Εδώ και πολύ καιρό βιώνουμε την έντονη ανησυχία για όσα διαδραματίζονται στη χώρα μας, στη γεωγραφική γειτονιά μας, στον κόσμο ολόκληρο. Οι φονικοί πόλεμοι στην Ουκρανία και τη Μέση Ανατολή καθρεφτίζουν την αγριότητα της εποχής μας, η εκρηκτική αύξηση του κόστους ζωής υπονομεύει το παρόν και το μέλλον ιδιαίτερα της νέας γενιάς, η κλιματική αλλαγή κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την ίδια μας την ύπαρξη… Μέσα σ’ αυτό το ζοφερό κλίμα ο άνθρωπος ψάχνει απεγνωσμένα το μίτο της Αριάδνης, λαχταρώντας να βρει την έξοδο μέσα από τις πολυδαίδαλες στοές του λαβύρινθου της αυτοκαταστροφικής του μανίας…

Από τα πανάρχαια χρόνια ο άνθρωπος προσπαθεί να αντεπεξέλθει στα χτυπήματα της μοίρας του με τη διακωμώδηση των ίδιων των δεινών του, να στραγγίξει λίγο γέλιο μέσα από την άχαρη και πολλές φορές θλιβερή καθημερινότητά του, για να μπορέσει να αντέξει ψυχικά και σωματικά και τελικά να επιβιώσει. Αυτή την αρχέγονη ανάγκη έρχεται να ικανοποιήσει το νέο βιβλίο του αγαπητού φίλου Σταύρου Ξ. Βαλτά και το κάνει με απλό, χαριτωμένο τρόπο. Αντίδοτο στο πικρόχολο παρόν και στο άδηλο μέλλον, έρχεται να σταλάξει βάλσαμο στην κακοφορμισμένη κοινωνική πληγή.

Μετά την προ τριετίας πρώτη του απόπειρα («Στα χρόνια της πανδημίας», 2021) επανέρχεται δριμύτερος με μια ακόμα συλλογή δικής του έμπνευσης ανθολογημένων γελοιογραφιών, που τιτλοφορείται «Καημοί, ντέρτια και ιντερνέτια» και τυπώθηκε από τις Εκδόσεις «Παράγραφος» (Κιάφας 3 & Ακαδημίας, 106 78 Αθήνα).

Ο συγγραφέας είναι από τη φύση του άνθρωπος ανεπιτήδευτος, καλόκαρδος, πρόσχαρος, πάντα χαμογελαστός. Άνθρωπος που μεταδίδει στους άλλους το κέφι, το χαμόγελο, την αισιοδοξία. Ξεκίνησε πειραματικά να αναρτά τις δικές του γελοιογραφίες στο παγκόσμιο διαδικτυακό «χωριό». Όχι για να κάνει το γελοιογράφο («Γελοιογράφος δεν είμαι, ούτε φιλοδοξώ να γίνω…», όπως γράφει ο ίδιος), αλλά για να μοιραστεί μαζί μας πετυχημένες χιουμοριστικές ιδέες που σατιρίζουν την επικαιρότητα και βλέπουν την κακομοιριασμένη ζωή μας με τρόπο σκωπτικό. Έτσι, για να γελάσει τ’ αχείλι του κάθε πικραμένου… Με βαθιά την αίσθηση της σάτιρας του υπονοούμενου, μέσα από διακόσιες περίπου έγχρωμες γελοιογραφίες, σφάζει με το μπαμπάκι τις πολιτικές των διάφορων κέντρων εξουσίας, κάνει σκώμμα και περιγέλιο τις νοοτροπίες και τα πάθη του νεοέλληνα, σαρκάζει τη βάσκανη μοίρα μας, προκαλώντας έτσι γέλιο σατιρικό, καθαρτήριο, θεραπευτικό!

Τον ευχαριστούμε από καρδιάς, που έστω και για λίγο θα ζωγραφίσει το χαμένο χαμόγελο στα κατσουφιασμένα μας πρόσωπα.

Φίλε, καλή δύναμη για τα επόμενα συγγραφικά σου πετάγματα…

Παναγιώτης Μιχ. Κουτσκουδής