Δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι οι αναταράξεις στο πολιτικό σκηνικό μετά το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, όχι μόνο δεν λένε να ...κοπάσουν, αλλά όπως φαίνεται από τις εξελίξεις σε όλους τους πολιτικούς χώρους, θα έχουμε ένα ιδιαίτερα «θερμό» καλοκαίρι, αφού οι αμφισβητήσεις των ηγεσιών, που ήδη είναι εμφανείς σε μια σειρά κόμματα και οι διεργασίες που έχουν πάρει το δρόμο τους δημιουργούν άλλα δεδομένα στο υπό διαμόρφωση πολιτικό τοπίο. Και εδώ που τα λέμε η εικόνα ενός πολιτικού σκηνικού, με κυρίαρχη την παρουσία του κυβερνώντος κόμματος και πέραν αυτού, μια πολυκερματισμένη και ως εκ τούτου αδύναμη αντιπολίτευση, δεν είναι ό,τι καλύτερο. Το γεγονός ότι το εκλογικό αποτέλεσμα της ευρωκάλπης υποχρέωσε όλα τα κόμματα, αυτά τουλάχιστον που διαδραμματίζουν ρόλο στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας και δεν παρακολουθούν εκ του ...μακρόθεν, ικανοποιημένα αυτάρεσκα για το όποιο καλό αποτέλεσμα είχαν, να προσγειωθούν στην πραγματικότητα, να διερευνήσουν το μήνυμα της κάλπης και τις διορθωτικές κινήσεις που απαιτούνται, τόσο σε ότι αφορά την επάρκεια της ηγεσίας τους, όσο και την τεκμηρίωση και καθαρότητα των θέσεων τους, επιβεβαιώνει ότι η ετυμηγορία του εκλογικού σώματος ήταν ηχηρή και έκανε αίσθηση! Και επειδή στις ευρωεκλογές, το «επίδικο» δεν είναι η κυβέρνηση της χώρας, όπου οι ψηφοφόροι καλούνται να επιλέξουν συγκρίνοντας κόμματα και υποψήφιους ...κυβερνήτες, ανεξαρτήτως πολιτικών προτιμήσεων, λαμβάνοντας υπόψη και τα εκάστοτε διλήμματα της κάλπης, η ψήφος στην ευρωκάλπη είναι πιο «χαλαρή», πιο ...απελευθερωμένη και πιο στοχευμένη σε μηνύματα προς πολλούς αποδέκτες και κυρίως προς την εκάστοτε κυβέρνηση που έχει την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας. Δεν είναι τυχαίο ότι πέρα από το ΚΚΕ και τα κόμματα ...δεξιά της ΝΔ, όπου κατά κύριο λόγο κατευθύνθηκε η ψήφος διαμαρτυρίας, γι αυτό και κατέγραψαν άνοδο - η οποία όμως είναι «δάνειος» ψήφος στην συντριπτική της πλειοψηφία και ως εκ τούτου δεν θεωρείται οριστική προτίμηση των εκλογέων προς αυτά αλλά ευκαιριακή- σε όλα τα άλλα κόμματα το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν πολύ κατώτερο των προσδοκιών τους γι αυτό και οι αναταράξεις που προκλήθηκαν, τόσο στο κυβερνητικό «στρατόπεδο», όσο και στα κόμματα της κεντροαριστεράς, που βρέθηκαν στη δίνη εσωκομματικών τριβών και «συγκρούσεων», που ήδη βρίσκονται σε εξέλιξη και «επεισόδιά» τους παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό, με απρόβλεπτη κατάληξη. Και αν στο χώρο της αντιπολίτευσης, εν προκειμένω στα κόμματα του κεντροαριστερού χώρου, λίγο πολύ ήταν αναμενόμενη η εσωκομματική γκρίνια, από τη στιγμή που τα εκλογικά ποσοστά υπολείπονταν από τους επιδιωκόμενους στόχους, αυτό που προκάλεσε τεράστια έκπληξη και έκανε εσχάτως αίσθηση στην κοινή γνώμη, ήταν η «κριτική», που πήρε διαστάσεις ...πολεμικής -ενδεχομένως για να «προσαρμοστεί» στο χώρο του «Πολεμικού Μουσείου» που γινόταν η σχετική εκδήλωση- κατά της κυβέρνησης που εκτοξεύτηκε από δυο πρώην πρωθυπουργούς και προέδρους της ΝΔ, τον Κώστα Καραμανλή και τον Αντώνη Σαμαρά! Ειδικά ο τελευταίος έβγαλε απίστευτη οργή κατά της κυβέρνησης και του Κ. Μητσοτάκη προσωπικά, που δεν κράτησε ούτε τα προσχήματα, γεγονός που προμηνύει ότι η πολεμική αυτή θα έχει συνέχεια, με απρόβλεπτες διαστάσεις για τη συνοχή της «γαλάζιας» παράταξης. 

