Η βασική διαπίστωση είναι, ότι το μοντέλο Ραγκούση «ένα νησί, ένας δήμος» που εφαρμόστηκε στον «Καλλικράτη», στην περίπτωση της Λέσβου αποδείχθηκε εντελώς προβληματικό, καθώς μιλάμε για ένα από τα μεγαλύτερα -το τρίτο μετά την Κρήτη και την Εύβοια- σε έκταση νησιά της Ελλάδος. Χώρια ότι αυτόματα, ο δήμος που ενσωμάτωσε ουσιαστικά σε ένα βράδυ, 13 πρώην «Καποδιστριακούς» δήμους, μετατράπηκε στον μεγαλύτερο δήμο της χώρας, με ό,τι διοικητική αρρυθμία ετούτο προκάλεσε και αποτυπώθηκε ιδιαίτερα στην θητεία του πρώτου δημάρχου Λέσβου Δημήτρη Βουνάτσου.

Το αίτημα να σπάσει ο δήμος, θεωρείται λοιπόν από την πρώτη εφαρμογή κιόλας του «Καλλικράτη», ως καθολικό, ή καλύτερα «παλλεσβιακό». Μόνο που αυτό το καθολικό αίτημα, όσες φορές κι αν κατατέθηκε και σε οποιαδήποτε κυβέρνηση κι αν πέρασε από το 2012 και μετά, τελικώς «διαπραγματεύτηκε» με κάποιους ολίγους. Και ίσως, αυτού του είδους η διαπραγμάτευση, από κάποιους ολίγους δηλαδή, να εξηγεί και το ότι ουσιαστικά καμία κυβέρνηση, δεν είδε στα πολύ σοβαρά την προοπτική αναθεώρησης του χωροταξικού στο νησί. Αφού δεν αποτυπώθηκε ποτέ το «παλλεσβιακό» του χαρακτήρα του αιτήματος.

Η διαπραγμάτευση από κάποιους ολίγους, εξακολουθεί όμως να γίνεται και στις μέρες όπου η σημερινή πια κυβέρνηση, έχει δηλώσει και δημόσια την πρόθεσή της να σπάσει τον δήμο Λέσβου. Αφού επισήμως, σα δημοτικό συμβούλιο, η «αυτοδιοίκηση» που υποτίθεται καίγεται για το χωροταξικό, έχει ζητήσει το grande των «πέντε δήμων», βάσει της γνωστής μελέτης του Ινστιτούτου Αυτοδιοίκησης που κρατά από τα τέλη της τελευταίας δεκαετίας… Από εποχής δηλαδή «Καποδίστρια», πριν τον «Καλλικράτη» και θεωρείται ότι έχει ισχύ εν μέσω «Κλεισθένη»!

Το πόσο όμως δεν είναι τελικά «παλλεσβιακό» το αίτημα να σπάσει ο δήμος, απεδείχθη δυστυχώς μέσα στον Ιούλη. Όπου υποτίθεται θα ξεκαθαριζόταν το τοπίο αναφορικά με τη διάσπαση του δήμου, που θα λειτουργήσει με δύο ή τρεις νέους δήμους -βάσει των εξαγγελιών- από τον Σεπτέμβρη του 2019, αλλά όχι μόνο δεν ξεκαθαρίστηκε, αλλά θα έλεγε κανείς πως περιπλέχτηκε ξανά. Κανείς επίσημος φορέας (εμφανώς τουλάχιστον) δεν προσέτρεξε στο Υπουργείο Εσωτερικών για να επιβεβαιώσει την διαβεβαίωση του στελέχους της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνης για την αυτοδιοίκηση κ. Κνήτου που έκανε πρόσφατα λόγο για δύο δήμους τον Σεπτέμβρη και να διαπιστώσει σε τελική ανάλυση, το αν το σχέδιο διάσπασης, εκπονήθηκε ή τέλος πάντων εκπονείται. Με αποτέλεσμα ο κρίσιμος μήνας να πέρασε αμύριστα. Για αν μείνουμε σήμερα να αναρωτιόμαστε για το πως μπορεί να (προ)νομοθετηθεί ο «Κλεισθένης 2» που υποτίθεται θα διασπάσει (κάποιους) δήμους, μέσα στον ράθυμο Αύγουστο, για να ψηφιστεί τον Σεπτέμβρη…

Κυρίως όμως, το πόσο δεν είναι τελικά «παλλεσβιακό» το αίτημα να σπάσει ο δήμος, αποδεικνύεται και από τις προεκλογικές αυτοδιοικητικές ζυμώσεις. Αφού είναι γνωστό τοις πάσι πως η «καλλικράτεια» λεζάντα του «δημάρχου Λέσβου», ικανοποιεί πολλούς επίδοξους δημάρχους οι οποίοι δεν έχουν επίσημη θέση για την χωροταξική αναθεώρηση της Λέσβου, αλλά προφανέστατα δεν έχουν ούτε και «διοικητική λύση» στη διεκδίκηση της ανάληψης της ευθύνης του ενός δήμου «τέρατος». Ταυτόχρονα, γενικότερα ο αυτοδιοικητικός κόσμος, όχι μόνο δεν επιθυμεί να παρουσιάσει μια ρεαλιστική και κοινή πρόταση για τον αριθμό των νέων δήμων, αλλά αποδεικνύεται πως δεν έχει συνταχθεί ούτε και για τα… μάτια με την προοπτική διάσπασης του δήμου. Απόδειξη είναι όλες οι φανερές ή μυστικές συναντήσεις που γίνονται το τελευταίο τρίμηνο, προκειμένου να βρεθούν «υποψήφιοι», να καταρτιστούν συμμαχίες, ως και ψηφοδέλτια και δεν ολοκληρώνονται, όχι επειδή είναι νωρίς. Αλλά επειδή αναμένουν (!) το που θα κάτσει η μπίλια, ως προς το χωροταξικό. Σε έναν, σε δύο, σε τρεις ή σε πέντε δήμους. Και αναλόγως της ανακοίνωσης, να καταλήξουν στην στρατηγική… εκλογής τους βεβαίως βεβαίως και όχι της πολιτικής τους.

Μ’ αυτά και με εκείνα, αν δεν καίγεται για κάποιο λόγο ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ να επιμείνει στο αίτημα διάσπασης του δήμου Λέσβου, ειλικρινά δεν ξέρουμε για ποιο λόγο η κυβέρνηση να κάτσει να ασχοληθεί σοβαρά με την χωροταξική περίπτωσή μας…