Δεν ανακαλύπτουμε την ...Αμερική λέγοντας ότι ένας τόπος για να αναπτυχθεί και για να ευημερούν οι κάτοικοί του χρειάζεται να έχει και παραγωγική βάση, αλλά και να αφουγκράζεται και να είναι «ανοιχτός» σε νέες παραγωγικές δραστηριότητες και υπηρεσίες, αξιοποιώντας τις δυνατότητες και τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει προκειμένου να προσελκύσει επισκέπτες, αλλά και επενδύσεις σε όλους τους τομείς της οικονομίας, πέρα από τον τουρισμό, που έτσι και αλλιώς ένα νησί όπως η Λέσβος αποτελεί προνομιακό πεδίο για τέτοιες δράσεις. Και επειδή σε ότι αφορά το νησί μας, δεν «κινδυνεύουμε» από τις αρνητικές επιπτώσεις του υπερτουρισμού, που παρακολουθούμε να συμβαίνει σε άλλες περιοχές, μηδέ και περιοχών της Ελλάδας εξαιρουμένων, που όντας «κορεσμένες» τουριστικά, οι μόνιμοι κάτοικοι νιώθοντας αυτήν την κατάσταση ως απειλή αντιδρούν και εξανίστανται κατά του... υπερτουρισμού, θεωρώντας ότι υποβαθμίζεται ο τόπος τους και η ποιότητα της ζωής τους, θέλουμε να πιστεύουμε ότι έχουμε όλες τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες ως νησί, να αναπτύξουμε ισοβαρώς και με σχέδιο όλους τους τομείς της οικονομίας, διαθέτοντας όντως έναν αξιοπρόσεκτο και δυναμικό πρωτογενή τομέα που έχει όλες τις δυνατότητες περαιτέρω ανάπτυξης, αλλά και τον τουριστικό κλάδο που υπολείπεται αρκετά από άλλες ανταγωνιστικές περιοχές που όμως επένδυσαν, ελλείψει άλλων δυνατοτήτες μονομερώς στον τουρισμό, με ό,τι σημαίνει αυτό στην ανάπτυξή τους. Επειδή η Λέσβος δεν έγινε ποτέ προορισμός του μαζικού τουρισμού, όπως άλλα νησιά της χώρας, με τα εκατοντάδες τσάρτερς και τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, αφού κατά βάση ο τουριστικός κλάδος της που αναπτύχθηκε περιορίστηκε σε οικογενειακές κυρίως επιχειρήσεις, τώρα που οι τάσεις της τουριστικής αγοράς αλλάζουν συνεχώς και οι επισκέπτες ενός τόπου δεν αναζητούν μόνο ήλιο και θάλασσα, αλλά πολύ περισσότερα κατά τις διακοπές τους, νομίζουμε ότι το νησί μας έχει όλα τα ...φόντα να εξελιχθεί σε προορισμό αξιώσεων εναλλακτικών μορφών τουρισμού, διαθέτοντας πέρα από τις φυσικές ομορφιές και πλούσιο πολιτιστικό και όχι μόνο αποτύπωμα , μια καταπληκτική γαστρονομία και μοναδική φύση, έχοντας μάλιστα και την πιστοποίηση ως Γεωπάρκο της Unesco με το Απολιθωμένο Δάσος, πόλο έλξης επισκεπτών από όλο τον κόσμο. Με αυτά τα συγκριτικά πλεονεκτήματα που ομολογουμένως διαθέτει ο τόπος μας και αξιοποιώντας τις δυνατότητες που παρέχει ο πρωτογενής τομέας του νησιού, τόσο με την ελαιοκομία , όσο και με την κτηνοτροφία και αλιεία, με τα εξαιρετικά και επώνυμα τοπικά προϊόντα, σε συνδυασμό με τον συνεχώς αναπτυσσόμενο τουριστικό κλάδο, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις, με την αναβάθμιση και την υλοποίηση και των αναγκαίων έργων υποδομής, η Λέσβος να μπει σε αναπτυξιακή τροχιά τα επόμενα χρόνια, καλύπτοντας το ...χαμένο έδαφος, που την άφησε καθηλωμένη για χρόνια στην στασιμότητα και την υποβάθμιση.

