Από την αρχή του τελευταίου χειμώνα ολόκληρος ο κόσμος μαζί και η χώρα μας και ο κάθε πολίτης ξεχωριστά βιώνουμε κάποιες πρωτόγνωρες για τις μέρες μας καταστάσεις. Καταστάσεις που σίγουρα ανέτρεψαν όχι μόνο καθημερινότητες, όχι μόνο συνήθειες ετών και ολόκληρους τρόπους ζωής, αλλά και απόψεις και στερεότυπα, αποκαλύπτοντας κάποιες μεγάλες αλήθειες που σίγουρα, όταν με το καλό περάσει ή έστω χαμηλώσει σε ένταση όλη αυτή η περιπέτεια, θα έχουν αλλάξει για τους περισσότερους από εμάς τον τρόπο της καθημερινής μας σκέψης ίσως και την πορεία ζωής μας.

Κάποιες από τις αλήθειες αυτές ας επιχειρήσουμε εδώ πολύ συνοπτικά να παραθέσουμε, μήπως και τα μηνύματά τους κρατηθούν ζωντανά και όταν η μεγάλη μπόρα θα έχει περάσει, αποτελώντας οδηγό όλων για το μέλλον.

Αλήθεια πρώτη: Η παγκοσμιότητα των προβλημάτων είναι πλέον μια πραγματικότητα πέρα και έξω από επιλογές του κάθε πολίτη, του κάθε κράτους ακόμα και του κάθε θεωρητικά πανίσχυρου υπερεθνικού οργανισμού. Παγκοσμιότητα και όχι παγκοσμιοποίηση, γιατί μιλάμε για μια νομοτελειακή πραγματικότητα και όχι, όπως νομίζουν κάποιοι αφελείς ή και ιδεοληπτικοί, για μια επιλογή κάποιων κέντρων εξουσίας. Και στην παγκοσμιότητα των προβλημάτων οι λύσεις δεν μπορεί παρά να είναι παγκόσμιας εμβέλειας.

Αλήθεια δεύτερη: Σχετική με την πρώτη. Μπροστά στα δύσκολα προβλήματα που θέτει η φύση σε συνδυασμό με την ανθρώπινη εξέλιξη, κανείς πολίτης όσο πλούσιος κι αν είναι, κανένα κράτος μεμονωμένο όσο και αν είναι ισχυρό, δεν βρίσκεται στο απυρόβλητο, αφού η κατάσταση του ενός επιδρά αναγκαστικά στον άλλο.

Αλήθεια τρίτη. Κι αυτή σχετική. Ασφαλώς και κάποιες χώρες είναι πιο ισχυρές, έχουν καλύτερα συστήματα οργάνωσης, περισσότερες υποδομές. Όταν όμως τα προβλήματα υπερβαίνουν τα δεδομένα του συνηθισμένου ή του μέσου, εκεί και η ισχυρότερη χώρα μπορεί να φανεί ανοχύρωτη, και η καλύτερη οργάνωση μπορεί να απειληθεί με κατάρρευση. Στην προκειμένη περίπτωση της πανδημίας, τα παραδείγματα είναι πολλά και η επισήμανση τους περιττεύει.

Αλήθεια τέταρτη. Επομένως, καλή η οργάνωση, χρήσιμες οι καλές υποδομές, όμως το μείζον βρίσκεται  στις σωστές αποφάσεις, που λαμβάνονται εγκαίρως με τόλμη και αποφασιστικότητα, μακριά από στερεότυπα, ιδεοληψίες και πολιτικαντισμούς.

Αλήθεια πέμπτη.  Οι δύσκολες αποφάσεις για την αντιμετώπιση δύσκολων και ιδίως πρωτόγνωρων προβλημάτων, προϋποθέτουν εκτός από τόλμη και αποφασιστικότητα και επιστημονική υποστήριξη και σεβασμό στην άποψη των ειδικών. Οπου η πολιτεία ή γενικότερα οι φορείς σεβάστηκαν και ακολούθησαν τις προτροπές των ειδικών τα αποτελέσματα δικαίωσαν με το παραπάνω την επιλογή τους.

Αλήθεια έκτη. Οι σωστές και έγκαιρες αποφάσεις μιας ηγεσίας δεν αρκούν από μόνες τους αν δεν υπάρχει παράλληλα μια διαδικασία πειθούς και έμπνευσης της κοινωνίας, αλλά και αυστηρής προσήλωσης στην τήρηση των όποιων αποφάσεων, που να δείχνει καθημερινά ότι υπάρχει κράτος, πρόθυμο να εξηγήσει, να πείσει, να εμπνεύσει, αλλά και αν χρειαστεί και να επιβάλλει.

Αλήθεια έβδομη.  Αποδείχθηκε πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι αν  ένα κράτος καταφέρει να αποδείξει στους πολίτες του ότι λειτουργεί με συνέπεια, σχέδιο και αποφασιστικότητα, εισπράττει από αυτούς εμπιστοσύνη, αποδοχή και συστράτευση.

