Τι γίνεται με το Κυπριακό;

Με μεγάλη έκπληξη παρακολουθεί κανείς τα ελληνικά μίντια να μην ασχολούνται με το Κυπριακό. Από Δευτέρα έχει αρχίσει η πρώτη φάση εντατικών συνομιλιών μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Δεν πρόκειται για κάτι ασήμαντο, για μια ακόμα δηλαδή προσπάθεια εύρεσης λύσης. Μετά το ΟΧΙ στο σχέδιο Ανάν, η παρούσα φάση κρίνεται καθοριστική. Είτε θα βρεθεί μια φόρμουλα επανένωσης του νησιού είτε το φάντασμα της διχοτόμησης θα πάρει σάρκα και οστά. Όλα ετούτα για εμάς τους «Ελλαδίτες» είναι κάτι σα μυστήριο. Δεν υπάρχει ενημέρωση πάνω σε αυτά τα θέματα. Ιστορικά, ας σημειωθεί, είμαστε οι πλέον αναλφάβητοι πάνω στο ζήτημα. Τα δακρύβρεχτα περί των ηρώων Ισαάκ και Σολωμού ξέρουμε να αναμασάμε, και αυτό είναι όλο. Δεν κατέχουμε καν τις ημερομηνίες, πότε έγινε κάτι, τι έγινε, γιατί. Όταν όμως τα πράγματα δυσκολέψουν, τότε θα θυμηθούμε και πάλι (με άπειρη υποκρισία) τους «αδελφούς» μας τους Κύπριους και την «ελληνικότητα» της Κύπρου. Φαίνεται πως το Κυπριακό δεν είναι αρκετό για να «πουλήσει», παρά μόνο όταν υφίσταται κινηματογραφικός κίνδυνος.
 

Πού πάνε οι πρόσφυγες μετά τη Λέσβο;

Πολλές φορές, όσοι ασχολούμαστε με τους πρόσφυγες ερχόμαστε μπροστά στο μεγάλο δίλλημα αν θα πρέπει να ενθαρρύνουμε κάποιον να φύγει από την Ελλάδα και να συνεχίσει το ταξίδι της αναζήτησής του στην Ευρώπη, ή αν θα πρέπει να τον συμβουλέψουμε να μείνει. Οι ανήλικοι πρόσφυγες είναι τολμητές, ριψοκίνδυνοι. Δε διστάζουν να θέσουν σε τεράστιο κίνδυνο τη ζωή τους προκειμένου να φύγουν από τούτο τον, τις περισσότερες φορές, αφιλόξενο τόπο. Όσοι τα καταφέρουν, κρυμμένοι μέσα σε κρύπτες στα καμιόνια με ελάχιστο οξυγόνο, κρεμασμένοι πάνω σε κάβους και μέσα σε κοντέινερ, πού πάνε; Κυνηγημένοι από τον πόλεμο που τους έδιωξε, μη έχοντας τίποτα αφήσει πίσω, ούτε και αυτοί ξέρουν. Πάνε, σου λένε, στην Ευρώπη. Την έχουν δει στο σινεμά, λαμπρή και σπουδαία, ίσως υπάρχει μια θέση και για αυτούς μέσα στη σπουδαιότητα. Με πολλούς από αυτούς χάνουμε επαφή. Με άλλους όχι. Πού πάνε; Κάποιοι ίσως έχουν τύχη και βρίσκουν τελικά τους συγγενείς ή φίλους ή γνωστούς γνωστών που ήδη είναι σε κάποια χώρα. Οι περισσότεροι συλλαμβάνονται, όπως ο φίλος μας ο Αλί στην Αυστρία, και μένουν σε μεγάλα κέντρα υποδοχής, όχι με τέλειες συνθήκες ελευθερίας και διαβίωσης, αλλά τουλάχιστον καλύτερα από μια Παγανή. Οι πιο πολλοί, όμως, δεν τα καταφέρνουν. Συνεχίζουν να είναι περιπλανώμενοι, πεινασμένοι, ανεπιθύμητοι από τον ίδιο πολιτισμό που είχε την αυθάδεια να ρημάξει τις πατρίδες τους, να ρουφήξει τις πηγές του τόπου τους και τώρα να τους κατηγορεί ως λαθραίους. Η Emilie Johnson (Έμιλι Τζόνσον) ζει στο Παρίσι και σε κάποια στιγμή είχε το θάρρος να πάει και να δει ποιοι είναι τελικά όλοι αυτοί που ζουν σε άθλιες τρώγλες και παραπήγματα της μιας μέρας κάτω από τις μεγαλοπρεπείς γέφυρες της Πόλης του Φωτός. Αφγανοί, ανήλικοι, ασυνόδευτοι. Πάρα πολλοί από αυτούς ήταν στη Λέσβο. Στο blog τής Emilie (The Paris Blog) είδαμε πρόσωπα γνωστά. Να χαμογελούν ακόμα. Μπείτε στο ιστολόγιό της, δείτε πού πηγαίνουν οι πρόσφυγες όταν φεύγουν από εδώ. Δείτε πώς ζουν και δείτε πως όταν διώχνουμε κάποιον, η αδιαφορία μας δεν περιορίζεται απλά σε μια αναίσχυντη πράξη: διαιωνίζεται και βασανίζει δίχως τέλος.
 

Τι γίνεται με τον κ. Σαμαρά; Δείγματα ενός επίδοξου πρωθυπουργού

Η «Καθημερινή» είχε την παρρησία να καταδικάσει τη στάση του προέδρου της Ν.Δ. προς τους μετανάστες. Το ίδιο κάνει και η αυτή μερίδα των Ελλήνων που έχει αποκτήσει την καλλιέργεια και μπορεί να σκέφτεται σύγχρονα, επιστημονικά, ηθικά. Ο κ. Σαμαράς, με μια εντυπωσιακή στροφή προς τα δεξιά (όσο η Ν.Δ. δε μας είχε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια), καταδικάζει τους μετανάστες σε ένα φαύλο κύκλο, σε ένα παιχνίδι γάτας και ποντικιού, όπου γάτα είναι το ελληνικό κράτος πάντα πρόθυμο να αρπάξει αλλά ποτέ να παραχωρήσει σε τάχα «ξένους» πράγματα που δεν του ανήκουν, όπως η ελληνικότητα. Δυστυχώς, όμως, πάντοτε ένα χαρτί, ένα διαβατήριο, μπορούσε να κάνει τη ζωή εύκολη ή δύσκολη. Ο κ. Σαμαράς καταδικάζει σε δεύτερη μοίρα ακόμα και αυτά τα παιδιά που μεγαλώνουν, μαθαίνουν και ανδρώνονται εδώ, τα παιδιά που δε μιλούν παρά ελληνικά αλλά έχουν ξένους γονείς. Ούτε ειδικές αιτήσεις θα δώσουν ελληνικότητα σε κάποιον, ούτε εξετάσεις. Τα δικαιώματα ιθαγένειας αποκτώνται από όσους δουλεύουν σκληρά σε αυτόν τον τόπο και με τις δυνάμεις τους θέτουν ένα ακόμα λιθαράκι για την ευημερία του. Η στάση σας, κ. Πρόεδρε, είναι απάνθρωπη, καλλιεργεί την ξενοφοβία, παραπέμπει σε απαρχαιωμένα μοντέλα ανάπτυξης, αγνοεί την ιστορική αλήθεια ως προς το τι έχουν να προσφέρουν σε μια χώρα οι μετανάστες και τελικά μόνο σκοπό έχει να σας φέρει με ακροβατικά στην εξουσία. Αλίμονο.