Δεν νοείται σε έναν τόπο, όπως είναι η Λέσβος, να μην υπάρχει η στοιχειώδης συνεννόηση μεταξύ των κορυφαίων τοπικών αρχών και παραγόντων για το τι πρέπει να γίνει, ποια έργα και παρεμβάσεις έχουν προτεραιότητα και ποιες κινήσεις πρέπει να γίνουν από κοινού, ώστε να επιτευχθεί το μέγιστο δυνατό αποτέλεσμα που μπορεί να συμβάλει στην αναπτυξιακή προοπτική του νησιού μας. Και όμως αυτό το αυτονόητο, που υπαγορεύεται και από την κοινή λογική δεν φαίνεται να αποτελεί γνώμονα των απόψεων και των ενεργειών πολλών τοπικών παραγόντων, που μέσα από τη δική τους «οπτική» σχεδιάζουν και ενεργούν, χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν, ούτε καν στους άμεσα εμπλεκόμενους και ενδιαφερόμενους που έχουν κάθε λόγο να πουν τη γνώμη τους στα πλαίσια της αναγκαίας διαβούλευσης θεσμικών κυρίως οργάνων, τουλάχιστον για μείζονος σημασίας θέματα που απασχολούν την τοπική κοινωνία και τους φορείς της εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Παλιότερα, στα θεσμοθετημένα «Νομαρχιακά Συμβούλια» των πρώτων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ- πριν τη θεσμοθέτηση του δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης- μιλούσαμε για τον «δημοκρατικό προγραμματισμό», όπου αυτοδιοίκηση και φορείς της κεντρικής διοίκησης μέσω των διορισμένων Νομαρχιών συναποφάσιζαν σε μεγάλο βαθμό τι έργα θα γίνουν, προφανώς ανάλογα με την «ωριμότητά » τους και την αναγκαιότητά τους και φυσικά και με τις προτεραιότητες της εκάστοτε κυβέρνησης, που είχε και το «μαχαίρι και το πεπόνι» στα χέρια της. Ασφαλώς και στην τότε εποχή δεν ήταν όλα ...ρόδινα, γιατί και οι προτεραιότητες άλλαζαν ανάλογα με τις εκάστοτε πολιτικές σκοπιμότητες, και η βούληση της κεντρικής διοίκησης ήταν πιο ισχυρή, για το τι θα προτάξει, από τις προτιμήσεις των επιμέρους τοπικών παραγόντων, υπήρχε όμως ένα κεντρικό όργανο σε τοπικό επίπεδο που αποφάσιζε και είχε συντονιστικό ρόλο για το τι πρόκειται να γίνει σε επίπεδο νομού. Ωστόσο όλοι ήλπιζαν ότι με την θεσμοθέτηση της περιφερειακής αυτοδιοίκησης και τη συνένωση των πολλών δήμων σε ισχυρότερους αυτοδιοικητικούς οργανισμούς, σε πρώτη φάση στον ενιαίο δήμο Λέσβου και στη συνέχεια στους δυο υφιστάμενους δήμους στο νησί, η συνεννόηση μεταξύ των αυτοδιοικητικών αρχών και η ιεράρχηση των προτεραιοτήτων για έργα και παρεμβάσεις στο νησί θα ήταν πιο εύκολη, χωρίς το «καπέλο» της κεντρικής κυβέρνησης και πιο αποδοτική επί της ουσίας, γιατί δεν θα κατατριβόταν με τα «μικρά και ανούσια» , αλλά με τα μείζονα και σημαντικά που έχουν να κάνουν με την ανάπτυξη του νησιού μας. Δυστυχώς όμως αυτό δεν συμβαίνει γιατί λείπει η συνεννόηση μεταξύ πρώτου και δεύτερου βαθμού αυτοδιοίκησης, με ευθύνη κυρίως της Περιφέρειας, που αντί να παίξει τον συντονιστικό και ενωτικό της ρόλο, λόγω του ότι είναι ο κατ΄εξοχήν ενδιάμεσος θεσμός μεταξύ της κεντρικής διοίκησης και της κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης, και εδώ που τα λέμε διαχειρίζεται και ένα μεγάλο μέρος από τα κονδύλια που κατευθύνονται μέσω του ΠΔΕ, ως ενδιάμεσος φορέας, φαίνεται να λειτουργεί πολλές φορές ερήμην των τοπικών αρχών και ανταγωνιστικά, προτάσσοντας αντί τη συνεργασία και την κοινή δράση για να λυθούν με τον καλύτερο τρόπο υπαρκτά προβλήματα του τόπου, τις προσωπικές στρατηγικές της περιφερειακής αρχής. Και αυτή η διαπίστωση παραπέμπει σε μια κραυγαλέα «παθογένεια» που ταλανίζει τον τόπο μας διαχρονικά δημιουργώντας πρόσθετα εμπόδια και προβλήματα που διχάζουν το τοπικό πολιτικό δυναμικό. 

