- Αν δεν ήσασταν ο εαυτός σας, ποιος θα θέλατε να ήσασταν;

- Θα ήθελα να ήμουν αυτό που ονειρεύονται για μένα οι άνθρωποι που θαυμάζω…

- Προυστ;

- Ουί, μαντάμ! Το περίφημο ερωτηματολόγιο, που υποτίθεται ότι είχε συντάξει αυτός, αν κι η άποψη μάλλον δεν ευσταθεί και με τις απαντήσεις που ο ίδιος έδωσε… Σου απαγγέλω την αγαπημένη μου...

- Είσαι καλομαθημένη τελικά!

- Αλήθεια είναι! Με έχουν αγαπήσει κι έχω αγαπήσει πολύ! Και δεν εννοώ μόνο ερωτικά. Είναι τεράστια περιουσία η αγάπη κι η σπατάλη της είναι μια παρακαταθήκη πολύτιμη. Γι’ αυτό τον λατρεύω τον Προυστ: ένας αστός συγγραφέας που ρούφηξε πρώτα το μεδούλι της μπουρζουαζίας, χωρίς να χάσει το νόημα της ζωής κι ύστερα αποτραβήχτηκε στη σκιερή ραστώνη των αρχοντικών του κι έγραψε ένα από τα ωραιότερα έργα της παγκόσμιας λογοτεχνίας.

- Πάντα μου τον θαύμαζα...

- Μμμ! Αν θα μπορούσα να διαλέξω κάποιου τη ζωή και την υστεροφημία, αν δεν αποτελούσε ύβρη, κι αν μ’ ακούει ο προστάτης της λογοτεχνίας, τα λόγια είναι περιττά… Επίσης κάθε φορά που έχω ανάγκη να νιώσω ότι με αγαπούν, γυρίζω στον Προυστ… Άκου ατάκα, Μάγδα: Στην ερώτηση: «Ποιος θα ήταν για σας ο ιδανικός τόπος για να ζήσετε;», απαντά: «Μια χώρα, όπου όσα μου αρέσουν θα υλοποιούνταν με ένα μαγικό τρόπο, κι όπου η τρυφερότητα πάντα θα έβρισκε ανταπόδοση.»

- Άκου και το άλλο: «Τι είναι για σας δυστυχία;»

- Το ξέρω: «Θα ήμουν δυστυχισμένος αν δεν είχα γνωρίσει τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου.» Αυτές τις απαντήσεις θα μπορούσα να τις είχα δώσει εγώ… Με το συμπάθιο! Για να μη σου πω: «Ποιο είναι το βασικό γνώρισμα το χαρακτήρα σας;»

«Η ανάγκη να με αγαπούν. Πιο συγκεκριμένα, η ανάγκη να με χαϊδεύουν και να με κακομαθαίνουν, πολύ περισσότερο από την ανάγκη να με θαυμάζουν.»

- Τώρα μιλά το Λιοντάρι.

- Όχι, χρυσό μου, τώρα μιλά το μοναχοπαίδι ενός πατέρα ερωτευμένου με το σπλάχνο του…

- Κάθε φορά που το διαβάζεις το κομμάτι αυτό, κάτι συμβαίνει. Τώρα τι συμβαίνει;

- Συμβαίνει πως ένας έρωτας είναι σαν ένα νησί μεσοπέλαγα: νιώθω ότι θα χτυπήσω στα αποστεωμένα του άκρα, με γδέρνουν τα λόγια του, δεν αντέχω να με πονάνε… Το θεωρώ ύβρη για τη ζωή…

- Ωριμάζεις, μικρό μου!

- «Πώς θέλετε να πεθάνετε;», ρωτάνε τον Προυστ. «Βελτιωμένος κι αγαπημένος», απαντά. Το ίδιο κι εγώ. Ξέρεις πώς χάνεται η μαγεία; Ανεβαίνεις με υψηλό πυρετό, για να τον δεις, πλησιάζεις, μιλά, σε κοιτά, αλλά τη στιγμή που περνάς από δίπλα του, το βλέμμα του αλλάζει πορεία, δε συναντά το δικό σου. Τότε καταλαβαίνεις γιατί, όταν ρωτούν το Μαρσέλ ποιο είναι το αγαπημένο του όνομα, απαντά: «έχω ένα κάθε φορά». Είναι δύσκολη υπόθεση ο έρωτας. Γεννιέται, αλλά αυτό δε φτάνει...

- Και τι κάνεις;

- Συνεχίζω να διαβάζω... «Ποια ιστορική προσωπικότητα θαυμάζετε;» «Νομίζω», λέει, «ότι δεν είμαι αρκετά μορφωμένος για να απαντήσω.» Ούτε κι εγώ είμαι. Ούτε στην ιστορία, ούτε στη ζωή. Επίσης φοβάμαι τις δεσμεύσεις. Στέκομαι με ανακούφιση σχεδόν στην άκρη κι αρχίζω μέσα μου το ευχολόγιο: να επιτύχει, να πλουτίσει, να αποκτήσει βίλα, κότερο, και μια γυναίκα που να αγαπά. Θέλω να είμαι σίγουρη ότι θα ζω εγώ καλά κι αυτός καλύτερα.

- Κι εσύ τι κάνεις;

- Εγώ γράμματα δεν ξέρω κι αρχινώ τα κλάματα... Προσπαθώ να διορθώσω το μεγαλύτερό μου ελάττωμα: Το ότι δεν ξέρω πώς να θέλω κάτι πολύ, επειδή δεν είμαι ικανή να το θελήσω.

- Προυστ πάλι;

- Εννοείται! Υποφέρω από τόση ανασφάλεια, ώστε χρειάζονται πολύ λιγότερα από όσα θα φανταζόταν κάποιος για να αισθανθώ ότι κάθε άντρας θα ήταν πολύ πιο ευτυχισμένος με οποιαδήποτε άλλη γυναίκα και πολύ περισσότερα για να πιστέψω ότι είμαι σημαντική για κάποιον που μ’ ενδιαφέρει...