Είναι φανερό ότι οι δυο πρώην πρωθυπουργοί θέλησαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους, με τη δική τους «ατζέντα», και βρήκαν τον κατάλληλο χρόνο, τώρα που το κυβερνών κόμμα είχε μια εντυπωσιακή πτώση ποσοστών σε σχέση με τις εθνικές εκλογές πριν ένα χρόνο, να ...βάλλουν κατά της κυβέρνησης για μια σειρά αποφάσεις της που εμφανώς διαφωνούν. Το γεγονός ότι ο κ. Σαμαράς δεν βρήκε το παραμικρό θετικό να πει για την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό και εμφανίστηκε πιο επικριτικός και από την πιο ακραία αντιπολίτευση, προφανώς κάτι σημαίνει, που μένει να δούμε ποια τροπή θα πάρει και τι συνέπειες θα έχει στο κυβερνών κόμμα, όπου για πρώτη φορά αμφισβητείται, σε τέτοιο βαθμό, η κυριαρχία του Κυρ. Μητσοτάκη και τα πολιτικά του ανοίγματα που έφεραν στην κυβέρνησή του πολιτικά στελέχη από άλλους, πέραν της ΝΔ, χώρους. Προφανώς παραβλέπουν ότι αυτά τα ...ανοίγματα Μητσοτάκη έδωσαν τη νίκη στη ΝΔ με 39% στις εκλογές του 2019 και 41% στις αντίστοιχες του 2024, προσελκύοντας ψηφοφόρους που δεν είχαν καμιά σχέση με τη ΝΔ να την επιλέξουν. Δεν γνωρίζουμε αν οι προσωπικές «πικρίες» των δυο ...πρώην, επειδή δεν τους «παίζει» ο Μητσοτάκης και δεν τους έχει κάνει «κοινωνούς» στη διαμόρφωση της κυβερνητικής πολιτικής, τους εξωθεί σε αυτήν την ομολογουμένως «ακραία» στάση, ή υπάρχουν πιο σοβαρές στοχεύσεις για τα τεκταινόμενα στην ευρύτερη δεξιά παράταξη, εντός και εκτός του κυβερνώντος κόμματος και το ρόλο τους στις μελλοντικές πολιτικές εξελίξεις. Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους ο συνήθως «σιωπών» μετά την αποχώρησή του από την πρωθυπουργία Κ. Καραμανλής, επανέλαβε λίγο πολύ τις ενστάσεις του και τις απόψεις του επί των θεμάτων της εξωτερικής πολιτικής, με πιο έντονο ίσως ύφος, παρασυρόμενος ενδεχομένως από τον προλαλήσαντα στην εκδήλωση του «Πολεμικού Μουσείου» Α. Σαμαρά που ομολογουμένως ήταν «καταπέλτης» κατά της κυβέρνησης και των επιλογών της για μια σειρά ζητήματα, διατυπώνοντας εμμέσως πλην σαφώς μια δική του «πλατφόρμα», που ούτε λίγο ούτε πολύ υποδεικνύει τη στροφή προς τα ...