Βράδυ Λαμπροδευτέρας, αμέσως μετά το Πάσχα που οι περισσότεροι γιόρτασαν με τις οικογένειές τους τρώγοντας τον οβελία και όλα τα «παραδοσιακά» συνοδευτικά που προστάζουν οι μέρες. Ένας 90χρονος γέροντας σέρνει τα βήματά του σε κεντρικό δρόμο της Μυτιλήνης, ρακένδυτος. Εξουθενωμένος από την πολύωρη αναζήτηση τροφής, ακουμπά σε ένα αυτοκίνητο και μένει εκεί για πολλή ώρα. Όταν τον βρήκαν οι περίοικοι με δάκρυα στα μάτια, ο γέροντας έλεγε ότι είχε χαθεί. Κοντινούς συγγενείς δεν έχει και με δυσκολία η Αστυνομία, που ειδοποιήθηκε στη συνέχεια μπόρεσε να βρει το σπίτι του· ένα παλιό αρχοντικό στην περιοχή του γηπέδου, όπου ζει μόνος του εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ο γέροντας αυτός είναι η άλλη σκοτεινή πλευρά των γιορτών, που κανείς δε θέλει να βλέπει… υπάρχει όμως δίπλα μας.

Μια επιστολή αναγνώστη μας που ευαισθητοποιήθηκε βλέποντας τον άθλιο τρόπο ζωής του άγνωστου γέροντα, στάθηκε η αφορμή για το ρεπορτάζ αυτό (ολόκληρη η επιστολή δημοσιεύεται παραπλεύρως). Ο 90χρονος Μ.Μ. (το όνομά του είναι στη διάθεση της εφημερίδας) φέρεται πως δεν έχει παιδιά και άλλους άμεσους συγγενείς. Ζει μόνος του σε ένα μεγάλο αρχοντικό σπίτι το οποίο έχει μετατραπεί σε τρώγλη. Χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και νερό, με σωρούς σκουπιδιών παντού, που συγκεντρώνει ο ίδιος στις καθημερινές βόλτες του στο κέντρο της Μυτιλήνης.

Ζωή δύσκολη…
Για να πιει νερό ο 90χρονος πηγαίνει και γεμίζει μπουκάλια από δημόσιες βρύσες και τα κουβαλάει μέχρι το σπίτι. Είναι ντυμένος με κουρέλια, ενώ η δυσοσμία που αναδύεται από το σώμα του είναι έντονη, αφού κάνει την ανάγκη του πάντα πάνω του. Ακόμη και στην είσοδο του σπιτιού αντιλαμβάνεται κανείς την αθλιότητα που υπάρχει στο εσωτερικό της.
Οι γείτονες που τον γνωρίζουν χρόνια, λένε ότι είχε κληρονομήσει μεγάλη περιουσία (αυτό εξάλλου μαρτυρά και το μεγάλο αρχοντόσπιτο όπου ζει), κανείς δε γνωρίζει όμως αν ο τρόπος ζωής του είναι από δική του επιλογή επειδή δε θέλει να ξοδέψει τα χρήματά του ή αν απλά δεν έχει πλέον την περιουσία αυτή και κατέληξε ουσιαστικά στο δρόμο.
Μια παρόμοια ιστορία, σύμφωνα πάντα με τους γείτονες, κρύβει και το σπίτι που εφάπτεται με το δικό του. Μια ηλικιωμένη γυναίκα που ζούσε εκεί, πέθανε όπως λένε με τον ίδιο τρόπο, μόνη και μέσα στην αθλιότητα. Το σπίτι αυτό παραμένει κλειστό, όμως «επικοινωνεί» με το σπίτι του γέροντα από μια κοινή αυλή στο πίσω μέρος. Εκεί υπάρχουν σωροί σκουπιδιών, ενώ η πυκνή βλάστηση το έχει μετατρέψει με ζούγκλα και με δυσκολία μπορεί να κινηθεί κάποιος εκεί.


