές παλικαριές μπροστά στο ακροατήριο της ημεδαπής μπορεί να αυγατίζουν προσωρινά τα «κουκιά» στο μικροκομματικό σακούλι, αλλά, ενίοτε, προκαλούν και την ασθένεια της... κυάμωσης, με σοβαρές συνέπειες για την υγεία των λαοπλάνων ψηφοθήρων, αλλά και την υγεία της χώρας.

Και ας σταματήσουν να παραπλανούν τους αφελείς και να εκμεταλλεύονται τη δυστυχία των θυμάτων της οικονομικής κρίσης, παρουσιάζοντας την κρίση ως αποτέλεσμα του «Μνημονίου». Ο λαός πρέπει να συνειδητοποιήσει την πικρή αλήθεια, ότι η κρίση και ο άμεσος κίνδυνος της χρεοκοπίας ήταν που επέβαλε το «Μνημόνιο» και τη σκληρή λιτότητα, όπως το επέβαλε και στην Πορτογαλία και την Ιρλανδία και όπως επιβάλλει, και χωρίς «Μνημόνιο», τη σκληρή λιτότητα στην Ισπανία και την Ιταλία. Και ανεξάρτητα από τα στραβά και τα ανάποδα του «Μνημονίου», η οποιαδήποτε λύση για την έξοδο από την κρίση - με ή χωρίς «μνημόνιο» - θα είναι επώδυνη· και το μόνο που μπορούμε και πρέπει να κάνουμε, είναι να μειώσουμε τον πολύ επώδυνο και να αποφύγουμε τον ακόμα περισσότερο επώδυνο τρόπο εξόδου από την κρίση.

Και πρέπει, επιτέλους, να κατανοήσουμε ότι εάν ως Έλληνες βρισκόμαστε σε χειρότερη κατάσταση σε σχέση με τους άλλους λαούς της Νότιας Ευρώπης, αυτό οφείλεται στην καταστροφή του παραγωγικού ιστού της χώρας, που συντελέστηκε στη Μεταπολιτευτική περίοδο, για την οποία καταστροφή πρωτίστως την ευθύνη έχουν όσοι κυβέρνησαν τη χώρα, για τον τρόπο που διαχειρίστηκαν τους εθνικούς πόρους και τις ευρωπαϊκές ενισχύσεις, για το παράδειγμα, την καθοδήγηση και την παιδεία που παρείχαν στο λαό μας, αλλά και όσοι άσκησαν αντιπολίτευση, για το λαϊκισμό και το φανατισμό που καλλιέργησαν, για τη βλακώδη προπαγάνδα και τους κάθε είδους εκβιασμούς, μέσω των προσκείμενων σ’ αυτούς συνδικαλιστικών παρατάξεων, που χρησιμοποίησαν, για να παρεμποδίσουν κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού του κράτους και της εθνικής οικονομίας.

Ας δούμε, λοιπόν, κατάματα, χωρίς κομματικές παρωπίδες, την πραγματικότητα: χωρίς αποκατάσταση του παραγωγικού ιστού της χώρας, χωρίς αύξηση των εξαγωγών και μείωση του ελλείμματος εμπορικού ισοζυγίου, χωρίς εναρμόνιση των εξόδων προς τα έσοδά μας, χωρίς σύγχρονο και λειτουργικό κράτος, χωρίς αξιοποίηση των δημιουργικών δυνάμεων που διαθέτουμε ως έθνος, χωρίς την υπέρβαση της μικροκομματικής μικρόνοιας και χωρίς την ενότητα και το συντονισμό της προσπάθειας όλων των πολιτικών δυνάμεων, που σέβονται τις αρχές της Δημοκρατίας και αναγνωρίζουν τη σημασία της συνύπαρξής μας και της αρμονικής συνεργασίας μας με τα άλλα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και, τέλος, χωρίς τη συμμόρφωσή μας με τις αρχές και τις αξίες που διέπουν τη ζωή των σύγχρονων, πολιτισμένων κοινωνιών, κινδυνεύουμε να βρεθούμε έξω από την πόρτα της Ευρώπης, κλαψουρίζοντας πως για όλες τις συμφορές μας, ως συνήθως, φταίνε οι... ξένοι!