Είναι ακατανόητη και «μικρόνοη» αυτή η στάση, γιατί αντί να αναζητείται η μέγιστη δυνατή συνένωση δυνάμεων, ώστε οι όποιες διεκδικήσεις από την κεντρική διοίκηση να είναι πιο αποτελεσματικές και πιο πιεστικές προς αυτήν, δίνει την εικόνα μιας «διχασμένης» τοπικής ηγεσίας, όπου ο καθένας λειτουργεί κατά το δοκούν, χωρίς να δίνει ...λογαριασμό, με πιο πρόσφατο τέτοιο ενδεικτικό παράδειγμα την υπόθεση του έργου της Νότιας Παράκαμψης, που η περιφερειακή αρχή, διά του Περιφερειάρχη, αποφάσισε να αιφνιδιάσει τους πάντες, ανοίγοντας θέμα επαναχάραξης της, όταν το μόνο ζητούμενο και η μόνη εκκρεμότητα είναι η εξεύρεση των σχετικών πιστώσεων, δηλαδή του χρηματοδοτικού προγράμματος που θα ενταχθεί, προκειμένου να κατασκευαστεί το έργο, γιατί έτσι έκρινε και αποφάσισε! Ομως τέτοιες υποθέσεις, που κουβαλούν μάλιστα την προϊστορία του συγκεκριμένου έργου, δεν μπορεί να εντάσσονται στη λογική του «ενός ανδρός αρχή», που έρχεται να ανατρέψει προσπάθειες δεκαετιών, γιατί ενδεχομένως κάποιοι ενοχλούνται και «θίγονται». Οταν μάλιστα, μόλις πριν μερικούς μήνες, η πολιτική ηγεσία του Υπ. Υποδομών διά στόματος του ίδιου του υπουργού Χρ. Σταϊκούρα, κατά τα εγκαίνια της ολοκλήρωσης του οδικού άξονα Καλλονής -Σιγρίου, τον περασμένο Απρίλιο , παρουσία και του πρωθυπουργού Κ. Μητσοτάκη, δήλωνε δημόσια ότι : «έχουν εγκριθεί στο σύνολο τους οι μελέτες καθώς και οι περιβαλλοντικοί όροι για τον οδικό άξονα της νότιας παράκαμψης , μήκους 6,5 χιλ. και ότι ο προϋπολογισμός του έργου, σύμφωνα με τις οριστικές μελέτες, ανέρχεται στα 40 εκ. ευρώ, χωρίς απαλλοτριώσεις, αρχαιολογία και οργανισμούς κοινής ωφελείας και πλέον αναζητούνται οι σχετικές πιστώσεις για την υλοποίηση του έργου», το να έρχεται ο Περιφερειάρχης και να ανακινεί θέμα επαναχάραξης του δρόμου, που σημαίνει «φτου και από την αρχή», είναι εντελώς ακατανόητο, ανεξαρτήτως των όποιων σκοπιμοτήτων υπαγόρευσαν μια τέτοια παρέμβαση. Είναι δυνατόν ο κορυφαίος θεσμικός παράγοντας του τόπου μας, που ο ρόλος και η αποστολή του είναι να ...τρέξει τα έργα που αναβαθμίζουν το νησί μας να «παίζει» ...καθυστέρηση και να κωλυσιεργεί ένα τόσο σημαντικό έργο υποδομής επειδή ενδεχομένως κάποιοι πράγματι δεν θέλουν την υλοποίησή του γιατί θίγονται ιδιοκτησίες τους; Και το «κοινό συμφέρον», που αποδεδειγμένα θα εξυπηρετεί ένα τέτοιο έργο, ποιος θα το υπερασπιστεί, αν όχι οι θεσμικοί εκπρόσωποι του τόπου μας; Είναι δυνατόν η εκφρασμένη βούληση και πρόθεση της Πολιτείας διά του αρμόδιου υπουργείου να είναι η υλοποίηση του «ώριμου» από κάθε πλευρά έργου και εδώ η άμεσα εμπλεκόμενη τοπική αρχή, για τους δικούς της λόγους, να δείχνει εμφανή αποστροφή στο να προχωρήσει άμεσα το έργο, επικαλούμενη όσα επικαλείται, παραβλέποντας ωστόσο το γεγονός ότι μια τέτοια καθυστέρηση παραπέμπει το έργο στις ...καλένδες! Και όλα αυτά χωρίς να πάρει την άποψη των άλλων τοπικών φορέων και κυρίως του δήμου Μυτιλήνης που έχει ένα επιπλέον ενδιαφέρον για το εν λόγω έργο , αφού η υλοποίηση του πρωτίστως θα ανακουφίσει και θα αποσυμφορήσει κυκλοφοριακά την πόλη της Μυτιλήνης. 