Οι συνθήκες στην αυλή του σπιτιού όπου ζει ο υπερήλικας

Ο άνθρωπος που περπατά αργά…
Ο 90χρονος με τα άσπρα μαλλιά και τα μακριά άσπρα γένια, σύμφωνα με τους γείτονες είναι κλειστός άνθρωπος, δε μιλάει πολύ και καθημερινά κάνει βόλτες στο δρόμο μπροστά από το σπίτι του, έχοντας για στήριγμα το μπαστούνι του, ενώ όπως χαρακτηριστικά λένε «περπατάει πολύ αργά».
Τόσο η Κοινωνική Υπηρεσία του Νοσοκομείου όσο και η Διεύθυνση Πρόνοιας δε γνωρίζουν κάτι για την περίπτωσή του, αφού δεν έχει μεταφερθεί ποτέ στο Νοσοκομείο και δεν έχει ζητηθεί η παρέμβασή τους.
Είναι δεδομένο, πάντως, ότι θα πρέπει η Πολιτεία να παρέμβει, και άμεσα μάλιστα, ώστε ο άνθρωπος αυτός να μεταφερθεί σε κάποιο ίδρυμα και να του παρασχεθούν οι απαιτούμενες φροντίδες, ώστε έστω τα τελευταία χρόνια της ζωής του να μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια.



