Είναι το κλισέ που λέμε συχνά. Πολλοί, που έχουν ασπαστεί την κάθε πιθανή και απίθανη συνωμοσιολογία πιστεύοντάς το σαν Ευαγγέλιο, άλλοι χαριτολογώντας και άλλοι θέλοντας να ασκήσουν με μία φράση μία, κάποια γενικότερη κριτική για το πολιτικό σύστημα και τον κόσμο του: «Όλοι οι πολιτικοί είναι απατεώνες». Αυτή η ισοπεδωτική φυσικά λαϊκή «αίσθηση», στα χρόνια των μνημονίων, όπου η ανεπάρκεια, η ανευθυνότητα, αλλά και το γλυκό προεκλογικό παραμύθι δεκαετιών, τελικά κόστισε ακριβά, ερχόμενη σα νέμεση για το πολιτικό σύστημα, αλλά και για τους πολίτες φυσικά, «φορέθηκε» πολύ. Και λίγο έως πολύ, έφερε και τη σημερινή κυβέρνηση στην εξουσία. Χωρίς κάποιο ξεκάθαρο πρόγραμμα, χωρίς συγκεκριμένο στόχο, χωρίς ούτε καν μία βασική πυξίδα διοίκησης της χρεωκοπημένης από κάθε άποψη ετούτης χώρας, η σημερινή κυβέρνηση πάτησε επάνω σε αυτό το «λαϊκό» αίσθημα που θέλει τον λαό να προδόθηκε και ήρθε και εκείνη, για πρώτη φορά στα πράγματα. Με «χέρια καθαρά», όπως εννόησαν προεκλογικά οι σημερινοί κυβερνώντες και όπως… κυριολεκτούσε αντίστοιχα ο χρυσαυγίτης Μιχαλολιάκος.

Δεν θα πραγματευτούμε όμως αυτό τούτη τη στιγμή και το πώς το «όλοι είναι απατεώνες», έθρεψε την ελπίδα του λαού για να βγει από τη στενωπό από το «φρέσκο» πολιτικό «αίμα» στην εξουσία. Με το μυαλό ακόμα στις φωτιές στο Μάτι, δεν μπορούμε να ασχοληθούμε στα πολύ σοβαρά με το αν καλώς ή κακώς και εγκαίρως ή όχι παραιτήθηκε ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη κ. Τόσκας, για το πόσο πολύ ή λίγο ανέλαβε την ευθύνη η κυβέρνηση και για το αν θα μπορούσε να είχε γίνει κάτι καλύτερο, εκ μέρους του οποιουδήποτε βρισκόταν σε ουσιαστική θέση ευθύνης την ώρα του χαμού. Δε γυρίζουν πίσω οι νεκροί, ότι κι αν γίνει ή αν πούμε.

Σκεφτόμαστε όμως κάτι άλλο που δεν προκαλεί ούτε θυμό, ούτε απογοήτευση, ούτε τίποτε από τα συνήθη που μας παρακινούν, ειδικά τα τελευταία χρόνια, όταν πηγαίνουμε να το… ρίξουμε στην κάλπη. Σκεφτόμαστε την αμήχανη στιγμή στην οποία βρίσκονται σήμερα οι πυρόπληκτοι του Μαραθώνα όταν συνειδητοποιούν ότι έχουν δήμαρχο τον Ηλία Ψινάκη. Τον γνωστό μεγαλοατζέντη που δεν θα κριθεί από εμάς για την ικανότητά του στην αυτοδιοίκηση επειδή έσπευσε μέσω Μυκόνου στην πυρκαγιά. Ούτε θα κριθεί για το αν είναι ικανός από το αθυρόστομο στυλάκι του, ούτε από το μαύρο γυαλί του και το σταριλίκι του μέσα στη νύχτα της φωτιάς. Μπορεί ένας με όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, που δε συνάδουν με τη συνήθη εικόνα που έχουμε για έναν πολιτικό, να είναι ενδεχομένως καλύτερος στα καθήκοντά του, από έναν «καθωσπρέπει». Ο Ηλίας Ψινάκης όμως που εξελέγη το 2014 με 60% ποσοστό στον Μαραθώνα, κρίνεται για το αδιανόητο ψέμα που εκστόμισε στις κάμερες, λέγοντας ότι κάηκε ολοσχερώς το σπίτι του, με τις φλόγες τελικά να αποδεικνύεται ότι μόλις που έγλειψαν το μαντρότοιχο της κατοικίας του. Προσφέροντας ένα ψέμα, μια απατεωνιά δηλαδή που ο «ασυμβίβαστος» μόνο στο στυλ τελικά νεόκοπος πολιτικός, αποστήθισε τόσο γρήγορα, αλλά την εξέφρασε δυστυχώς πιο ωμά, απ’ ότι όπως θα το έκανε ένας πιο μπαρουτοκαπνισμένος στις μισές αλήθειες, αυτοδιοικητικός συνάδελφός του. Για αυτό και σήμερα στον Μαραθώνα οι δημότες απαιτούν την παραίτησή του. Δικαίωσε το κλισέ του «απατεώνα πολιτικού», τόσο απόλυτα...

Ο Ηλίας Ψινάκης όμως, άλλοι συνάδελφοί του από τον χώρο του θεάματος που επιστρατεύονται σε κάθε εκλογική διαδικασία, από τον Παύλο Χαϊκάλη ως τη Νόνη Δούνια και από την «σταυρώστε με» Έφη Σαρρή ως το τοτέμ του ελληνικού ποδοσφαίρου, τον ευρωβουλευτή Θοδωρή Ζαγοράκη, δεν είναι τα πρόσωπα που ήρθαν να διαχειριστούν τις τύχες μας και πρέπει ξανά και ξανά να αυτομαστιγωθούμε για την επιλογή μας. Τον χαβαλέ που μας εξαναγκάζουν να κάνουμε με την πολιτική, μας τον έχει εμφυσήσει το ίδιο το πολιτικό σύστημα για να συνεχίσει να επιβιώνει. Ο Άδωνις και ο Ζαχαριάδης που διασταυρώνουν τα «ξίφη» τους κάθε μέρα στα παράθυρα λέγοντας οτιδήποτε αφορά τα κόμματά τους και απολύτως τίποτα απ’ όσα αφορούν εμάς και λειτουργούν πολύ καλύτερα από εκείνους που προέρχονται από τον χώρο του θεάματος για να μας προκαλούν τον χαβαλέ. Και κυρίως οι επικεφαλής των κομμάτων, που «διαβάζουν» μόνο τις δημοσκοπήσεις και καθόλου την κοινωνία και συνεχίσουν στο διηνεκές μία αγοραία διαδικασία διεκδίκησης ψήφων. Ακόμα και τώρα, που αφού χρεοκοπήσαμε, πνιγήκαμε, αλλά και καήκαμε.