Και η διαφορετική προσέγγιση και στάση, αλλά και η συνεννόηση, για μείζονος σημασίας θέματα του τόπου μας, μεταξύ των αυτοδιοικητικών αρχών του νησιού, δεν περιορίζονται μόνο στο παραπάνω παράδειγμα, που υποχρέωσε μετά τον αιφνιδιασμό του Περιφερειάρχη, να πάρουν θέση και η δημοτική αρχή , αλλά και η παράταξη της αξιωματικής αντιπολίτευσης στο δήμο και να εναντιωθούν στην προοπτική της επαναχάραξης, ζητώντας άμεση υλοποίηση της νότιας παράκαμψης ως έργο προτεραιότητας για την πόλη της Μυτιλήνης. Υπάρχουν και άλλα σοβαρότατα θέματα που αφορούν όλο το νησί και την τοπική κοινωνία, που δυστυχώς δεν έχει αναζητηθεί κοινή γραμμή πλεύσης των αυτοδιοικητικών αρχών για το τι πρέπει να γίνει, με κορυφαίο παράδειγμα τη διαχείριση του μεταναστευτικού με τα νέα δεδομένα που έχουν προκύψει και έχουν δρομολογηθεί. Η περιφερειακή αρχή έχει σηκώσει τη σημαία της «επανάστασης» κατά της νέας δομής στη Βάστρια, βάζοντας συνεχώς εμπόδια, με τις προσφυγές στη δικαιοσύνη, στην ολοκλήρωση του έργου που ήδη βρίσκεται στα ...τελειώματα και ευθέως πλέον συναινεί και υποδεικνύει να παραμείνει η προσωρινή δομή του Καρά Τεπέ και να λειτουργεί ως κέντρο υποδοχής και φιλοξενίας, αποφασίζοντας γι αυτό, ελέω του δήμου Μυτιλήνης και της τοπικής κοινωνίας της ευρύτερης περιοχής που επιτέλους θέλει να απαλλαγεί από την παρουσία μιας τέτοιας δομής που βρίσκεται μια ανάσα από την πόλη και τα γύρω χωριά. Το γεγονός ότι ένα τέτοιο μείζονος σημασίας θέμα , όπως το μεταναστευτικό, που είχε τεράστιες επιπτώσεις στην οικονομική και κοινωνική ζωή του νησιού, εξακολουθεί να αντιμετωπίζεται με διαφορετικές προσεγγίσεις από τις επιμέρους τοπικές αρχές, με γνώμονα όχι το τι είναι καλύτερο και ασφαλέστερο για τον τόπο και την τοπική κοινωνία, αλλά με τις εμμονές του παρελθόντος που η ίδια η ζωή έχει ξεπεράσει, είναι βέβαιο ότι δεν συμβάλλουν στην καλύτερη διαχείριση του προβλήματος, που είναι και το ζητούμενο σε αυτή τη φάση. Και όσο δεν ξεκαθαρίζει το τοπίο από τις αμφισημίες των εμπλεκομένων αυτοδιοικητικών αρχών, που έχουν κάθε λόγο στις εξελίξεις για το τι είναι ορθό υπό τις παρούσες συνθήκες και τα νέα δεδομένα και συνεχίζουν άλλοι να λειτουργούν με «όχημα» τον λαϊκισμό και την αντιπολιτευτική εμμονή τους, για τους δικούς τους προσωπικούς λόγους και άλλοι να κάνουν τα «στραβά μάτια» αρνούμενοι να πάρουν σαφή θέση για ένα τόσο σοβαρό ζήτημα που έχει να κάνει με την ίδια την εικόνα της ευρύτερης περιοχής της Μυτιλήνης, θα διαιωνίζεται αυτή η «ομιχλώδης» κατάσταση που κάθε άλλο παρά προβάλλει τον τόπο μας. Χωρίς «καθαρές» λύσεις και με τις αναγκαίες συναινέσεις όλων των εμπλεκομένων φορέων σε τοπικό και κεντρικό επίπεδο ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, όπως το μεταναστευτικό, δεν μπορεί να καταστεί απολύτως διαχειρίσιμο, ακόμη και με τις κατά καιρούς εντάσεις των αφίξεων , που πρέπει να είναι πλέον το μοναδικό ζητούμενο για τον τόπο μας μια δεκαετία μετά την πρωτόγνωρη έκρηξή του. Είναι κρίμα που αυτός ο στόχος δεν καθοδηγεί τις ενέργειες των καθ ύλην αρμοδίων τοπικών παραγόντων, προκειμένου τουλάχιστον σε αυτό το θέμα να γυρίσουμε σελίδα ως τόπος, και να πάμε παραπέρα με προοπτικές ανάπτυξης, που κανένα «μεταναστευτικό» δεν θα μπορεί να ...φρενάρει. Και τα δυο παραπάνω ενδεικτικά παραδείγματα δεν είναι τα μοναδικά που δείχνουν ότι «στραβά αρμενίζουμε» ως τόπος και υπάρχουν ευθύνες γι αυτό. Επιτέλους ας πάψουν κάποιοι να «αντιπολιτεύονται» τον τόπο και την κοινωνία που υποτίθεται ότι υπηρετούν. Νυσάφι!