Τα παραπάνω δεν είναι κάποιες διαπιστώσεις που εμείς κάνουμε ερήμην των πραγματικών δεδομένων που ισχύουν στον τόπο μας, αλλά γιατί θεωρούμε ότι το νησί μας έχει τεράστιες δυνατότητες που μένουν ανεκμετάλλευτες, γιατί τόσο η τοπική κοινωνία όσο και οι κατά καιρούς εκπρόσωποι της δεν φρόντισαν να αξιοποιήσουν, στο βαθμό που έπρεπε, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του νησιού σε πολλούς τομείς και να επανεκκινήσουν την οικονομία, τη στιγμή που απαξιώθηκαν μια σειρά συλλογικές προσπάθειες που έγιναν για την στήριξη και την προώθηση ποικιλοτρόπως του νησιού, ενώ και φορείς που έπαιζαν καθοριστικό ρόλο στην οικονομική ζωή του τόπου μας κατέρρευσαν με ...θόρυβο, αφήνοντας πίσω τους «καμένη γη», δυσπιστία και μιζέρια, που ήρθε το μεταναστευτικό να αποτελειώσει! Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στο μακρινό παρελθόν για να αναζητήσει τα αίτια της προαναφερόμενης στασιμότητας και υποβάθμισης του νησιού, όταν ακόμη νωπά είναι τα παραδείγματα, που το οδήγησαν σε αυτήν την κατάσταση. Πιο χαρακτηριστικά και ...τρανταχτά παραδείγματα, αυτά της Ενωσης Συνεταιρισμών Λέσβου, με βαρύνοντα ρόλο στον πρωτογενή τομέα και ως εκ τούτου και στην οικονομία του νησιού μας, που είχε ως συνέπεια να συμπαρασύρει σε κατάρρευση και το ισχυρό συνεταιριστικό κίνημά του πλην φωτεινών εξαιρέσεων και της Ναυτιλιακής Εταιρείας Λέσβου, της ΝΕΛ που όπως και να το κάνουμε ήταν μια μεγάλη απώλεια για το νησί, αφού εκτός των άλλων στέρησε και μια σειρά θέσεις απασχόλησης που συνέβαλαν στην στήριξη και ενίσχυση της τοπικής οικονομίας. Το γεγονός ότι παρά τα προβλήματα που προκλήθηκαν στην κοινωνική και οικονομική ζωή του νησιού μας από την κατάρρευση των παραπάνω σημαντικών αυτών «πυλώνων», αλλά και άλλων,όπως η Συνεταιριστική Τράπεζα και το Lesvos Shop, υπήρξαν πρωτοβουλίες και προσπάθειες, κυρίως από τον ιδιωτικό τομέα, μεμονωμένους συνεταιρισμούς «διαμάντια», αλλά και φορείς όπως το Μουσείο του Απολιθωμένου Δάσους που πήραν τις τύχες τους στα χέρια τους και απέδειξαν ότι ο τόπος μας αξίζει μια καλύτερη μοίρα, γιατί έχει δυνατότητες αρκεί να τις αξιοποιήσει επενδύοντας σε αυτές. Και για τη συνολική αναβάθμιση του νησιού απαιτείται μια συλλογική προσπάθεια, όπου δημόσιος και ιδιωτικός τομέας οφείλουν να πάρουν πρωτοβουλίες, ο καθένας στον τομέα δράσης του, ενώ ειδικά οι τοπικές αρχές σε συνεργασία με την κεντρική διοίκηση και την κυβέρνηση θα πρέπει να στοχεύσουν και να δρομολογήσουν τα αναγκαία έργα υποδομής, που λύνουν υπαρκτά προβλήματα και στηρίζουν την τοπική κοινωνία, αναβαθμίζοντας συγχρόνως αυτό που λέμε «ποιότητα ζωής». Δεν χρειάζεται να είναι κανείς...