Για τη μη-κερδοσκοπική οργάνωση «Αγκαλιά», που δραστηριοποιείται εδώ και μερικά χρόνια στην Καλλονή, έχουν γράψει σχεδόν όλες οι τοπικές και αθηναϊκές εφημερίδες, όπως και πολλά περιοδικά. Δεν ήταν, λοιπόν, μεγάλη η έκπληξη όταν είδαμε να ασχολούνται με την «Αγκαλιά» έντυπα όπως η «Berlin Zeitung», η «Athens Plus» της «Herald Tribune» στην Ελλάδα, το γαλλικό-γερμανικό «ARTE», blogs και ιστοσελίδες ανθρώπων από όλο τον κόσμο και πρόσφατα άρθρο της ελβετικής «24 Heures» μέσω της ανταπόκρισης του Nicolas Verdan, με τον οποίο είχαμε την ευκαιρία να γνωριστούμε από κοντά. Μετά από όλα αυτά, τι; Σε μια απλή αναζήτηση στο Google θα δει κανείς πως μια μικρή (και, για να λέμε την αλήθεια, όχι τόσο σπουδαία) Μ.Κ.Ο. από την Καλλονή έγινε γνωστή στα μήκη και πλάτη του κόσμου. Και μετά; Το ενδιαφέρον του κόσμου για την «Αγκαλιά» οφείλεται κυρίως στη μορφή του παπα-Στρατή, ο οποίος προσελκύει τα βλέμματα, καθώς, όπως λέει και έχει καταλάβει καλά και ο ίδιος, «το ράσο πουλάει». Και κάτι άλλο όμως λέμε μαζί, κάτι που μας βάζει σε σκέψεις: «Ο ίδιος δημοσιογράφος που σήμερα σου πλέκει το εγκώμιο, αύριο πρόθυμα θα σου σκάψει το λάκκο.» Αλλά και αυτό: «Ένας παπάς βρέθηκε να κάνει τη δουλειά του και όλοι ασχολούνται με αυτόν. Τελικά το να κάνεις τη δουλειά σου είναι τόσο σπάνιο; Αν ναι, τότε αλίμονο.»
Ο κόσμος στις μέρες μας διψάει για δημοσιότητα. Το θέμα είναι πως η είδηση είναι κάτι φευγαλέο στον ψηφιακό κόσμο. Κάτι που σήμερα κάνει πάταγο, αύριο θα ξεχαστεί και τελικά μόνοι οι κύριοι συντελεστές μένουν φορείς της είδησης (που πλέον δεν είναι είδηση, αλλά κάτι σα φαγητό που κρύωσε), μόνοι, επί ξύλου κρεμάμενοι, «καλοί» ή «κακοί».
Πριν λίγες μέρες δυο νέοι άνθρωποι αποφάσισαν να αναρτήσουν τις δραστηριότητες της «Αγκαλιάς» στο Facebook, δημιουργώντας αυτό που στην αργκό των υπολογιστών λέγεται «γκρουπάκι». Πιστεύουν ότι έτσι θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν τα βλέμματα και τελικά βοήθεια για όσους έχουν ανάγκη. Το Facebook, ως γνωστόν, λειτουργεί με «φίλους» και με τη μέθοδο της «διάδοσης» μιας είδησης μέσα από το δίκτυο των φίλων κάθε χρήστη. Αυτό, όπως αντιλαμβάνεται κανείς, δημιουργεί μια αλυσιδωτή αντίδραση διάδοσης πληροφοριών καθώς ο φίλος του φίλου μου έχει φίλους και ούτω καθ’ εξής.
Μέσα σε λιγότερο από μια μέρα η «Αγκαλιά» στο Facebook έχει πάνω από 200 «μέλη», κάτι που δεν καταφέραμε τρία χρόνια τώρα. Ναι μεν έχουμε σταθερούς υποστηρικτές, μα 200 μέλη; Με τίποτα! Τι είδους όμως δεσμούς θα έχουν όλοι αυτοί οι «φίλοι μας» με την πραγματική «Αγκαλιά», αυτήν που έχει ανάγκη από χρήματα, ρούχα, τρόφιμα; Μήπως οι διαδικτυακοί δεσμοί είναι υπερβολικά εικονικοί; Ή μήπως πάλι τα κοινωνικά δίκτυα είναι ο νέος (και σύντομα ο μόνος) τρόπος για να μαζέψει κανείς γύρω του ομοϊδεάτες και πραγματικούς υποστηρικτές; Έχουν γραφτεί πολλά και ενδιαφέροντα για το θέμα, εμείς όμως θα περιμένουμε να δούμε και πώς θα εξελιχθεί το δικό μας πείραμα. Πολλά «ευχαριστώ», πάντως, στους δυο εκείνους που έχουν την όρεξη να έχουν την «Αγκαλιά» φίλη τους, καθώς και ένα μεγάλο, πολύ μεγάλο «ευχαριστώ» στους δυο που θέλησαν να στείλουν την οργάνωση στο Facebook (επιθυμούν να παραμείνουν ανώνυμοι, τουλάχιστον σε ετούτη τη στήλη).

Υ.Γ. Τη μέρα που πέρασε, δυο κάτοικοι από την Καλλονή και ένας από τη Βρισά έφεραν για την «Αγκαλιά» ρούχα και χρήματα. Στην κοπή της πίτας της ΟΛΣΑ η «Αγκαλιά» ήταν εκεί και εκτός από υποσχέσεις, λάβαμε και πράγματα χειροπιαστά για τα οποία θα μιλήσουμε εν καιρώ. Όλα ετούτα, βέβαια, μέχρι ο σπόρος του Facebook να καρπίσει. Αν καρπίσει ποτέ...