Στη Βαγδάτη δικάζεται ο Ιρακινός δημοσιογράφος Μουνταδέρ αλ Ζαΐντι, γιατί πέταξε τα παπούτσια του κατά του Μπους αποκαλώντας τον «σκύλο».
Αν το δικαστήριο αποφανθεί ότι ο Ζαΐντι είναι ένοχος, μπορεί να καταδικαστεί σε 15χρονη φυλάκιση. Το 20μελές επιτελείο δικηγόρων που τον υπερασπίζεται προσπαθεί να τον αθωώσει, βασιζόμενο σε τεχνικά σημεία, κυρίως στο ότι ο Μπους δεν ήταν επίσημος προσκεκλημένος της ιρακινής κυβέρνησης.
Ο ίδιος ο Ζαΐντι παρουσιάστηκε στο δικαστήριο αγέρωχος και απόλυτα ψύχραιμος. Κατηγόρησε την αστυνομία των δοσίλογων, συνεργατών του στρατού κατοχής του Ιράκ, ότι τον βασάνισε με ξυλοδαρμό και ηλεκτρόδια. Ισχυρίσθηκε ότι πέταξε τα παπούτσια του εναντίον του Μπους και τον εξύβρισε, όταν τον άκουσε να επαίρεται για τα κατορθώματα των Αμερικανών εισβολέων στο Ιράκ. Τον έπνιξε η αγανάκτηση όταν σκέφτηκε ότι το κατόρθωμα του εγκληματία Μπους ήταν η δολοφονία ενός εκατομμυρίου Ιρακινών.
Όταν κάποιος ρώτησε τον αδελφό του Ζαΐντι αν θα δεχόταν να προσβάλουν τον πρωθυπουργό του Ιράκ, Μαλίκι, πολίτες μιας χώρας που τον είχε προσκαλέσει, η απάντησή του ήταν: «Ναι, αν σ’ αυτή τη χώρα είχαν εισβάλει ιρακινά στρατεύματα.»
Συμπέρασμα: Η πράξη του Ζαΐντι ήταν γενναία, πατριωτική και αξιέπαινη. Εμένα μού θύμισε κάτι που συνέβη στη γερμανο-ιταλοκρατούμενη Αθήνα. Ήμουν 11 - 12 χρόνων, μέλος της εθνικιστικής οργάνωσης «Ιερή Ταξιαρχία». Τα πολιτικά μού ήταν άγνωστα τότε, αλλά όχι ο πατριωτισμός.
Βρέθηκα κάποια στιγμή στο χαμηλότερο κομμάτι της οδού Κυψέλης, κοντά στον «Πανελλήνιο». Βρισκόμουν μέσα σ’ ένα οικόπεδο πίσω από έναν τοίχο. Από την άλλη μεριά του τοίχου υπήρχε ένα μεγάλο soldatenheim (Σπίτι του Στρατιώτη), γεμάτο Γερμαναράδες αξιωματικούς που μπεκρόπιναν σε έναν τεράστιο κήπο. Η μοναδική σκέψη που μου πέρασε απ’ το μυαλό ήταν «Να είχα μια χειροβομβίδα μιλς (εγγλέζικη αμυντική), να τους ξέκανα τους μπάσταρδους».
Ευτυχώς, οι μεγάλοι δε μας εμπιστεύονταν με όπλα. Εμείς γράφαμε τα συνθήματά μας και κολλούσαμε τις προκηρύξεις. Γιατί αν σκότωνα 10 - 20 Γερμανούς, τα αντίποινα θα ήταν τρομερά. Οι θρασύδειλοι Γερμανοί θα εκτελούσαν 100 - 200 ομήρους.
Μόλις επιστρέψω στο χωριό θα τιμήσω το Ζαΐντι με ένα μπάρμπεκιου. Θα κολλήσω τη φάτσα του Μπους πάνω σ’ ένα δέντρο και θα προτρέψω τους φίλους μου να τη φτύνουν εκ μέρους του Ζαΐντι.

Μελβούρνη