ειδήμων για να αντιληφθεί ότι ένα σύγχρονο οδικό δίκτυο, ένα αξιόπιστο νοσοκομείο με τις συνοδευτικές υπηρεσίες πρωτοβάθμιας υγείας, μαζί με τις άλλες αναγκαίες υποδομές που έχουν ανάγκη οι πολίτες για τις ποικίλες δραστηριότητες τους, αναβαθμίζουν τον τόπο μας και όσο αυτές καθυστερούν και με υπαιτιότητα των τοπικών αρχών είναι σε βάρος του ίδιου του τόπου. Ούτε ότι ένα καλά συντηρημένο και γιατί όχι και ασφαλτοστρωμένο αγροτικό οδικό δίκτυο, διευκολύνει και αποτελεί «εργαλείο» για τους παραγωγούς, γιατί έχουν καλύτερη και ασφαλέστερη πρόσβαση στις αγροτικές τους επιχειρήσεις, αφού αποτελεί άμεση στήριξη στην προσπάθειά τους. Αν δεν επικεντρωθούν και δεν ασχοληθούν με αυτά τα αυτονόητα, αλλά τόσο σημαντικά για την εικόνα και την αναβάθμιση του τόπου μας και για την στήριξη της τοπικής κοινωνίας και οικονομίας, αναρωτιόμαστε αλήθεια ποια άλλα μπορεί να έχουν προτεραιότητα στις επιλογές και στις στοχεύσεις εκείνων των παραγόντων που έχουν λόγο και ρόλο στα τοπικά δρώμενα; 

Πριν από μερικές μέρες έπεσαν οι υπογραφές για την κατασκευή του μεγαλύτερου έργου του νησιού, του φράγματος Τσικνιά, που με την ολοκλήρωσή του- κατασκευαστικά αλλά και για χρήση- σε 5 περίπου χρόνια, αναμένεται να αντιμετωπιστεί το συνεχώς διογκούμενο πρόβλημα με την υδροδότηση των μεγαλύτερων πληθυσμιακά περιοχών του νησιού, της Μυτιλήνης και της ευρύτερης περιοχής της Καλλονής, με προοπτική να επεκταθεί και σε άλλες που αντιμετωπίζουν οξυμένα προβλήματα ύδρευσης. Αναρωτιόμαστε όμως, με δεδομένη την ανομβρία που πλήττει τα τελευταία κυρίως χρόνια το νησί, και τις συνεχώς επιδεινούμενες επιπτώσεις από την κλιματική αλλαγή, πως σχεδίαζαν οι τοπικοί «άρχοντες» να αντιμετωπίσουν τα οξύτατα προβλήματα υδροδότησης του νησιού, ειδικά τις τουριστικές περιόδους και με δεδομένη την μελλοντική αύξηση των τουριστών σε αυτές, χωρίς ένα τέτοιο έργο υποδομής που έπρεπε να έχει γίνει ...χθες, ως προνοητική παρέμβαση για την επάρκεια ενός τόσο σημαντικού δημόσιου αγαθού, όπως το νερό; Και όμως όταν το έργο βρέθηκε στον ...αέρα μετά την απένταξή του από το Ταμείο Ανάκαμψης, αντί να βγούν στα «κάγκελα» έλαμψαν διά της σιωπής τους, λες και το έργο αφορούσε μόνο τον Αθανασίου που το είχε «υιοθετήσει» και το ...έτρεχε! Και όταν ακούς από τα πιο επίσημα χείλη, του περιφερειάρχη Βορ. Αιγαίου, ότι η Περιφέρεια που ηγείται στοχεύει με τις πρωτοβουλίες και τις ενέργειες της στην «εξωστρέφεια», θεωρώντας ως τέτοια το τριήμερο εκδηλώσεων για τη Σαπφώ και την πρόσκαιρη προπληρωμένη προβολή σε αθηναϊκά μέσα, που δεν άφησαν κανένα αποτύπωμα και ξεχάστηκαν την επομένη, αντί της ενασχόλησης με «τον δάκο, την κτηνοτροφία και την αλιεία», δηλαδή με αυτά τα επουσιώδη(!) και ...