Οι πρόσφατες δηλώσεις του Σταμάτη Μαλέλη που μεταξύ άλλων χαρακτήρισε «όλεθρο» την (ενδεχόμενη) επικείμενη διακυβέρνηση Μητσοτάκη, προκάλεσαν ομολογουμένως αμηχανία εντός των κόλπων του ΚΙΝ.ΑΛ, αλλά και σύγχυση στον καθοριστικό κεντρώο χώρο που διεκδικούν για τους δικούς τους λόγους ο καθένας, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΔ και φυσικά το άλλοτε κραταιό επί αυτού -νεοσχηματισμένο σήμερα- ΠΑΣΟΚ. Οι δηλώσεις όμως αυτές και επειδή ακριβώς κρίνονται ποικιλοτρόπως και με φοβερή ένταση, εξηγούν γλαφυρά το πρόβλημα πρώτα απ’ όλα των ψηφοφόρων της Κεντροαριστεράς και ύστερα εκείνο των κομμάτων που διεκδικούν την ψήφο τους.

Επιχειρώντας να εξειδικεύσουμε -ει δυνατόν- καταρχήν την «αμηχανία», θα λέγαμε πως αυτή προκλήθηκε από το γεγονός πως είναι ξεκάθαρο πως εντός του κοινοβουλευτικού ΚΙΝ.ΑΛ, υπάρχουν στελέχη που εννοούν ευθέως μία ενδεχόμενη συγκυβέρνηση του κόμματός τους με τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη, ειδικά εκείνα τα στελέχη που το έκαναν και στο παρελθόν, με τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά. Την ίδια ώρα που το εξωκυβερνητικό ΚΙΝ.ΑΛ, χωρίς «καρέκλα» να παίζεται, οραματίζεται ξανά ένα δυναμικό, αυτόνομο κίνημα, με το βλέμμα στο ένδοξο παρελθόν. Επιχειρώντας τώρα να εξηγήσουμε (λίγη από) τη «σύγχυση» που προκλήθηκε ευρύτερα στους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της «Κεντροαριστεράς», οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν σκορπίσει από το συνεκτικό «μαντρί» του ΠΑΣΟΚ, θα ξεχωρίζαμε τα εξής, που σε μεγάλο βαθμό ορίζουν τον τρόπο διεκδίκησης της ψήφου τους: Οι ψηφοφόροι αυτοί, ψηφίζουν τα τελευταία χρόνια εμφανώς (βάσει ποσοστών), με υπερπροσπάθεια να… εξιδανικεύσουν τις επιλογές που έχουν μπροστά τους γιατί θεωρούν πως ούτε το σημερινό ΚΙΝ.ΑΛ, ούτε ο κυρίαρχος στον χώρο την τελευταία επταετία ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν σε μεγάλο βαθμό τον «γνήσιο» εκφραστή τους. Αλλά τον «καλύτερο δυνατό τηρουμένων των αναλογιών».

Αν κάποιος θεωρεί αυτή τη διαπίστωση του υπογράφοντα αυθαίρετη βέβαια, δεν έχει να κάνει τίποτα άλλο από τα να ανατρέξει στις δημοσκοπήσεις και στα «ψιλά» ποιοτικά χαρακτηριστικά τους. Όχι τα εμφανή δηλαδή που λένε ότι το «Χ» ποσοστό γουστάρει Τσίπρα, ή το «Ψ» Μητσοτάκη.

Τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των δημοσκοπήσεων αποδεικνύουν σαφέστατα το πόσο καθοριστικός είναι ο χώρος του Κέντρου και προς τα Αριστερά για την τελική έκβαση μιας εκλογικής αναμέτρησης, αλλά και πόσο ευμετάβλητος και… συγκρουσιακός είναι πια, ως προς την υπερίσχυση μίας ξεκάθαρης τάσης του. Παραπέμποντας στην διαχρονικά κατακερματισμένη Αριστερά, με τις πλείστες διασπάσεις της. Εξάλλου στην Κεντροαριστερά, οι ψηφοφόροι εμφανίζονται άλλοι σήμερα να λατρεύουν τον Αλέξη Τσίπρα και άλλοι να τον μισούν. Και αναλόγως των προσδοκιών τους τα τελευταία χρόνια ο καθένας, είτε να σταθμίζουν την ψήφο τους από την παράδοση που τους κάνει να μην «ξεχνάν τι σημαίνει δεξιά», είτε από αυτή που λέγαμε κάποτε ως «ρεαλιστική πολιτική», που μεταφράζεται σήμερα στην εκτίμηση ύπαρξης μίας… προκαθορισμένης έξωθεν πολιτικής, που θα την ασκήσει σε κάθε περίπτωση στο μέλλον με πανομοιότυπο τρόπο, μία δεξιά ή μία Αριστερή (ή Κεντροαριστερή) κυβέρνηση. Οπότε «τι Παπάγος, τι Πλαστήρας» ως προς την επιλογή Μητσοτάκη-Τσίπρα, για να απενοχοποιηθεί ίσως μέσα σε κάποιους, η ψήφος στον… Κυριάκο.

