Είναι αλήθεια ότι πολλές μέρες νωρίτερα ακούγονταν φήμες για τις κινητοποιήσεις που θα συμβούν την ώρα της παρέλασης στις 28 Οκτωβρίου σε διάφορες πόλεις. Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο όλα όσα ειπώθηκαν στα δελτία ειδήσεων το ίδιο βράδυ περί απρόσμενης αντίδρασης του κόσμου ως δικαιολογία για την ανυπαρξία της Ελληνικής Αστυνομίας, τουλάχιστον στη σοβαρή περίπτωση της Θεσσαλονίκης, ακούγονται γελοία στον οποιονδήποτε διαθέτει κοινή λογική. Σίγουρα το μέγεθος της αντίδρασης ξάφνιασε, αλλά κανείς δεν μπορεί να δηλώνει ανυποψίαστος για ό,τι θα συνέβαινε. Από τη στιγμή που συνέβησαν τα γεγονότα μέχρι και σήμερα, έχουν ειπωθεί πολλά και έχει χυθεί πολύ μελάνι για να δοθεί μία εξήγηση.
Τα γεγονότα, της Πάτρας τουλάχιστον, τα έζησα από κοντά, καθώς βρισκόμουν στην παρέλαση. Στην τηλεόραση είδα όσα συνέβησαν στις άλλες πόλεις της χώρας.
Δε θα σταθώ στο ξέσπασμα του Προέδρου της Δημοκρατίας. Σίγουρα δεν τιμά το πλήθος το γεγονός ότι φώναζε προδότη τον Κάρολο Παπούλια, καθώς αποδεικνύει το πόσο ανενημέρωτο και μερικές φορές ανιστόρητο ήταν. Σίγουρα όμως δεν τιμά και τον Πρόεδρο η μέχρι τώρα στάση που έχει επιδείξει για όσα συμβαίνουν στην ελληνική κοινωνία και η απόφασή του να αποχωρήσει, δίνοντας σε όλους αυτούς την πεποίθηση ότι, αφού κάποιοι κατάφεραν να διώξουν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, μπορούν να κάνουν πλέον ό,τι θέλουν ανεμπόδιστα!

Θέλω να σας πω πως για τους φόβους μου. Γιατί περνώντας από το σημείο των επισήμων στην Πάτρα, ένιωσα φόβο. Όχι για τη σωματική μου ακεραιότητα. Ήταν προφανές ότι κανένας από αυτούς που αντιδρούσαν δεν ήθελε να βλάψει κάποιον πολίτη, πόσο μάλλον τα εκατοντάδες παιδιά που εκείνη την ώρα παρήλαυναν.
Φόβο ένιωσα βλέποντας τι περιλάμβανε το πλήθος. Μία μάζα, ένα συνονθύλευμα ατόμων με διαφορετικά προβλήματα. Στεκόντουσαν δίπλα - δίπλα ο συνταξιούχος που του μειώνουν τη σύνταξη των 300 ευρώ με τον υπάλληλο του ΟΣΕ που έχασε το επίδομα… πλυσίματος χεριών. Ο απολυμένος της επιχείρησης που έβαλε λουκέτο, με το συνδικαλιστή τής ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ που κατεβάζει το γενικό και βυθίζει τη χώρα στο σκοτάδι. Κόσμος που αγανακτεί γιατί δεν έχει χρήματα να πάει στο σούπερ μάρκετ και κόσμος που θα στερηθεί άλλη μία μεζονέτα. Όλοι μαζί ενάντια σε ένα πολιτικό σύστημα που μέχρι πρότινος κάποιους τους βόλευε διορίζοντας παιδιά, εγγόνια και μικρανήψια, κάνοντας τα ρουσφέτια τους και μη εισπράττοντας φόρους.
Και μέσα σε όλους αυτούς δεν πρέπει να παραλείψουμε την ύπαρξη οπαδών ποδοσφαιρικών ομάδων, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για το πόσο άδικα και παράνομα το κράτος αποφάσισε να υποβιβάσει τις τίμιες ομάδες τους.

Στο Βόλο, για παράδειγμα, φώναζαν «κλέφτες - κλέφτες» οι οπαδοί του Ολυμπιακού Βόλου που ζητούσαν την αποφυλάκιση του πασίγνωστου Μπέου!
Περισσότερο φόβο από το πλήθος μού προκάλεσε η εικόνα εκείνων των μαθητών των γυμνασίων και των λυκείων που αποφάσισαν να αντιδράσουν γυρνώντας το κεφάλι τους από την άλλη πλευρά από αυτή των λεγόμενων «επισήμων». Φορώντας μαύρα περιβραχιόνια και γυρνώντας την πλάτη τους. Πίσω από τα περισσότερα αυτά παιδιά, «είδα» καθηγητές συνδικαλιστές και μεγαλοϊδιαιτερατζήδες, πολιτικές νεολαίες που εισχώρησαν στα σχολεία στις τελευταίες καταλήψεις και τους έμαθαν ότι ο καπιταλισμός και η κοινωνική αδικία όταν τους γυρνάς την πλάτη… κακιώνουν και φεύγουν. Αυτό τους είπαν και τους έπεισαν πως είναι… αγώνας!
Τότε ήταν που ένιωσα το μεγαλύτερο φόβο. Όταν συνειδητοποίησα το πόσο πολύ μοιάζει το παρελθόν με το μέλλον αυτής της χώρας. Με μοναδική διαφορά μερικές δεκαετίες που χωρίζει το ένα από το άλλο. Ο αγώνας για το παρελθόν που φεύγει και για το μέλλον που έρχεται, είναι απλά… συμβολικές πράξεις. Μόνο που αγώνας ζωής αυτό το πράγμα δεν είναι…