Ανώμαλος, τρελός, σφάλμα της Φύσης ή του Θεού. Πόσα επίθετα προσβλητικά έχει δημιουργήσει ο ανθρώπινος νους και η κοινωνία που δεν μπορούν να χωρέσουν όλους τους ανθρώπους, ισότιμα και όχι περιθωριοποιημένα μέσα της; Ανθρωπολόγοι, Κοινωνιολόγοι και Ψυχολόγοι έχουν γράψει και ξαναγράφουν για αυτό το αίσθημα σύγχυσης που προκαλείται στους «κανονικούς» και «κανονικοποιημένους» ανθρώπους όταν διαπιστώνουν ότι δεν έχουν όλοι ούτε την ίδια έμφυλη ταυτότητα ούτε την ίδια αισθητική και επιθυμία. Τη σύγχυση δηλαδή που προκαλεί η ασυνέχεια του «βιολογικού φύλου» (sex) με το κοινωνικό φύλο (gender).

Υπάρχουν διαφορετικοί άνθρωποι που ζουν ανάμεσά μας; Μέχρι να κατανοήσουμε ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί, κάποιοι που δεν μπορούν να χωρέσουν στα σφιχτά μας καλούπια ζουν μόνο τη νύχτα. Πολλές φορές στρέφονται στην πορνεία για να επιβιώσουν ή έχουν κλειστεί σε κάποιο ψυχιατρείο τρόφιμοι, μέχρι η «αρρώστια» τους να περάσει με τα χάπια και να στριμωχτεί σε ένα αντρικό παντελόνι ή μια γυναικεία φούστα, πάντα όμως σύμφωνα με τις υποδείξεις άλλων και όχι με τις επιθυμίες τους. Άλλοι κρύβονται στο πατρικό τους σπίτι γιατί οι γονείς τους αισθάνονται ντροπιασμένοι για το ίδιο τους το παιδί. Το κοινό τους σημείο; Το κρυφτό. Η αορατότητα. Ελάχιστοι απελευθερώθηκαν και οι περισσότεροι από αυτούς, επέλεξαν να μεταναστεύσουν, ώστε να μπορούν να ζουν και να δουλεύουν μέρα σε προστατευμένα περιβάλλοντα.

Ο Δημήτρης από τη Σκάλα Συκαμιάς, για τον οποίο μιλάμε σήμερα, έσπασε αυτή την αορατότητα. Έγινε ορατός. Το τίμημα και το κόστος; Το ομολογεί ο ίδιος.

Οι γκέι αντιμετωπίζουν σεξισμό (διάκριση με βάση το φύλο) και προσπαθούν ανοιχτά να δράσουν για μια πιο ισότιμη συμμετοχή στα δικαιώματα του πολίτη. Ως εδώ, καλά, θα πουν κάποιοι. Τι γίνεται όμως με εκείνους που γεννήθηκαν και στο μαιευτήριο φόρεσαν μπλε βραχιολάκι, ενώ οι ίδιοι στη συνέχεια αισθάνονταν πιο όμορφοι και ευτυχισμένοι με ροζ γόβες; Για εκείνους τους ανθρώπους η ζωή είναι ακόμα σκληρότερη. Το «κορίτσι από τη Δανία» μπορεί να προτείνεται για τέσσερα Όσκαρ, πόσο όμως γνώριμο και οικείο θα ήταν ανάμεσά μας; Η ελληνική ταινία «Στρέλλα» είναι ενδεικτική.

Με ένα φόρεμα δίπλα στους πρόσφυγες

Ο Δημήτρης μεγάλωσε στη Σκάλα Συκαμιάς. Από τα 14 του αισθάνονταν και ομολόγησε στους γονείς του ότι είναι γυναίκα. Πολλοί τον έχουν δει να περνάει με γυναικεία ρούχα στη Σκάλα, σπάνια του έδιναν σημασία ή τον είχαν συνηθίσει. Ο φακός του Πέτρου Τσακμάκη τον συνέλαβε τον περασμένο Οκτώβριο με ένα φόρεμα να βρίσκεται κοντά στους πρόσφυγες. Μπορεί αρκετοί που ήρθαν πρώτοι φορά με κάτι τέτοιο να ειρωνεύτηκαν, όμως κι άλλες φωτογραφίες που βγήκαν στη συνέχεια από ξένους δημοσιογράφους που τον πλησίασαν δείχνουν την ευγένεια της ψυχής του, ή, μάλλον την ευγένεια της ψυχής –της- για να σεβόμαστε και τον αυτοπροσδιορισμό της Δήμητρας.

Μπορεί και νιώθει τους πρόσφυγες, «επειδή οι πρόσφυγες έχουν εγκαταλείψει κάτι φρικτό. Αφήνουν πίσω τους τα πάντα και δεν έχουν τίποτα,» και ξέρει τι αισθάνεται όταν συμβαίνει αυτό. Η Rory Aurora Richards και ο Torbjörn Stenberg μίλησαν μαζί της και ήταν οι πρώτοι που επισκέφτηκαν το σπίτι της! Μαζί τους για να βοηθήσουν στη μετάφραση ήταν και δύο ντόπιες σερβιτόρες, οι οποίες είχαν ακούσει παλιότερα που έλεγαν στο χωριό ότι «ο Δημήτρης είναι τρελός, χαζός, ανώμαλος». Μετά από αυτή την επίσκεψη όμως, όπου άφησαν τον εαυτό τους να τον ακούσουν, συνειδητοποίησαν το πόσο ειλικρινής είναι με αυτό που νιώθει και σκέφτηκαν ότι από δω και πέρα ίσως μπορούν να τον επισκέπτονται συχνά πυκνά για ένα τσάι.