Είναι όμως αυτή η επικρατούσα ανάλυση; Ακόμα κι αν ακούγεται αλαζονικό, θα επιμέναμε πως «ναι». Ξεχωρίζοντας όμως το στοιχείο του «αντιδεξιού» συνδρόμου όπως το λένε κάποιοι, βιώματος όπως το λένε άλλοι, που χαρακτηρίζει το χώρο. Στοιχείο που εμφύσησε ο Ανδρέας και δεν ξεθωριάζει στο χρόνο. Αυτό το στοιχείο το λοιπόν, είναι και εκείνο που είναι ικανό να δημιουργήσει καλώς ή κακώς πλειοψηφία εντός της Κεντροαριστεράς. Και επί το παρόντος, αυτό… «ακονίζουν» στον ΣΥΡΙΖΑ και εσχάτως και στο ΚΙΝ.ΑΛ, αναβάλλοντας το… λυτρωτικό και εξόχως δύσκολο για το χώρο: Να παράξουν λόγο και πολιτική που να εντάσσεται στις σύγχρονες απαιτήσεις και να εκφράζει ακριβέστερα τον χώρο.

Ο Σταμάτης Μαλέλης λοιπόν που (παρεμπιπτόντως) επειδή «περπάτησε» στα μέρη μας τον τελευταίο καιρό ως υποψήφιος Περιφερειάρχης, χωρίς ποτέ να ολοκληρώσει την «προφητεία» του για την ιδιαίτερη «πατρίδα» του, έφτασε στο σημείο να κρίνεται αυστηρά (ως ένας από εμάς) και στη Λέσβο για τα (πολιτικά) έργα και ημέρες του, έρχεται πάνω στην ώρα. Τις τελευταίες ημέρες μάλιστα, έκανε «λιανά» και σε εμάς τους συντοπίτες νησιώτες του, το γιατί ανέλαβε την αποστολή που επιτελεί ως υπεύθυνου επικοινωνίας στο ΚΙΝ.ΑΛ.

Υπάρχουν πολλοί που αμφισβητούν την πολιτική του ικανότητα, την δημοσιογραφική του «ποιότητα», αλλά και αξιοπιστία, ειδικά αφότου είπε «όλεθρο» τον Μητσοτάκη, έχοντας ένα χρόνο πριν, χαρακτηρίσει «ανεπιθύμητο» (στη Λέσβο) τον Τσίπρα. Στα μέρη μας μάλιστα, θυμούνται με θυμηδία εσχάτως έντονα την βεβαιότητα που έβγαζε το περιβάλλον του, πως εάν τελικά θα κατέβαινε στις περιφερειακές εκλογές, ότι είχε εξασφαλισμένο το «σκριν» του Μητσοτάκη για να εκλεγεί ο άλλοτε αγαπητός στη ΝΔ διευθυντής ειδήσεων του ΣΚΑΙ και ταπεινός υποστηρικτής της ΔΗΜΑΡ.

Ότι κι αν λέει όμως ο καθένας, μάλλον ξεχνά το βασικό: Πως ο Σταμάτης Μαλέλης ακόμα και τις εποχές που δεν ήταν αναγνωρίσιμος πίνοντας καφέ στη γενέτειρά του, είχε μία μοναδική τεράστια δυνατότητα: Να προκαλεί πανεθνικό πάταγο με την χαρισματική επικοινωνιακή του δράση, χωρίς να έχει σημασία εν προκειμένω το αν αυτή του η δράση, έκανε καλό ή κακό στην κοινωνία. Υποκειμενική η όποια άποψη. Ο Μαλέλης αναμφισβήτητα ότι κι αν έκανε στην τηλεόραση, καθιέρωνε «κανόνα», είχε τεράστιο αντίκτυπο στους πολίτες και υπερίσχυε του φοβερού ανταγωνισμού στα μίντια. Για αυτό επιλέχτηκε να «χειριστεί» σήμερα τον πιο καθοριστικό χώρο, με τις ετερόκλητες διαθέσεις που προαναφέραμε, της Κεντροαριστεράς. Είναι ο καταλληλότερος για αυτήν την αποστολή να φέρει τα πάνω κάτω με επικοινωνιακό… πανικό μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΚΙΝ.ΑΛ, αυξάνοντας τις εκλογικές πιθανότητες του «ξενέρωτου ΚΙΝ.ΑΛ», έστω κι αν είναι ολόσωστη και μία άλλη παρατήρηση επί αυτού: Ότι η πολιτική ηγεσία του ΚΙΝ.ΑΛ, επιλέγοντας αυτό τον «μιντιακό» δρόμο του Σταμάτη, ουσιαστικά ομολογεί πως δεν έχει ιδέα του πως μπορεί να πείσει τον κόσμο να την ψηφίσει…