Μέσα στο ψυχοπλακωτικό κλίμα που ζούμε, λέω, ας πούμε και κάτι πιο ευχάριστο κι ελπιδοφόρο.
Ένας πελάτης ήτανε.
Άσπρα μαλλιά, μαυριδερός, λιοκαμμένος ως εκεί που έφτανε ο γιακάς του καλού πουκάμισου που έβαλε απόψε για να έρθει σε τούτη την επίσημη (τη μεγάλη όπως λέγανε οι καφετζούδες), πόρτα, άνθρωπος του καμάτου, κτηνοτρόφος ή μικροπαραγωγός φαινότανε, κι έστεκε μάλλον άβολα μπροστά στο, τζάμι ή πλεξιγκλάς δεν έχει σημασία, κι απέναντι ένα κουτορνιθάκι, συμπαθητικό μπορώ να πω, που το έπαιζε ταμίας στην τράπεζα.
Ο πελάτης, μάλλον συνταξιούχος τού ΟΓΑ, με τρεμάμενα χεράκια εισέπραττε κάτι χαρτονομίσματα όχι πάνω από το χαρτζιλίκι του πατέρα αστού προς το λυκειόπαιδο παλληκαράκι του.
Πίσω από τούτον τον συναλλασσόμενο, ένα άλλο γεροντάκι, που ήταν καταβεβλημένο, αλλά δε φαινότανε για αγρότης. Κρατούσε κάτι χαρτιά, τρέμανε χέρια και πόδια, έστεκε καρτερικά να έρθει η σειρά του, αλλά ούτε στην εκκλησία αντέχει την ορθοστασία, προχώρησε δυο βήματα κι ακούμπησε στον κισσέ μπροστά στο διπλανό ταμείο, που όμως δεν είχε μέσα κουτορνιθάκι. Ούτε καν πετεινάρι. Ίσως να ήταν πιο ξύπνιο κι έκανε κάτι άλλο ή είχε πάει έξω για τσιγάρο (ωραία μόδα όσοι θέλουν συχνές κοπάνες κι εξόδους στο πεζοδρόμιο) ή έστω να αγοράσει ψάρια. Δεν μας ενδιαφέρει ούτε αυτό.
Μας ενδιαφέρει όμως το γεροντάκι που ακούμπησε μπροστά στο άδειο ταμείο να ξεκουραστεί και να αναμαζώξει τα λιγοστά χαρτιά του ο φουκαράς.
Κι εδώ θαύμασα την απίστευτα αυστηρά εφαρμοζόμενη υπαλληλική δεοντολογία κι ίσως κρατική νομοθεσία.

Το σαΐνι, λοιπόν, που λέγαμε, εκτός κι αν γελιέμαι, μπορεί και να μην είναι, μη μου κάνει καμμιά αγωγή, ενοχλήθηκε, και του είπε να πάει πίσω, στη σειρά του.
«Μα πονάν τα πόδια μου. Και, δεν ενοχλώ κανέναν», είπε σιγανά ο ερειπωμένος πελάτης της «… Bank»
«Είναι παράνομο κύριε.»
«Ποιο;»
«Αυτό που κάνατε.»
«Δηλαδή το ποιο;», επέμενε ο αδιόρθωτος γέρος.
«Απαγορεύεται να στέκεστε τόσο κοντά στον άλλο συναλλασσόμενο.»
«Μα, αν ήταν ανοιχτό το ταμείο θα επιτρεπόταν;», ξανάπε ο αυθάδης ηλικιωμένος.
«Ναι, αλλά τώρα δεν υπάρχει ταμίας μέσα.»
«Άα. Και τι πειράζει να σταθώ λίγο; Δεν παίρνω τη σειρά κανενός.»
«Σας είπα, κύριε, απαγορεύεται να βλέπεις την συναλλαγή και τα λεφτά που παίρνει ο άλλος.»
«Και να θέλω, κοπέλα μου, δεν μπορώ να τα δω τόσο μακριά.»
«Μπορείτε, κύριε.»
«Συγγνώμην, ας υποθέσουμε, ναι. Αλλά, γιατί απαγορεύεται; Απλά να το καταλάβω.»
«Γιατί, μπορεί, για παράδειγμα, να τον ληστέψετε!»

Οπότε καταλάβαμε όλοι, και οι δυο που ήμασταν στη σειρά, πώς προστατεύεται ο πολίτης από έναν «ληστή» που δεν μπορούσε ούτε τα χαρτιά του να κρατήσει.
Και θα έκλεβε το χαρτζιλίκι που εισέπραττε με μεγάλη απογοήτευση για την κουτσουρεμένη σύνταξή του ο άλλος, ο επίσης ετοιμόρροπος αγρότης.
Ο πισινός μου πάλι, ο μόνος ξύπνιος στην ομήγυρη, με βεβαίωσε πως τούτο το αξιοθαύμαστο κουτορνιθάκι, που δεν έχει πάει σε άλλη τράπεζα εντός και κυρίως εκτός Ελλάδος, σίγουρα θα μας βγάλει από την οικονομική κρίση και θα πάρει και κανένα μετάλλιο ανδραγαθίας από την αστυνομία.
Μην παραξενεύεσαι, φίλε μου. Αν δε σου έτυχε παρόμοιο περιστατικό, ή δεν έχεις παρατηρητικότητα ή απλά έχεις το κοκκαλάκι της νυχτερίδας.
Γιατί κι άλλα τέτοια και χειρότερα κουτορνιθάκια, συνήθως ανιψάκια, βαφτισιμιδάκια, ξαδελφάκια, γειτονάκια, συντεκνάκια κι εν πάση περιπτώσει ψηφοθηρικά αλιεύματα σε κάποιο βάλτο με αδρανή υλικά του πολιτικάντη τους, γιομίζουν με πολύ στρας, μακιγιάζ, σέξι ντύσιμο κι άρωμα βούρκου, διάσπαρτα, τις τράπεζες κι άλλες υπηρεσίες κρατικές ή ημικρατικές της ενδοχώρας, που ακούγεται ότι περνάει κρίση. Οικονομική. Γιατί από άλλες κρίσεις, να φάνε κι οι κότες.
Θα μου πεις, γιατί τα γράφω;
Να έτσι· για να δεις, ανύποπτε πολίτη, και μη γελάς, πώς ξεκινάει καμμιά φορά ο εντοπισμός κι η εξολόθρευση των ταραχοποιών στοιχείων. Μέχρι και σε γιάφκες μπορεί να μας οδηγήσουν αυτά τα γεροντάκια. Όχι, παίζουμε.