μίζερα ζητήματα που απασχολούν τον τόπο μας, που έβαλε σε αντιδιαστολή ο κ. Μουτζούρης, καταλαβαίνει κανείς γιατί τόσο σοβαρά θέματα , όπως εν προκειμένω ο πρωτογενής τομέας έχει αφεθεί στην τύχη του και στις φιλότιμες προσπάθειες ευτυχώς αρκετών εμπλεκόμενων με αυτόν, που προσπαθούν να αναδείξουν τα προϊόντα της λεσβιακής γης και να τα φέρουν στο προσκήνιο. Η ενασχόληση με τον ...δάκο, που με τέτοιο απαξιωτικό τρόπο «χλευάστηκε», δεν αφορά μόνο την καταπολέμηση του, αλλά επί της ουσίας παραπέμπει στο τι μέλλει γενέσθαι με τον Λεσβιακό ελαιώνα και την ελαιοπαραγωγή, που πριν μερικά χρόνια ήταν η «ατμομηχανή» της οικονομίας του νησιού και τώρα πνέει τα ...λοίσθια, γιατί δεν υπάρχει καμιά πρόνοια τι θα γίνει για την αναζωογόνησή του. Οσο για την κτηνοτροφία, που φαίνεται να έχει πάρει τη «σκυτάλη» από την ελαιοκομία με τις τυροκομικές επιχειρήσεις να έχουν βγει με τα προϊόντα τους εκτός Λέσβου, δεν αξίζει καμιά περιφρόνηση, παρά μόνο στήριξη με συγκεκριμένα μέτρα, γιατί αποδεδειγμένα συμβάλει τα μέγιστα στην τοπική οικονομία και στη συγκράτηση πληθυσμού στην ύπαιθρο. Δεν ξέρω αν το μεγαλύτερο έργο της κυβέρνησης στο νησί είναι η «βίζα εξπρές» που θεσπίστηκε για τους Τούρκους πολίτες, όπως υπογράμμισε σε πρόσφατη παρέμβασή του ο κ. Μουτζούρης επικροτώντας το μέτρο, που έφερε χιλιάδες επισκέπτες από τη γείτονα χώρα στα νησιά μας, το βέβαιο ωστόσο είναι για να κρατήσουμε και να διευρύνουμε αυτή την μεγάλη τουριστική αγορά, που λόγω γεωγραφικής θέσης έχουμε προνομιακή προτίμηση, θα πρέπει να γίνουν πάρα πολλά και από τον δημόσιο , αλλά και τον ιδιωτικό τομέα σε υποδομές που λείπουν προκειμένου να μπορούν να ικανοποιήσουν το τουριστικό ρεύμα από τα απέναντι παράλια, που κατά τη γνώμη μας αν δεν κάνουμε τραγικά λάθη, θα είναι συνεχώς αυξανόμενο, με ό,τι σημαίνει αυτό για την οικονομία του νησιού μας. Όταν λοιπόν υπάρχουν αυτές οι προκλήσεις, δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ποιες θα πρέπει να είναι και οι προτεραιότητες και οι στοχεύσεις των τοπικών αρχών και παραγόντων που έχουν την ευθύνη και ρόλο στη λύση των προβλημάτων και στην αξιοποίηση ευκαιριών και δυνατοτήτων που συμβάλουν ώστε ο τόπος μας να περάσει σε άλλη ...πίστα, αναβαθμισμένος με παραγωγικό ιστό και τουριστικό προϊόν που τον καθιστά προορισμό αξιώσεων και με προοπτικές. Αυτό κατά τη γνώμη μας είναι το στοίχημα που οφείλει να κερδίσει η τοπική κοινωνία, με τις παραγωγικές της δυνάμεις σε ανάπτυξη και με τον καθοριστικό ρόλο της τοπικής ηγεσίας που καλείται να βάλει τη δική της σφραγίδα στις μελλοντικές εξελίξεις. Ίδωμεν!