δεξιά, απέναντι στο κυβερνητικό αφήγημα, που διά στόματος του πρωθυπουργού επιμένει «ούτε δεξιά , ούτε αριστερά, μόνο μπροστά»! Όπως και να έχει οι παρεμβάσεις και οι ενστάσεις που διατυπώθηκαν από τους δυο «πρώην» στο Πολεμικό Μουσείο, δεν χωρεί καμιά αμφιβολία ότι είχαν στόχο τον ίδιο τον πρωθυπουργό και την ασκούμενη κυβερνητική πολιτική. Οι δυο πρώην πρωθυπουργοί έχουν παρελθόν που δεν έχει γραφτεί με «αόρατο» μελάνι. Ο μεν Κώστας Καραμανλής βαρύνεται με τη χρεωκοπία της χώρας και για την ελαφρότητα που είχε αντιμετωπίσει η κυβέρνησή του το δρόμο προς τον γκρεμό! Και μπορεί το ισχυρό όνομα που τον συνοδεύει και η πλούσια πολιτική κληρονομιά που κουβαλά , αλλά και η δημοφιλία του στο χώρο της ΝΔ, να τον έχουν θέσει στο απυρόβλητο, ωστόσο οι πολίτες έχουν ανάγκη να πληροφορηθούν το πως και το γιατί της πτώχευσης, οι πληγές της οποίας είναι ακόμη ορατές στη χώρα μας. Ο δε Αντώνης Σαμαράς βαρύνεται με την πτώση της κυβέρνησης του «πατήρ» Μητσοτάκη, με τη διάσπαση της ΝΔ και αυτά από μόνα τους εξακολουθούν, παρά το γεγονός ότι επέστρεψε στην παράταξή του και αναδείχτηκε πρωθυπουργός , να αποτελούν «αγκάθια» για ένα μεγάλο μέρος του κόσμου της «γαλάζιας» παράταξης και ας μην το ομολογούν!  

Οι δυο πρώην πρωθυπουργοί κρίθηκαν από την ίδια τη ζωή και ουσιαστικά αποστρατεύτηκαν πολιτικά και ας μη θέλουν να το αποδεχθούν. Κάποιοι τους τιμούν ακόμη και αυτό είναι λογικό και θεμιτό, πρώην πρωθυπουργοί είναι. Το «αόρατο νήμα», αν και δεν λένε τα ίδια πράγματα, που τους συνδέει και ενδεχομένως όπως φαίνεται εσχάτως τους ενώνει, είναι ότι δεν τους αρέσει το σημερινό κόμμα της ΝΔ και πολύ περισσότερο η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη. Θεμιτό θα μπορούσε να πει κανείς. Αλλά συγχρόνως αναρωτιόμαστε ποιος είναι ο στόχος από μέρους τους μιας τέτοιας κριτικής, που αγγίζει τα όρια της πολεμικής; Είναι ευθεία αμφισβήτηση της ηγεσίας Μητσοτάκη, ή περιορίζεται σε έκφραση δυσαρέσκειας και τίποτα παραπάνω; Αν όμως η κοινή παρουσίαση των δυο «αποστράτων» πρώην πρωθυπουργών αποτελεί μια πρώτη δειλή προσπάθεια για μεταβολή των εσωκομματικών ισορροπιών στη ΝΔ, τότε το πράγμα παίρνει άλλες διαστάσεις και μένει να φανεί αν θα τελεσφορήσει! Πάντως το βέβαιο είναι ότι τέτοιες κινήσεις λογίζονται ότι υπονομεύουν ευθέως την κυβέρνηση εκ των έσω και ανεξαρτήτως προθέσεων, ταυτίζονται με την αντιπολίτευση, που έχει κάθε λόγο να την αντιπολιτεύεται, αλλά και με τα εξωθεσμικά εκείνα κέντρα που στοχεύουν στην αποδυνάμωση της κυβέρνησης, για τους δικούς τους λόγους. Και είναι γεγονός ότι με δεδομένη την αποδυνάμωση της αντιπολίτευσης, που ειδικά μετά το εκλογικό αποτέλεσμα των ευρωεκλογών ...ψάχνεται, με τις εσωκομματικές κόντρες και διαδικασίες στα δυο κύρια αντιπολιτευτικά κόμματα να είναι σε εξέλιξη, δεν είναι καλή εξέλιξη για τη χώρα και μια αποδυναμωμένη κυβέρνηση. Και είναι ευχής έργο οι διεργασίες που ήδη έχουν ξεκινήσει στα επιμέρους κόμματα, αλλά και στον ευρύτερο χώρο της κεντροαριστεράς να μην εκφυλιστούν και εξελιχθούν σε αρένα προσωπικών αντιπαραθέσεων, αλλά να εστιαστούν στη συγκρότηση πολιτικών υποκειμένων που θα έχουν ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, με πολιτικές προτάσεις που μπορούν να εμπνεύσουν την κοινωνία, ως εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης. Στο ΣΥΡΙΖΑ στην μετά -Τσίπρα εποχή, υπό τον Στ. Κασσελάκη και μετά το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, που δεν δικαίωσε τις μεγαλόπνοες προσδοκίες του νέου προέδρου του, θα πρέπει να σταματήσουν τις κινήσεις «αυτοχειρίας» και την αυτοϋπονόμευση, που με μαθηματική ακρίβεια οδηγούν στην παραπέρα αποσύνθεση του χώρου. Είναι βέβαιο ότι η εικόνα του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, με ευθύνη όλων των παραγόντων του χώρου, προκαλεί αποστροφή και απογοήτευση σε έναν κόσμο που πίστεψε στο «εγχείρημα» αυτό και το έκανε σε κάποια φάση και κυβέρνηση του τόπου. Και η απογοήτευση αυτή δεν αφορά μόνο τον σημερινό υπό τον Κασσελάκη ΣΥΡΙΖΑ, που κάποιοι σπεύδουν να του ...φορτώσουν «τα πάντα όλα», αλλά και τον προηγούμενο ΣΥΡΙΖΑ που κατέρρευσε ως «χάρτινος πύργος», γιατί η τότε ηγεσία δεν είχε πάρει ...μυρωδιά τι γινόταν στην κοινωνία! Όσο για το ΠΑΣΟΚ η εσωκομματική διαδικασία που μόλις ξεκίνησε για την εκλογή νέας ηγεσίας, ανοίγει έναν νέο «κύκλο» εσωστρέφειας, που καθόλου βέβαιο δεν είναι ότι θα απαντά στα ζητούμενα της κοινωνίας , αν περιοριστεί μόνο στα πρόσωπα και όχι στο περιεχόμενο της πολιτικής πρότασης, ως εναλλακτικής για τη διακυβέρνηση της χώρας. Με αυτήν την εικόνα στο πολιτικό σκηνικό και όσο ο ένας βασικός «πόλος» ...ψάχνεται για να βρει τον βηματισμό του, ο έτερος «πόλος» αυτός του κυβερνώντος κόμματος θα φαντάζει ως η μόνη σταθερά στο πολιτικό τοπίο, παρά την όποια φθορά, τις αστοχίες και τις εκ των έσω αμφισβητήσεις. Το επόμενο διάστημα πάντως θα φανεί, αν οι αναταράξεις που προκάλεσε η ευρωκάλπη, θα καταλαγιάσουν και αν θα έχουμε ανακατατάξεις προς την μια και την άλλη κατεύθυνση στο πολιτικό σκηνικό. Ίδωμεν!