Όταν επικαλείται κανείς τον τρόπο που αντιμετωπίζονταν στο παρελθόν κάποιο πρόβλημα, χαρακτηρίζεται, συνήθως, ως «συντηρητικός» που «εμφορείται από αναχρονιστικές απόψεις και ιδέες».

Ας δούμε, όμως, εάν ό, τι ίσχυσε στο παρελθόν πρέπει να πεταχτεί στην χωματερή των ιδεών ως ατελέσφορο, ακατάλληλο ή και βλαπτικό για τις σύγχρονες περιστάσεις.

Υπάρχουν, πράγματι, ιδέες, τρόποι και μέθοδοι που ίσχυσαν στο παρελθόν και που ξεπεράστηκαν από τις νεώτερες εξελίξεις, από τις νέες ανάγκες που προέκυψαν ή τις νέες δυνατότητες που δημιουργήθηκαν για την καλύτερη αντιμετώπιση των κοινωνικών αναγκών.

Και, βεβαίως, υπήρχαν και περιπτώσεις, όπου η εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών, στο παρελθόν, ξέφευγε από τα πλαίσια της δημοκρατικά οργανωμένης και ευνομούμενης Πολιτείας· κάποια μέτρα που προκαλούσαν πρόσθετα προβλήματα και επιβάρυναν αρνητικά την υπάρχουσα κατάσταση.

Μια απροκατάληπτη και αντικειμενική θεώρηση των όσων ίσχυσαν, στο παρελθόν, για την διαχείριση κάποιων φαινομένων ή την αντιμετώπιση κάποιων αναγκών μπορεί να καταδείξει ότι υπήρχαν και μερικά υγιή στοιχεία και μέτρα που εξυπηρετούσαν με επάρκεια τις κοινωνικές ανάγκες, τα οποία « θυσιάστηκαν» στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου « προοδευτισμού» και μιας, δήθεν, φιλολαϊκής πολιτικής.

Παράδειγμα Α. Οι εξετάσεις για την εισαγωγή στα ΑΕΙ διεξάγονταν, παλιότερα, στην έδρα του πανεπιστημιακού ιδρύματος, με ευθύνη της κάθε Σχολής και με προκαθορισμένη βάση συνολικής βαθμολογίας στα εξεταζόμενα μαθήματα (εισάγονταν άπαντες όσοι «έπιαναν την βάση» και πάνω).

 Η εξεταστέα ύλη δεν περιορίζονταν στην «διδαχθείσα ύλη» της τελευταίας τάξης του εξαταξίου Γυμνασίου ( σε μερικές σελίδες που εύκολα « παπαγαλίζονταν»), αλλά στην «Γενική Ύλη», σε πολλά βιβλία που ήταν αδύνατον να απομνημονευθούν και απαιτούσαν κριτική επεξεργασία και βαθιά γνώση (π.χ. στην φιλοσοφική Σχολή εξετάζονταν: στα Αρχαία Ελληνικά, άγνωστο κείμενο από οποιονδήποτε αρχαίο συγγραφέα. Στα Λατινικά, άγνωστο κείμενο από οποιονδήποτε Λατίνο συγγραφέα. Στην Ιστορία, οποιοδήποτε θέμα από τους προϊστορικούς χρόνους ως τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και στην «Έκθεση Ιδεών», οποιοδήποτε θέμα που επέλεγε η Επιτροπή των Εξετάσεων, για να το διαπραγματευτούν οι υποψήφιοι).

Συμπέρασμα: εισάγονταν στην κάθε Σχολή, όχι οι διαθέτοντες ικανότητα απομνημόνευσης 100 ή 200 σελίδων αλλά οι κατέχοντες την βαθιά γνώση της βασικής μορφωτικής υποδομής και οι διαθέτοντες ισχυρή κρίση, προκειμένου να μπορέσουν να παρακολουθήσουν πανεπιστημιακά μαθήματα.

