Η πολιτική εξουσία προέρχεται από το λαό, ασκείται εν ονόματι του λαού και προς το συμφέρον του λαού.

Η παραπάνω θέση, που αποτελεί τη βάση όλων των δημοκρατικών Συνταγμάτων, δεν σημαίνει ότι η πολιτική, εννοούμενη ως το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων που έχουν την ευθύνη διακυβέρνησης της χώρας, από τη θέση της κυβέρνησης ή της αντιπολίτευσης, εκπληρώνει το δημοκρατικό της ρόλο ακολουθώντας σε κάθε περίπτωση αυτό που είναι αρεστό στο λαό, ανεξάρτητα εάν αυτό είναι και χρήσιμο και συμφέρον ή επιβλαβές και καταστροφικό για το κοινωνικό σύνολο.

Οι υπεύθυνες πολιτικές δυνάμεις οφείλουν να εξετάζουν αυτό που είναι επιθυμητό και αρεστό στο λαό, κατά πόσον είναι βλαπτικό ή ωφέλιμο για τα καλώς εννοούμενα συμφέροντά του και να προσπαθούν ως παιδαγωγοί του λαού και, εξαντλώντας τη δύναμη της πειθούς που διαθέτουν, να καταδείξουν την ορθότητα του δρόμου που πρέπει να ακολουθήσει ο λαός, προκειμένου να επιτύχει όχι το πρόσκαιρα ευχάριστο αλλά το επωφελές, το οποίο θα αποβεί, μόνιμα και σταθερά, και ευχάριστο στο μέλλον. Μια τέτοια, βέβαια, διαπαιδαγώγηση του λαού απαιτεί από την πλευρά της παιδαγωγούσας πολιτικής, κύρος και αξιοπιστία και από την πλευρά του λαού «ευήκοον ους», ήτοι καλή διάθεση και νηφαλιότητα.

Το κύρος και η αξιοπιστία της παιδαγωγούσας πολιτικής εξαρτάται από την καθαρότητα και ακεραιότητα της αλήθειας που θα θέσει στην κρίση του λαού, και η ετοιμότητα του λαού να την ενστερνιστεί, εξαρτάται από το βαθμό που είναι αποφορτισμένος από φανατισμούς και ιδεολογικές αγκυλώσεις.

Τι γίνεται όμως, εάν τελικά ο λαός δεν πεισθεί «περί του πρακτέου», σύμφωνα με την επιχειρηματολογία της υπεύθυνης πολιτικής δύναμης;

Όσον αφορά την πολιτική, εφόσον εξάντλησε, χωρίς αποτέλεσμα, όλα τα περιθώρια της πειθούς, έχει δυο επιλογές: ή ακολουθεί το παράδειγμα του πολιτικού της αρχαίας Αθήνας του Νικία* ή νίπτει τας χείρας της και αποσύρεται στη θέση της... υπομονής, απεκδυόμενη πάσης ευθύνης.

Όσο για το λαό, υφίσταται τις ολέθριες συνέπειες των αποφάσεων και των επιλογών του, με πιθανό όφελος ότι, ως πολλά παθών, μπορεί στο μέλλον να «πολιτεύεται» με περισσότερη σοφία.

Μετά απ’ αυτές τις γενικές θέσεις, ας μεταφερθούμε στη συγκυρία των επικείμενων εθνικών εκλογών.

Το επιθυμητό και ευχάριστο για το λαό μας σήμερα, είναι να απαλλαγεί από  το βαρύ φορτίο των επώδυνων μέτρων και να επιστρέψει το συντομότερο στην εποχή των «παχιών αγελάδων», των ανεξέλεγκτων δανειοδοτήσεων και του εύκολου πλουτισμού.

Αυτή την επιστροφή επαγγέλλονται κάποιες πολιτικές δυνάμεις, που... παραμυθιάζουν το λαό ότι είναι εφικτή η επιστροφή και μάλιστα άκοπα και ανώδυνα.

Κοινή θέση αυτών των πολιτικών δυνάμεων είναι ότι οι μόνοι αίτιοι για τα δεινά που υφίσταται ο λαός, είναι κάποιοι κακοί ξένοι που επιθυμούν την εξαθλίωση του λαού και τη μετατροπή της χώρας μας σε αποικία τους. Φταίει ο ιμπεριαλισμός, φταίει ο καπιταλισμός, φταίει η πλουτοκρατία και ο νεοφιλελευθερισμός, οι τραπεζίτες και οι τοκογλύφοι δανειστές μας, οι «πράκτορες» του... εχθρού, οι πολιτικοί μας! Κι αφού φταίνε όλοι αυτοί, αρκεί να αποτινάξουμε τα «μέτρα» που μας φόρτωσαν στην πλάτη και η επιστροφή στον απολεσθέντα παράδεισο είναι εξασφαλισμένη. Έτσι απλά κι ωραία!