ΕΠΩΝΥΜΩΣ

«… ο γεράκος που δεν έπαψε να είναι άνθρωπος»
Μπορεί μόλις πριν λίγα 24ωρα να γιορτάσαμε την Ανάσταση του Κυρίου, αλλά κάποιοι συνάνθρωποί μας που ζούνε δίπλα μας περνάνε απαρατήρητοι και προσπαθούνε να επιβιώσουνε μέσα στη δυστυχία τους. Ο λόγος για ένα γεράκο γύρω στα 90, που το βράδυ της Μεγάλης Δευτέρας απομακρύνθηκε από το σπίτι του και αφού χάθηκε, από εξάντληση και λόγω της δυσκολίας που έχει στην κίνηση, τον βρήκανε κάτοικοι να είναι ακουμπισμένος σε ένα παρκαρισμένο αμάξι σε παράλληλη οδό της Καβέτσου, και να βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση για πάνω από μία ώρα. Ειδοποιήθηκε η Αστυνομία η οποία όταν έφτασε στο σημείο διαπίστωσε πως ο Μ.Μ. (σ.σ .το όνομα του ηλικιωμένου δεν αναφέρεται για ευνόητους λόγους), όχι απλά ήταν εξαντλημένος, από τη δυσωδία φαινόταν πως είχε κάνει την ανάγκη του πάνω του, όχι μόνο μία φορά, και μάλλον αρκετές μέρες ήταν σε αυτή την κατάσταση. Κρατούσε ένα άδειο μπουκάλι νερό που πιθανόν συνέλεξε από κάτω, και μονολογούσε ότι το στόμα του ήταν ξερό, με μάτια βουρκωμένα και χαμένα να κοιτάνε στο κενό.
Δεν καταλάβαινε πολλά, και οι αστυνομικοί μετά από πολλή ώρα και προσπάθεια βρήκανε το σπίτι του. Ένα παλιό σπίτι κοντά στο γήπεδο. Η πόρτα παλιά και ξεκλείδωτη, δεν μπορούσε καν να ανοίξει από τα σκουπίδια, τα διάφορα αντικείμενα, τα παλιά ρούχα, που γέμιζαν σε σωρούς όλο το σπίτι, με δυσωδία να βγαίνει από παντού και να μην σε αφήνει να πλησιάσεις, μαρτυρούσε ότι ο γερο-Μ προσπαθούσε να επιβιώσει τα τελευταία χρόνια μόνος, ως ρακοσυλλέκτης, συγκεντρώνοντας ό,τι μπορούσε να κουβαλήσει μαζί του. Σε ερώτηση αν είχε παιδιά, ώστε να επικοινωνήσει κάποιος μαζί τους και να τους ενημερώσει, απάντησε πως δεν είχε την τύχη να κάνει ποτέ του παιδιά. Δεν γνωρίζω ούτε εγώ ούτε κάποιος από όσους ρωτήσαμε εκεί γύρω αν έχει κάποιον συγγενή.
Δεν σταμάτησα ποτέ να αναρωτιέμαι μετά από εκείνη τη στιγμή, δύο πράγματα.
Πρώτον. Τι μπορεί να έκανε κάποιος, τόσο κακό, ώστε να αξίζει μία τέτοια τιμωρία, να είναι στην ηλικία των 90, χωρίς φαγητό χωρίς νερό, σε συνθήκες εξαθλίωσης και βρομιάς που σίγουρα είναι ικανή να επιφέρει σοβαρές ασθένειες, με κινητικά προβλήματα, μόνος, με τους πάντες να περνάνε δίπλα του και να κλείνουν τα μάτια τους στη δυστυχία του, στην καθημερινή του ταλαιπωρία, στον αγώνα του για να επιβιώσει άλλη μία μέρα.
Δεύτερον. Πού είναι οι αρμόδιες αρχές, η Πρόνοια, η Βοήθεια στο Σπίτι, οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία είναι τυχόν αρμόδια για παρόμοιες καταστάσεις, οποιοσδήποτε άλλος έχει οριστεί από το κράτος και αμείβεται για να βοηθάει τέτοιες θλιβερές καταστάσεις, για να δίνει στήριγμα σε ανθρώπους, όπως ο συμπαθέστατος αυτός γεράκος, που είναι τόσο παραμελημένοι και αφημένοι στην τύχη τους, τώρα τις τελευταίες πιθανά στιγμές της ζωής τους, αδύναμοι να βοηθήσουν τον εαυτό τους και βυθισμένοι σε πικρές σκέψεις και αναμνήσεις. Πως κάποτε ήταν κι αυτοί ικανοί, κάποτε προσέφεραν κι αυτοί στην κοινωνία και είχαν την θέση τους μέσα σε αυτή, είχαν κάποιους να τους δίνουν σημασία.
Αυτός λοιπόν ο γεράκος δεν έπαψε να είναι άνθρωπος, δεν έπαψε να έχει ψυχή και συναισθήματα, και πόσο μάλλον ανάγκες. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι όλοι στην κοινωνία μας του έχουν γυρίσει την πλάτη, τον έχουν αφήσει στη μοίρα του. Είμαστε καλοί Χριστιανοί επειδή πήγαμε στην εκκλησία τις Άγιες αυτές ημέρες και δώσαμε ένα, δυο, πέντε ευρώ να ανάψουμε ένα κερί; Όχι, κυρίες και κύριοι. Έτσι μας βολεύει να πιστεύουμε. Οι περισσότεροί μας ήμασταν με τις οικογένειές μας, στα ζεστά και καθαρά σπιτάκια μας, τρώγαμε το ζεστό φαγητό που έβγαινε από τον φούρνο και πίναμε το κρασί μας, ενώ αυτός ο άνθρωπος, που σχεδόν κανένας δεν γνωρίζει την ύπαρξή του, ακόμα κι αν έχει τύχει να περάσει δίπλα του, υπέφερε και θα υποφέρει να βρει κάτι να φάει, να έχει ένα ποτήρι νερό να πιει, για να μην πω για την καθαριότητα και τα ρούχα μέσα στα οποία έχει ουκ ολίγες φορές κάνει τις ανάγκες του.
Σαν άνθρωποι και πολίτες αυτού του τόπου ενδιαφερθείτε, επικοινωνήστε με τις αρμόδιες αρχές, κάντε ό,τι μπορείτε για να γίνουν οι τελευταίες στιγμές αυτού του γεράκου έστω και λίγο πιο ανθρώπινες.
Π.Ο.