Και εσωτερικά, σε κάθε Σχολή, ήταν τέτοιοι οι κανόνες για την προαγωγή από το ένα έτος στο επόμενο, ώστε κανένας δεν προάγονταν, εάν δεν εμπέδωνε, επαρκώς και αποδεδειγμένα, την ύλη του προηγούμενου πανεπιστημιακού έτους!

Κι ύστερα, ήρθαν οι Νομοθέτες της «ήσσονος προσπάθειας» και του «παπαγαλισμού», οι οποίοι, δήθεν, «διεύρυναν την πρόσβαση των παιδιών του λαού στην ανώτερη μόρφωση». Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Γνώρισε ημέρες δόξας η «δωρεάν αμάθεια» και γέμισαν τα φοιτητικά κατάστιχα από χιλιάδες «αιώνιους φοιτητές», προς απογοήτευση των γονιών τους και προς επιβάρυνση των φορολογούμενων πολιτών!

Παράδειγμα Β. Όλοι οι εκπαιδευτικοί διορίζονταν ως «δόκιμοι» και μονιμοποιούνταν, μετά διετή υπηρεσία, με την σύνταξη Έκθεσης Καταλληλότητας» από τον αρμόδιο «Επιθεωρητή» Α/θμιας ή Β/θμιας Εκπαίδευσης.

Στη συνέχεια, για κάθε βαθμολογική και μισθολογική προαγωγή, απαιτούνταν η σύνταξη « Υπηρεσιακής Έκθεσης» (π.χ. για την χορήγηση του « 1/3 του Πρωτοβάθμιου Εκπαιδευτικού», των 2/3 του «Πρωτοβάθμιου Εκπαιδευτικού», για τον βαθμό και τον μισθό του «Πρωτοβάθμιου Εκπαιδευτικού», του «Βοηθού Διευθυντού», του «Διευθυντού»).

Και όταν στο Συνδικαλιστικό Κίνημα των Εκπαιδευτικών επικράτησε η συντεχνιακή λογική « όλοι το ίδιο είμαστε», το πάγιο αίτημα του Συνδικαλισμού- της 10ετίας του 80- για την « ακώλυτη βαθμολογική και μισθολογική προαγωγή των εκπαιδευτικών», έγινε δεκτό από τον υπουργό της Προεδρίας της Κυβέρνησης! 

Και έτσι, με την εξαφάνιση ( σε συνδυασμό και με την κατάργηση της αξιολόγησης), κάθε διάκρισης, ανάμεσα στον ευσυνείδητο και τον ασυνείδητο, τον εργατικό και τον φυγόπονο, τον άξιο και τον ανάξιο. επήλθε η πλήρης ισοπέδωση των εκπαιδευτικών («κουτσοί, στραβοί, στον Άγιο Παντελεήμονα»)! 

Μετά ταύτα, πώς να αντέξει ο «ιδεολόγος» και άξιος εκπαιδευτικός την… «πολτοποίησή» του; Και πώς να μην παραιτηθεί από κάθε φιλοδοξία διεκδίκησης μιας ανώτερης θέσης στην διοικητική ιεραρχία, όταν όλες οι διευθυντικές και Εποπτικές θέσεις… «παίζονταν στα ζάρια», στο τραπέζι της «κομματοκρατίας»;

Παράδειγμα Γ. Η αμφισβήτηση και υποβάθμιση της « Ατομικής Ευθύνης». Παλιότερα, όταν η πολιτικάντικη σπέκουλα δεν είχε κατισχύσει και δεν είχε φορτώσει στην « έρμη» Πολιτεία κάθε ευθύνη, ακόμα και τον… «εκχιονισμό του κατωφλίου» μας, ο κάθε νοικοκύρης συναισθανόταν ως δικό του χρέος και ευθύνη να εκχιονίσει το πεζοδρόμιό του, να αποψιλώσει τον περιβάλλοντα χώρο της κατοικίας του και να καθαρίσει την αυλή του από τα ξερά χόρτα, τα οποία θα γινόταν προσάναμμα