Αλήθεια όγδοη. Ισως όλες οι  παραπάνω αλήθειες βρήκαν την εφαρμογή τους εκπλήττοντας θετικά ακόμα και τους πιο αισιόδοξους από εμάς, στην πατρίδα μας. Μια χώρα που κουβαλούσε την ιστορία μιας δεκαετούς κρίσης, φάνηκε ικανή να «βάλει τα γυαλιά» σε χώρες πολύ πιο ισχυρές και οργανωμένες, με μια υπεύθυνη και αποφασιστική κυβέρνηση, με μια ώριμη στην πλειοψηφία της αντιπολίτευση που έβαλε πλάτη και με έναν λαό που στην συντριπτική του πλειοψηφία ανταποκρίθηκε θετικά. Είτε δίνοντας λόγω θέσης στη μάχη της πρώτης γραμμής τον καλύτερό του εαυτό, είτε πειθαρχώντας σε μέτρα πρωτόγνωρα και «βαριά»  για τα δεδομένα της γενιάς μας. Και ίσως για πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια αισθανθήκαμε ξανά υπερήφανοι που η παγκόσμια κοινότητα κοιτούσε με περιέργεια, θαυμασμό ή ακόμα και ζήλια τη μικρή Ελλάδα και τον ταλαιπωρημένο από την κρίση λαό της να γίνεται παράδειγμα προς μίμηση.

Αλήθεια ένατη. Ασφαλώς στην θετική συνολικά αυτή εικόνα υπήρξαν και εξαιρέσεις. Υπήρξαν οι λίγοι κοντά στην κυβέρνηση που αντί να δουν την ουσία της επιτυχίας, έσπευσαν να εισηγηθούν την πολιτικάντικη κεφαλαιοποίησή της, προς όφελος του κυβερνώντος κόμματος. Υπήρξαν γραφικές φωνές στην αντιπολίτευση, που μικρόψυχα και μεμψίμοιρα προσπαθούσαν να ανακαλύψουν αστοχίες και μικροπροβλήματα σε μια συνολικά θετική κατά γενική ομολογία πορεία. Υπήρξαν αυτοί οι λίγοι δημόσιοι λειτουργοί που στα μέτρα προστασίας και ανακούφισης της κυβέρνησης  είδαν την  ευκαιρία λούφας, κατ’ εξαίρεση άδειας και «κατεβάσματος» των τηλεφώνων σε μια κρίσιμη συγκυρία για τους πολίτες. Και υπήρξαν και εκείνοι οι κουτοπόνηροι συν- Έλληνες, που έψαχναν σε κάθε μέτρο την «τρύπα» για να συνεχίσουν την ανεύθυνη συμπεριφορά τους σε βάρος του συνόλου.  Ευτυχώς όμως όλα αυτά ήταν θλιβερές εξαιρέσεις. Στην μεγάλη τους πλειοψηφία, κυβέρνηση, πολιτική ηγεσία, στελέχη του κρατικού μηχανισμού, απλοί πολίτες συμπεριφέρθηκαν υποδειγματικά.

Αλήθεια δέκατη. Ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη. Όμως οι πρώτες μάχες κερδήθηκαν. Σίγουρα ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς. Και η επάνοδος στην κανονικότητα και η αναστροφή της αναπόφευκτης οικονομικής ύφεσης – ύφεσης που δεν θα είναι απλά οικονομικά νούμερα αλλά σοβαρές επιπτώσεις στις ζωές όλων μας – μόνο εύκολη υπόθεση δεν θα είναι. Όμως το σημαντικό είναι ένα. Ότι – ως τώρα τουλάχιστον – κερδίσαμε τη μάχη για το υπέρτατο αγαθό που είναι η ζωή. Όλα τα άλλα ξαναγίνονται.

Ας κρατήσουμε λοιπόν ως παρακαταθήκη όλα αυτά τα θετικά (που βγάλαμε; μας βγήκαν ;)  στη δύσκολη τούτη συγκυρία. Την εικόνα της υπεύθυνης πολιτικής ηγεσίας, του κράτους που λειτουργεί με τόλμη και αποφασιστικότητα, των κρατικών λειτουργών που στέκονται με αίσθημα ευθύνης μπροστά στο καθήκον, και των πολιτών που δείχνουν εμπιστοσύνη στο σύνολο της πολιτικής τους ηγεσίας, και δίνουν με αυτοπειθαρχία ο καθένας τη μάχη από το δικό του πόστο. Να εμπιστευτούμε ξανά τους εαυτούς μας. Γιατί έτσι, είναι βέβαιο πως θα κερδίσουμε τελικά και τον πόλεμο.

Τούτες τις ώρες, πιο πολύ από κάθε άλλη φορά, έχει νόημα να ευχηθούμε ο ένας στον άλλον με μεγαλύτερη από ποτέ πίστη:

 ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ!

«Ε»