Όταν κυκλοφόρησε η είδηση ότι ο Πάνος Καμμένος αποφάσισε να επισκεφτεί τα καμένα της τραγωδίας στο Μάτι και στον Βουτζά και να τολμήσει να έλθει σε (κατ’ ιδίαν) επαφή με τους πυρόπληκτους, πέρασε από το μυαλό μας πως αυτή η απόφασή του, εμπεριείχε μπόλικο θάρρος. Σκεφτήκαμε ότι ήταν ο μοναδικός εκπρόσωπος της κυβέρνησης που είχε τα κότσια να δει κατάματα τη δυστυχία, να ακούσει τα παράπονα, να αντέξει την δια ζώσης κριτική και να υπομείνει ακόμα και το ενδεχόμενο ισοπεδωτικό «κράξιμο» ανθρώπων που, σε κάθε περίπτωση, βρέθηκαν να παλεύουν για τη ζωή τους από τη μία στιγμή στην άλλη.

Σκεφτήκαμε ακόμη προς στιγμήν, πως η άποψη περί απόδοσης ευθυνών «εδώ και τώρα» ή των παραιτήσεων «όλων», τη στιγμή μάλιστα που βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη το κακό, έχασε σημαντικά από την «ισχύ» της από το θαρραλέο και ανθρώπινο παράδειγμα του πολιτικού Πάνου Καμμένου.

Δεν χρειάστηκαν όμως παρά λίγα μόνο λεπτά για να αναθεωρήσουμε και να πέσουμε ξανά στα Τάρταρα της απογοήτευσης. Ο Πάνος Καμμένος δεν ήταν απλά θαρραλέος. Αλλά φαίνεται πως είχε «ντοπαριστεί» τόσο πολύ αυτές τις ημέρες από την πεποίθηση ότι η κυβέρνηση δεν έχει την παραμικρή ευθύνη για όλο αυτό το πράγμα που συνέβη, που εμφανίστηκε όχι αμυνόμενος απέναντι στον κόσμο, αλλά πανέτοιμος για επίθεση. Δεν είναι μόνο ο χαρακτηρισμός ενός πυρόπληκτου ως «Πορτοσάλτε» εκ μέρους του που σε έπεισε τελικά ότι δεν έγινε κάποιο θαύμα στην περίπτωση του Υπουργού μας Άμυνας, ούτε ο έως και «τσαμπουκάς» που έβγαζε σε κάθε στιχομυθία του με ανθρώπους που αν δεν είχαν χάσει κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο στις πυρκαγιές, είχαν χάσει στην καλύτερη όλη τους την περιουσία.

Είναι η ευθεία δήλωσή του στη συνέχεια (χωρίς υπερβολή ή υπόνοια προσπάθειας να παρερμηνευτεί κάτι που δεν απέδωσε ίσως πολύ καλά) ότι φταίνε οι ίδιοι οι άνθρωποι που κάηκαν! Και όχι όπου κι όπου. Αλλά στο BBC! Για να καταδειχθεί παγκοσμίως άραγε τί; Η αθωότητα της κυβέρνησης για μία τραγωδία που συγκλόνισε όλο τον κόσμο; Αλήθεια ποια η σκοπιμότητα της δήλωσής του αυτής; Ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης, τι υπηρεσία θεωρεί ότι προσέφερε στον τόπο, δίνοντας την εντύπωση μπροστά στους δέκτες και του τελευταίου πολίτη του πλανήτη, ότι το ελληνικό κράτος λίγο έως πολύ κυβερνάται και κατοικείται από κάποιους «βάρβαρους» που χτίζουν όπου θέλουν, όπως θέλουν, κλείνουν την πρόσβαση στη θάλασσα και καίγονται μετά όλοι μαζί;

Αντιγράφουμε όμως και επ’ ακριβώς τη δήλωση του Υπουργού στο BBC: «Αυτό που έγινε είναι ένα έγκλημα του παρελθόντος. Όλες οι κατοικίες στην πλειοψηφία τους είναι παράνομες. Οι κατοικίες στην ακτογραμμή της Αττικής έχουν οικοδομηθεί χωρίς άδεια. Έχουν κάνει κατάληψη της ακτής χωρίς να εφαρμόζουν τους νόμους. Μετά από μία τέτοια τραγωδία όμως, πρέπει να καταλάβουν ότι είναι επικίνδυνο για αυτούς και τις οικογένειές τους να μην ακολουθούν τους νόμους και τους κανόνες», είπε επί λέξει! Λες και ο Πάνος Καμμένος, είναι κάποιος τοποτηρητής των πραγμάτων στη χώρα. Λες και ακόμα κι αν ίσχυε το ότι όλα τα σπίτια ήταν αυθαίρετα, εκείνος δεν είχε ευθύνη να τα νομιμοποιήσει, αλλά ούτε και τη δυνατότητα να σεβαστεί τα θύματα ακόμα και αν πράγματι… «φταίγανε». Λες και αυτά τα σπίτια που κάηκαν «αλλά καλά να πάθουν» ξεφύτρωσαν σα μανιτάρια, με το αδηφάγο κράτος των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ να μην έχει πληρωθεί τον φόρο της ιδιοκτησίας των οικιών, τη ΔΕΗ και την ΕΥΔΑΠ να μην τα έχουν συνδέσει με ρεύμα και νερό και τους χάρτες να μην τα έχουν καταγράψει. Και δε λέμε καν ότι σε κάθε περίπτωση το πολεοδομικό σχέδιο στο Κόκκινο Λιμανάκι φέρει μια χαρά την υπογραφή της σημερινής κυβέρνησης, έτσι για τα… πρακτικά. Μένουμε κυρίως στο πνεύμα των όσων λέγει και πιστεύει βάσιμα ο συγκεκριμένος πολιτειακός μας άρχοντας.

Για να πειστούμε, ότι η κουβέντα περί των «λαϊκιστών» ή «ερωτευμένων» με την καρέκλα πολιτικών, έχει περάσει. Καθώς μιλάμε πια για κάποια κανονικά «ζόμπι της εξουσίας», που τους είναι αδύνατο ακόμα και το να καθίσουν μία ώρα σπίτι τους και να σκεφτούν ανθρώπινα ότι επί Υπουργίας τους, χάθηκαν, με τα μέχρι τώρα στοιχεία, 84 άνθρωποι. Και να παραιτηθούν, όχι επειδή μπορεί να φταίνε άμεσα. Αλλά γιατί τους έχει απομείνει ίσως μία ικμάδα μέσα τους, από αξιοπρέπεια και ενσυναίσθηση.