Και υπάρχουν από την άλλη, κι εκείνοι που μέσα στη χλαπαταγή των επαναστατικών θουρίων και των συνθημάτων, προσπαθούν να αρθρώσουν κάποιες αλήθειες, για τις αιτίες που μας έφεραν ως εδώ, για τις θυσίες που πρέπει να υποστούμε όλοι για να βγούμε από την ποντικότρυπα που χωθήκαμε, για τους μεγαλύτερους κινδύνους που ελλοχεύουν, εάν λιποψυχήσουμε ή φανούμε ευκολόπιστοι στους κήρυκες των εύκολων λύσεων. Η φωνή τους όμως δύσκολα φτάνει στ’ αυτιά του λαού και ακόμα δυσκολότερα διαπερνά τη σκληρή πέτσα του κομματικού φανατισμού και  την αντάρα της απογοήτευσης και της οργής που έχει καθίσει πάνω στη χώρα, για να βάλει σε κίνηση την κριτική σκέψη των πολιτών.

Η εμφύλια, λοιπόν, διαμάχη ανάμεσα στους «Μνημονιακούς» και «Αντιμνημονιακούς» θα συνεχιστεί και θα κορυφωθεί, όπως συνεχίστηκε η Σικελική εκστρατεία των αρχαίων Αθηναίων, παρά τις αντιρρήσεις του Νικία, η οποία κατέληξε στην πανωλεθρία των Αθηναίων το 413 π.Χ.  Όπως συνεχίστηκε η φιλοπόλεμη δράση της «Εθνικής Εταιρείας», που προκάλεσε τον πόλεμο του 1897 και την ήττα της «εθνικής καταισχύνης», που έφερε τους Τούρκους ως τη Λαμία και επέβαλε το «Διεθνή Οικονομικό Έλεγχο» (Δ.Ο.Ε.) για 50 χρόνια στην Ελλάδα. Όπως συνεχίστηκε από τους «Βασιλικούς», παρά την εκλογική ήττα του Βενιζέλου το 1920 και την εγκατάλειψη της Ελλάδας από τους συμμάχους της, η Μικρασιατική Εκστρατεία, που κατέληξε στη μεγάλη καταστροφή και τον ξεριζωμό του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας. Όπως συνεχίστηκε, μετά την Κατοχή, η διαμάχη «Βασιλικών» και «Αντιβασιλικών», Αριστερών και Δεξιών, που οδήγησε στον Εμφύλιο το 1946-49. Όπως συνεχίστηκε η διαμάχη στην Κύπρο «Μακαριακών» και «Αντιμακαριακών» που έφερε τον «Αττίλα» στην Κύπρο.

Φαίνεται πως η Ελλάδα είναι καταδικασμένη από το κεφάλι της να αυτοχειριάζεται κάθε 40, 50 χρόνια. Και ο λαός της, σαν το μυθικό Σίσυφο, να αγωνίζεται να φτάσει στην κορυφή του βουνού, φορτωμένος το βράχο των αμαρτημάτων του· κι εκεί που λέει, τα κατάφερα, μπορώ τώρα ν’ ανασάνω λεύτερος, να τον παίρνει πίσω ο βράχος και να κατρακυλά στο βάραθρο!

«Ως πότε», λοιπόν, «παλικάρια, θα ζούμε στα στενά» της μικροπολιτικής μας άνοιας; Ως πότε θα μας εκμαυλίζει η «διχόνοια η δολερή», «που κρατάει ένα σκήπτρο, πάρτο, λέγοντας, κι εσύ»;

*Το παράδειγμα του Νικία: Ο Αθηναίος πολιτικός της αρχαίας Αθήνας Νικίας, γνωστός για την ειρηνοφιλία του και πρωτεργάτης της συνθήκης ειρήνης Αθήνας και Σπάρτης το 421 π.Χ., που έμεινε στην ιστορία ως «Νικίειος Ειρήνη», αν και διαφωνούσε με τον Αλκιβιάδη, τον εισηγητή της εκστρατείας στη Σικελία, και αφού δεν μπόρεσε να μεταπείσει τους Αθηναίους, υπάκουσε στην απόφαση του Δήμου και μάλιστα ανέλαβε ως στρατηγός ηγετικό ρόλο στην εκστρατεία, όπου και βρήκε το θάνατο. Ως πολίτης της δημοκρατικής πολιτείας συμμορφώθηκε με την αρχή της Δημοκρατίας που διακήρυξε και ο Σωκράτης αργότερα και σφράγισε με το θάνατό του: εάν δεν κατορθώσεις να πείσεις την πολιτεία για το δίκιο σου,  πείθεσαι στις αποφάσεις της, διότι είναι προτιμότερο να αδικείσαι από την πατρίδα παρά να αδικείς εσύ αυτήν.