Σε κάθε μεγάλο κακό που μας βρίσκει, ίσως η παρηγοριά για να φροντίσουμε τις πληγές μας είναι να ξέρουμε ότι υπάρχουν άνθρωποι να μας βοηθήσουν. Και το συμπεραίνουμε αυτό, μετά το κακό. Πριν από αυτό και στον αγώνα για επιβίωση, κατά το καθημερινό νοικοκύρεμα, υπολογίζουμε λογαριασμούς, άλλοι δάνεια, άλλοι νοίκια, τα ψιλά που περίσσεψαν ή που πρέπει να δανειστούμε για να πιούμε έναν καφέ και να αντέξουμε τη μέρα. Και έχουμε την αίσθηση ότι για κάθε οικονομία που κάνουμε ευρώ το ευρώ, επενδύουμε κάθε έξοδο που θυσιάσαμε, κάθε μπλούζα που δεν αγοράσαμε, αλλά και κάθε ρύθμιση που χάσαμε από τη ΔΕΗ για να πάει στο φροντιστήριο του μικρού σε ένα καλύτερο μέλλον. Και μια μέρα τα πάντα παίρνουν φωτιά. Κόποι μιας ζωής, όνειρα και το χειρότερο… άνθρωποι. Τίποτα δεν είναι δεδομένο, λοιπόν, ούτε ο άνθρωπός μας.

Ζητούσαμε δράση παρακολουθώντας ταινίες καταστροφής επιστημονικής φαντασίας και έγιναν πραγματικότητα. Ορδές ανθρώπων σε έναν στενό δρόμο που έχει μπλοκάρει, δεν μπορούν να μετακινηθούν και γίνονται στάχτη. Πόση απανθρωποίηση μπορούμε να αντέξουμε; Και η επόμενη μέρα ακόμα πιο τραγική από την επιστημονική φαντασία: προσωπικά αντικείμενα, κινητά, ρούχα, παιδικά παντοφλάκια μαρτυρούν την αγωνιώδη αναζήτηση σωτηρίας ανθρώπων που ακόμα δεν γνωρίζουμε αν τα κατάφεραν.

Πόση τραγικότητα μπορεί να χωρέσει η Ελλάδα του 2018; Είπαμε την πρώτη μέρα να μη μιλήσουμε, να σωπάσουμε. Το ίδιο με τις περσινές πλημμύρες της Μάντρας που κόστισαν τη ζωή 23 ανθρώπων. Την πυρκαγιά του 2007… Να σωπάσουμε αν είναι να κάνουμε φτηνή πολιτική για να κερδίσουμε ψήφους επικαιρότητας. Να σωπάσουμε αν είναι να καταραστούμε τους άθεους. Να σωπάσουμε, όμως και όταν πρόκειται για φαινόμενα που δεν είναι «φυσικά»;

Τις 21.000 στρέμματα ξεπερνούν οι οικισμοί αυθαιρέτων μέσα σε δάση στους δήμους Μαραθώνα και Ραφήνας - Πικερμίου. Ακόμα 68.000 στρέμματα δασικών εκτάσεων στον δήμο Μαραθώνα και 19.400 στον δήμο Ραφήνας - Πικερμίου έχουν εκχερσωθεί τις τελευταίες δεκαετίες με νόμιμο ή παράνομο τρόπο. Συνολικά, οι «οικιστικές πυκνώσεις» που έχουν δηλωθεί από δήμους της Αττικής κατά τη διαδικασία κατάρτισης των δασικών χαρτών ξεπερνούν τις 103.000 στρέμματα. Οι μηχανικοί κάνουν λόγο για παγίδες θανάτου όταν αναφέρονται στις περιοχές - θέρετρα που «αναπτύχθηκαν» με ανύπαρκτες προϋποθέσεις τις «χρυσές» δεκαετίες του ‘60 και στα χρόνια της Χούντας, και πυκνοκατοικήθηκαν από το ‘90 και μετά. Ακόμα και τα ελληνικά σίριαλ καυτηρίαζαν στους διαλόγους τους το «αυθαίρετο» στο Νέο Βουτζά, 20 χρόνια πριν. Τα βλέπουμε σε επαναλήψεις, αλλά δεν ζητάμε λύση στο πρόβλημα. Δεν αναρωτηθήκαμε τόσο για την έλλειψη διεξόδων διαφυγής, ώστε να τις δημιουργήσουμε.

Τί μπορεί να κρατηθεί όρθιο; Αυτό με το οποίο ξεκινήσαμε. Η αλληλεγγύη. Οι άνθρωποι που άνοιξαν τα σπίτια τους για να φιλοξενήσουν κόσμο, οι μεσίτες που έδωσαν διαμερίσματα για να μπουν πυρόπληκτες οικογένειες. Οι δεκάδες που έκαναν σειρά στο Θριάσιο και οι πρώτοι που έσπευσαν στο «Βοστάνειο» για αιμοδοσία. Η κουζίνα «Ο άλλος άνθρωπος» που πήρε τους εθελοντές και πήγε στις γειτονιές για να μαγειρέψει. Οι γιατροί, όσοι συνέδραμαν και φυσικά να μην ξεχνάμε τους πυροσβέστες, που δεν θα τους γνωρίσουμε για να τους ευχαριστήσουμε. Αυτή είναι η αρχή κι ας είμαστε ευγνώμονες γι’ αυτή την απέραντη ανθρωπιά. Να βοηθήσουμε, λοιπόν να γίνει καλά ο κόσμος, αλλά για να γιάνουν οι πληγές, να καταστρέψουμε κάθε παγίδα θανάτου.