«Στη δημοκρατία κάθε άνθρωπος είναι αναγκαίος.»
(Ραλφ Έμερσον)

Η φράση αυτή ανήκει σε ένα μεγάλο Αμερικανό φιλόσοφο του 19ου αιώνα. Μου ήρθε στο μυαλό πριν λίγες εβδομάδες, όταν είδα στην τηλεόραση το δημοτικό σύμβουλο της Αθήνας και επικεφαλής της οργάνωσης «Χρυσή Αυγή», Νίκο Μιχαλολιάκο, να χαιρετά ναζιστικά στη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου της πόλης. Λίγο νωρίτερα, μάλιστα, είχε εισέλθει στο χώρο της συνεδρίασης συνοδευόμενος από οχτώ σωματοφύλακες, προμηνύοντας με αυτό τον τρόπο τη μετέπειτα στάση του.
Η κίνησή του αυτή σόκαρε και προκάλεσε αντιδράσεις από τους εκπροσώπους των υπόλοιπων παρατάξεων στο Δημοτικό Συμβούλιο, ενώ απασχόλησε αρκετά τα μέσα ενημέρωσης. Όπως είναι γνωστό, ο συγκεκριμένος δημοτικός σύμβουλος κατόρθωσε να εκλεγεί παίρνοντας μεγάλα ποσοστά στην περίφημη περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα και άλλων αντίστοιχων, όπου το βιοτικό επίπεδο των πολιτών έχει υποβαθμιστεί απίστευτα, η εγκληματικότητα και η διακίνηση ναρκωτικών ουσιών είναι καθημερινό φαινόμενο και ο πληθυσμός των μεταναστών είναι μεγαλύτερος από αυτόν των Ελλήνων κατοίκων. Αυτοί οι κάτοικοι, λοιπόν, επέλεξαν να τον ψηφίσουν πλήρως απογοητευμένοι από όλες τις άλλες πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες απλά παραδέχονταν το μείζον πρόβλημα της περιοχής ή απλά δήλωναν αλληλεγγύη στο - αδιαμφισβήτητο - δράμα των μεταναστών, ξεχνώντας όμως το δράμα των μόνιμων κατοίκων, οι οποίοι είχαν δει τη γειτονιά στην οποία έζησαν μια ολόκληρη ζωή να μεταμορφώνεται μέσα σε λίγα χρόνια. Άνθρωποι με διάφορες πολιτικές απόψεις και κομματικό παρελθόν στράφηκαν στην ακροδεξιά και ζήτησαν από αυτή να τους βοηθήσει για να ακουστεί το πρόβλημά τους. Σαν εκφραστές όχι πολιτικής άποψης, αλλά αγανάκτησης.

Και κάπως έτσι φτάσαμε στα αποτελέσματα των εκλογών, στις πολύωρες τηλεοπτικές ερμηνείες αυτού του φαινομένου, στο περιστατικό του Δημοτικού Συμβουλίου και σε μία κίνηση που είχε σα στόχο απλά και μόνο να προκαλέσει, ή ακόμα και να προϊδεάσει για το πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση τα επόμενα χρόνια στο Δήμο της Αθήνας.
Είναι όντως κάθε άνθρωπος αναγκαίος στη δημοκρατία; Είναι αναγκαίος ακόμα και όταν προβάλλει απόψεις που είναι αντίθετες σε όλα όσα αυτός ο θεσμός πρεσβεύει;
Ναι, είναι. Ακόμα και αυτός που πρεσβεύει απόψεις τελείως αντίθετες με αυτήν, ακόμη και αυτός που αν είχε τη δυνατότητα δε θα δίσταζε στιγμή να λειτουργήσει αντιδημοκρατικά και να επιλύσει τα προβλήματα της περιοχής που τον εξέλεξε με άμεσο τρόπο. Ακόμα και ο συγκεκριμένος δημοτικός σύμβουλος είναι αναγκαίος. Για να θυμίζει κάθε μέρα, σε αυτήν την αίθουσα του Δημοτικού Συμβουλίου και στους εκπροσώπους των υπόλοιπων παρατάξεων, το πόσο επικίνδυνη μπορεί να καταστεί η αδιαφορία και η αδράνεια του πολιτικού κόσμου συνολικά στα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων. Για να υπενθυμίζει κάθε στιγμή στους υπερασπιστές της δημοκρατίας το πόσο ευάλωτη μπορεί αυτή να είναι ακόμα και στις μέρες μας.