Οι γονείς της

Η Δήμητρα περιγράφει τη μητέρα της ως βαθιά θρησκευόμενη και πιστή γυναίκα, και πηγή αληθινής και ανιδιοτελούς αγάπης για το παιδί της, ενώ τον πατέρα της ως άγριο άντρα, που εξαφανιζόταν απ’ το σπίτι για μεγάλες περιόδους κάθε φορά, κι όταν επέστρεφε προκαλούσε πανικό. Παρόλα αυτά η οικογένεια έμεινε μαζί και οι γονείς της έμειναν παντρεμένοι μέχρι και τον θάνατό τους πριν από 7 χρόνια. Πέθαναν και οι δύο με απόσταση έξι μήνες μεταξύ τους.

Από μικρή ένιωθε ότι ήταν διαφορετική. Στα 14, όταν είπε ότι είναι κορίτσι, στάλθηκε σε ψυχιατρείο απ’ τους ταραγμένους γονείς της. Οι γιατροί απαίτησαν να παίρνει φάρμακα και μετά την επιστροφή της στο σπίτι, πιθανότατα και για όλη της τη ζωή. Η ίδια δεν το ήθελε. Τα φάρμακα την έκαναν να νιώθει χάλια, κι έτσι οι γονείς τα έριχναν στα κρυφά στο φαγητό της.

Ήταν έφηβη όταν έκανε την πρώτη απόπειρα αυτοκτονίας (η πρώτη απ’ τις πολλές που θα ακολουθούσαν σε διάφορα στάδια της ζωής της).  Όπως λέει, το κοντινότερο που έφτασε στο να της δείξει κάποιος ενδιαφέρον ήταν όταν ως έφηβη κολυμπούσε γυμνή στη θάλασσα, κι ένας ηλικιωμένος απ’ το χωριό εμφανίστηκε και της είπε ότι ήθελε να τη βιάσει. Η Δήμητρα τρομοκρατήθηκε. Ο άντρας συνέχισε να την παρενοχλεί και να την παρακολουθεί κρυφά για αρκετά χρόνια.

Έφυγε Αθήνα

Τελικά, στα 20, η Δήμητρα άφησε πίσω της το χωριό και το νησί της Λέσβου, κι έτρεξε στην πρωτεύουσα. Έζησε άστεγη, στους δρόμους της Αθήνας για σχεδόν πέντε χρόνια. Έκανε μερικές δουλειές, πχ. σε σούπερμάρκετ, αλλά και οι Αθηναίοι αισθάνονταν πως ήταν διαφορετική και σταδιακά την απέκλεισαν. Το να κάνει οικογένεια είναι το όνειρο που είχε όλη της τη ζωή, κάτι που πιστεύει πως θα ολοκλήρωνε την ύπαρξή της. Αυτό που θα προσέφερε την «παντοτινή αγάπη» που τόσο της έλειψε.

Αναγκάστηκε να επιστρέψει στο νησί όταν η μητέρα της αρρώστησε. Τα μεγαλύτερα αδέρφια της είχαν προλάβει να φύγουν απ’ την προβληματική οικογενειακή εστία, ο πατέρας της ήταν αναξιόπιστος, και κανείς άλλος δεν θα φρόντιζε για τη μητέρα της. Έζησε μαζί της και την φρόντισε για τα επόμενα 25 χρόνια.

Παρ’ όλα αυτά, η Δήμητρα δεν σταμάτησε να νιώθει κορίτσι, και η ειλικρίνειά της την εξοστράκισε από την κοινωνία του χωριού, προκαλώντας κουτσομπολιά και ντροπή στην οικογένειά της και περισσότερα προβλήματα στον ήδη προβληματικό γάμο των γονιών της. Δεν έζησε ποτέ κάποιον εφηβικό έρωτα, μόνο ανεκπλήρωτους πόθους για αγόρια. Δεν υπήρχε περίπτωση να βρει κάποιο αγόρι στο χωριό που θα την ήθελε.

Photo credit Kelly Melton

Τα νέα της ρούχα

Ο θάνατός της μητέρας της, τη συγκλόνισε. Ήταν η απώλεια της μόνης πηγής συντροφιάς και αγάπης στη ζωή της. Ήταν τώρα πραγματικά ολομόναχη. Η αυτοκτονία ήταν πλέον η πιο ελκυστική λύση.

Τότε όμως ήταν που αποφάσισε να κάνει κάτι που δεν είχε ξανακάνει ποτέ. Να φορέσει γυναικεία ρούχα. Όχι φορέματα ακόμη, αλλά έστω παντελόνια και μπλούζες. Και τότε ήταν που ένιωσε μια βαθιά αίσθηση ανακούφισης και πραγματικής άνεσης. Η Δήμητρα άρχισε να νιώθει καλύτερα απ’ ό,τι είχε νιώσει σε ολόκληρη τη ζωή της. Ένιωσε για πρώτη φορά ολοκληρωμένος άνθρωπος.

Ασχολείται με τη μουσική και τη μόδα και ξοδεύει τα λιγοστά της χρήματα σε φορέματα ή εκλεκτής ποιότητας άλμπουμ. Λατρεύει τη Μαρία Κάλλας  και την Γκρέτα Γκάρμπο.