Με αφορμή τα έργα που υπάρχουνε στο Μουσείο Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης στην Αθήνα (Κυδαθηναίων 17, Πλάκα), παρουσιάζεται ο Θεόφιλος στους μικρούς φίλους του. Έτσι, σε συγκεντρώσεις με παιδιά και μέσα από την εφημεριδούλα του Μουσείου «Το λαλουσάκι», παρουσιάζεται η τοιχογραφία με την επιγραφή «Ο Ήρως Μάρκος Βότσαρης το 1823», ζωσμένο με τ’ άρματά του, να βαστά την ελληνική σημαία, αυτός ο ήρωας της νεώτερης ελληνικής ιστορίας. Στο Μουσείο παρουσιάζεται στην «Αίθουσα Θεόφιλου», που προέρχεται από σπίτι στον Κλομιδάδο της Λέσβου, όπου, μαζί με άλλες, στόλιζε το «καλό δωμάτιο».

Στη σελίδα «Για να γνωρίσουμε τους θησαυρούς του Μουσείου», το «λαλουσάκι» γράφει:
«Φρούτα, λουλούδια, καράβια, θάλασσες, πολιτείες ολόκληρες, μορφές ανθρώπων και αγίων, εικονίσθηκαν με ζωντάνια από τα χέρια των Ελλήνων λαϊκών ζωγράφων πάνω στους τοίχους σπιτιών και εκκλησιών, πάνω σε έπιπλα και αντικείμενα της καθημερινής ζωής. Οι λαϊκοί ζωγράφοι, τεχνίτες σπουδαίοι, ακολουθώντας μαζί με τους βοηθούς τους, τους κτιστάδες, γύριζαν από χωριό σε χωριό φορτωμένοι τα σύνεργά τους και αναλάμβαναν να διακοσμήσουν αρχοντόσπιτα και εκκλησιές με ζωγραφιές, χρησιμοποιώντας χρώματα που τα έφτιαχναν μόνοι τους. Η πλούσια ελληνική φύση, τα λουλούδια με τα όμορφα χρώματα, οι καρποί, τα δέντρα, η γη, τα ζώα, η θάλασσα, ο γαλανός ουρανός, καθώς και η ελληνική μυθολογία και ιστορία, έδωσαν έμπνευση στους καλλιτέχνες αυτούς, οι οποίοι διακόσμησαν τους τοίχους, τα ταβάνια, τις πόρτες, τα παράθυρα, τα τζάκια, τα ντουλάπια, τις κασέλες των αρχοντικών σπιτιών, χωρίς ν’ αφήσουν ούτε μια γωνιά αστόλιστη. Επίσης ζωγράφιζαν και παραστάσεις με ξακουστές πολιτείες και λιμάνια Ανατολής και Δύσης, διακοσμώντας έτσι τους καλούς οντάδες, δηλαδή τα επίσημα δωμάτια των αρχοντόσπιτων. Ανάμεσα στους λαϊκούς ζωγράφους ξεχωρίζει ο Θεόφιλος Χατζημιχαήλ, έργα του οποίου υπάρχουν στο Μουσείο μας.» Κι ακολουθεί η παρουσίαση του Θεόφιλου, με τη φωτογραφία του έργου του στο Μουσείο.

Ο αυτοδίδακτος ζωγράφος
«Ο Θεόφιλος γεννήθηκε στη Μυτιλήνη γύρω στα 1860, από φτωχή οικογένεια. Αφού έζησε για μερικά χρόνια στη Σμύρνη και εργάστηκε ως θυρωρός στο Ελληνικό Προξενείο, πήγε στην περιοχή του Πηλίου όπου έμεινε για τριάντα χρόνια, γυρίζοντας από χωριό σε χωριό και ζωγραφίζοντας τους τοίχους των σπιτιών και των μαγαζιών. Στη συνέχεια επέστρεψε στο νησί του, στη Μυτιλήνη, όπου πέθανε το 1934. Ο Θεόφιλος δε σπούδασε ζωγραφική, αλλά ήταν αυτοδίδακτος. Ωστόσο κατόρθωσε με απλότητα, με αυθορμητισμό και φαντασία, να παραστήσει την ελληνική φύση, ήρωες της ελληνικής ιστορίας, μορφές της μυθολογίας και σκηνές από την καθημερινή ζωή. Στα έργα του η ασημόφυλλη ελιά, το κυπαρίσσι, το πλατάνι, τα πολύχρωμα πουλιά, τ’ άσπρα σπίτια με τα κόκκινα κεραμίδια μπλέκονται με το Μέγα Αλέξανδρο, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο, την Αφροδίτη και τον Άρη, τον Ερωτόκριτο και την Αρετούσα, τους φουστανελάδες και τις βλαχοπούλες. Ο Θεόφιλος όσο ζούσε φορούσε την ελληνική φουστανέλα και έπαιρνε ελάχιστη αμοιβή για τις ζωγραφιές του ή μόνο ένα πιάτο φαΐ.»

Απ’ τη Μόρια
Το «λαλουσάκι» είναι λέξη από ελληνικό λαϊκό παραμύθι και σημαίνει αυτό που λαλεί, μιλεί. Στη σελίδα «Μικροί λαογράφοι», δημοσιεύονται συνεργασίες από παιδιά απ’ όλη την Ελλάδα. Τα παιδιά της β΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου Μόριας Λέσβου συγκέντρωσαν, με τη βοήθεια της δασκάλας τους, έθιμα, παραδόσεις, παραμύθια, παιχνίδια και τα ‘στειλαν στο «λαλουσάκι». Η μικρή μαθήτρια Βάσω Χάιδου, παρουσιάζει ένα τραγούδι που λένε τα παιδιά την πρώτη Μάρτη, καθώς βαστάνε τη «χελιδόνα» («Λαλουσάκι», τεύχος Μάρτης - Απρίλης 2010).

«Ήρθε, ήρθε χελιδόνα,
Ήρθε κι άλλη μεληδόνα,
κάθισε και λάλησε,
και γλυκά κελαήδησε:
“Μάρτη, Μάρτη μου καλέ,
και Φλεβάρη φοβερέ,
κι αν φλεβίσεις κι αν τσικνίσεις,
καλοκαίρι θα μυρίσεις.
Κι αν χιονίσεις, κι αν κακίσεις,
Πάλι άνοιξη θ’ ανθίσεις”.»

(Τηρήθηκε η γραφή από το παιδί). Το «λαλουσάκι» συμπλήρωσε είκοσι χρόνια, που το εκδίδουν «Οι Φίλοι του Μουσείου Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης».