Δε γνωρίζω άλλη τόσο βάρβαρη χώρα, όπου «φοιτητές» δέρνουν, μέσα στο χώρο του πανεπιστημίου, τους καθηγητές τους και τον ίδιο τον πρύτανη του ιδρύματος.

Όσοι περάσαμε ως διδασκόμενοι ή ως διδάσκοντες από τα σχολεία και τα πανεπιστήμιά μας στα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια και την περίοδο της εφτάχρονης δικτατορίας των συνταγματαρχών βιώσαμε την αστυνόμευση του εκπαιδευτικού έργου και ειδικότερα την αστυνόμευση της πανεπιστημιακής ζωής, την επιβολή διά του τρόμου της «εθνικοφρόνου ιδεολογίας» και την απαγόρευση κάθε άλλης ιδεολογικής έκφρασης.
Και ήταν πολλοί εκείνοι που «φακελωμένοι» ως «εμφορούμενοι» από ιδέες αντίθετες προς το καθεστώς της «παλατιανής δημοκρατίας» ή της «εθνοσωτηρίου επαναστάσεως» της 21ης Απριλίου υπέστησαν διώξεις και εξευτελισμούς.
Υπό το κράτος των οδυνηρών εμπειριών εκείνης της περιόδου και της ανασφάλειας που αισθάνονταν οι δημοκρατικοί πολίτες στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης, θεσμοθετήθηκε το 1982 το Πανεπιστημιακό άσυλο ως χώρος ελεύθερης έκφρασης και διακίνησης των ιδεών στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.
Στα χρόνια που ακολούθησαν και ενώ πια είχε εμπεδωθεί η λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών και είχε πλήρως κατοχυρωθεί το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης για όλους τους πολίτες, συντελέστηκε η μετάλλαξη του πανεπιστημιακού ασύλου από χώρος ελεύθερης διακίνησης ιδεών σε χώρο επιβολής διά της βίας της άποψης οργανωμένων μειοψηφιών κάποιων κομματικών παρατάξεων ή ομάδων από φοιτητικά ή εξωφοιτητικά στοιχεία. Κάθε άλλη άποψη ή ιδέα απαρέσκουσα στους κατόχους τής… «εξ αποκαλύψεως αληθείας» αποκλείστηκε από το χώρο του πανεπιστημίου με την εισβολή των αντιφρονούντων και τη διάλυση συνελεύσεων, συνεδριάσεων και συγκεντρώσεων, που πραγματοποιούνταν για την παρακολούθηση ομιλητών και τη συζήτηση θεμάτων που ενδιέφεραν την πανεπιστημιακή κοινότητα.

Επί χρόνια παρακολουθούμε αποσβολωμένοι και άπραγοι την ασύδοτη δράση των συλητήρων του ασύλου και της δημοκρατίας, οι οποίοι καθυβρίζουν και προπηλακίζουν ομιλητές, διώχνουν από τα γραφεία τους και δέρνουν καθηγητές πανεπιστημίου και ακόμα τον ίδιο τον Πρύτανη, χτίζουν τις πόρτες γραφείων πανεπιστημιακών δασκάλων, καταστρέφουν εγκαταστάσεις και εργαστηριακό εξοπλισμό, βεβηλώνουν κειμήλια και εθνικά σύμβολα, καίνε βιβλιοθήκες και έργα τέχνης, «απαλλοτριώνουν» χώρους των Πανεπιστημίων για την κατασκευή βομβών και μετατρέπουν το Πανεπιστημιακό άσυλο σε ορμητήριο, για να εξαπολύουν επιθέσεις κατά των αστυνομικών δυνάμεων, αλλά και εναντίον επαγγελματιών του περιβάλλοντος χώρου των Πανεπιστημιακών Σχολών, και ακόμα παραπέρα ολόκληρου του κέντρου της πρωτεύουσας, το οποίο περιοδικώς πυρπολείται από τους πυρομανείς τροφίμους του πανεπιστημιακού ασύλου, που φαντασιώνονται την ανάδυση… κατά μαγικό τρόπο, μέσα από τα αποκαΐδια της «δικαιότερης κοινωνίας» που οραματίζονται.
Και όλα αυτά συμβαίνουν στη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία και ανήγαγε την παιδεία σε ύψιστο αγαθό!
Και φθάσαμε στο σημείο να έχει μετατραπεί ο χώρος των πανεπιστημίων σε άντρο των κάθε λογής παρανόμων - ακόμα και εμπόρων ναρκωτικών - λημέρι του κάθε ανεγκέφαλου ψευτοεπαναστάτη· και το έσχατο κατάντημα: άσυλο των δυστυχισμένων της γης - αλλοδαπών θυμάτων της διεθνούς δουλεμπορίας - οι οποίοι, εσχάτως, κατέφυγαν υπό τη σκέπη του πανεπιστημιακού ασύλου, χειραγωγούμενοι από κάποια ξεφτίδια ημεδαπών κομματικών σχηματισμών, για να απαιτήσουν από την ελληνική πολιτεία την… άμεση νομιμοποίησή τους και την - με το ζόρι - ενσωμάτωσή τους στην ελληνική κοινωνία!

Μετά απ’ όλα αυτά ευλόγως κάθε εχέφρων πολίτης αυτής της χώρας, κάθε πατριώτης και δημοκράτης αναρωτιέται: μέχρι πότε ο φορολογούμενος πολίτης, η ελληνική κοινωνία θα πληρώνει τα «σπασμένα» του ασύλου, μέχρι πότε θα πληρώνει τη βλακεία ή τη δειλία ευθυνόφοβων και ψοφοδεών εκπροσώπων της Διοίκησης των Πανεπιστημίων και των εκλεγομένων κυβερνήσεων; Μέχρι πότε θα διαπομπεύεται και θα απαξιώνεται η πανεπιστημιακή μας εκπαίδευση, μέχρι πότε οι άξιοι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι θα εγκαταλείπουν τη χώρα - ήδη πολλοί κατέφυγαν και διδάσκουν σε πανεπιστήμια της Τουρκίας - γιατί δεν δέχονται να είναι όμηροι ανεγκέφαλων κομματικών κωθωνιών και να υφίστανται καθημερινά κάθε είδους εξευτελισμούς.
Πότε επιτέλους θα ξεκολλήσουμε από το τέλμα και θα βάλουμε μπρος την ατμομηχανή της ανάπτυξης και της προόδου της χώρας μας, που δεν είναι άλλη από την εκπαίδευση, την ουσιαστική μόρφωση των νέων ανθρώπων;
Μέχρι πότε θα συζητάμε εάν πρέπει ή όχι να καταργηθεί το άγος του Πανεπιστημιακού ασύλου;
Πότε και τα πανεπιστήμιά μας θα ενταχθούν στην ενιαία επικράτεια της δημοκρατικής πολιτείας, όπου το Σύνταγμα και οι νόμοι καθορίζουν τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις όλων των πολιτών, εγγυώνται και διασφαλίζουν την ελευθερία της έκφρασης για όλους τους πολίτες, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών, την ελεύθερη παραγωγή της γνώσης και την αξιοποίηση της επιστημονικής γνώσης και τεχνολογίας, για να μπορεί ο κάθε άξιος και προοδευτικός άνθρωπος σ’ αυτήν τη χώρα να δημιουργεί σε συνθήκες ασφάλειας, κοινωνικής ειρήνης, αμοιβαίου σεβασμού, ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης;