Το καλάθι ασήκωτο, γεμάτο απ’ τα καλούδια της μάνας πατρίδας, που με το μεράκι τους οι… γυναίκες φροντίζουν και μπορούμε να χαιρόμαστε.
Περί του δώρου, που έκρυβε το φλουρί της βασιλόπιτας του Συλλόγου των Μεσοτοπιτών, ο λόγος.
«Φώτη», είπε στο φίλο του από την Κρήτη, που είχαν πάει παρέα. «Να τα μοιραστούμε, είναι πολλά! Να γευτείς προϊόντα απ’ το πατριδάκι μου.»
«Όχι φίλε, το κέρδισες, σου ανήκει», ήταν η απάντησή του. «Θα μου φέρεις όταν θα πας!»
Και τι δεν είχε κείνο το καλάθι, «λαδοτύρι», που το ξεπάτωσε ο υιός στο πι και φι. «Παστέλι» τριών ειδών, που απ’ την ώρα που έφτασε στο σπίτι, ήταν αδύνατο να μην του επιτεθεί! Τα ζυμαρικά «κοχυλάκι» και «στριφτό» δεν υπάρχουν πια και το μέλλον του «κουσκουσάκι» είναι αβέβαιο. Οι «μαρμελάδες σύκου και ροδάκινου» έγιναν η πρωινή συντροφιά και το «γλυκό κολοκύθι» έχει αποδεκατιστεί από επιθέσεις ανελέητες. Με τα ηδύποτα ποτέ δεν είχε καλές σχέσεις και έτσι ο «δυόσμος» και το «φραγκόσυκο» για την ώρα σφυρίζουν αδιάφορα.
Αυτό που συνειδητά δε δοκίμασε, είναι το «γλυκό ελιά», του ‘ρχεται κάπως… Έμαθε την ελιά στην άλμη, τσακιστή, ξιδάτη, πατέ κ.λπ., κ.λπ., αλλά... γλυκό!!! Πρώτη φορά!!! Τις βλέπει, τις ξαναβλέπει, αλλά δεν… ακόμα δεν...
Είναι θέμα «ιδεολογίας» και φοβάται... μην αλλαξοπιστήσει. Ένας φίλος του είπε να τολμήσει, αλλά ακόμα δεν… Άκου να δεις γλυκό ελιά!!!
Και όλα αυτά, σε ένα καλάθι. Το φλουρί της βασιλόπιτας των Μεσοτοπιτών της Αθήνας. Προϊόντα του Αγροτοτουριστικού Συνεταιρισμού Γυναικών Μεσοτόπου Λέσβου.

Ήταν ο τυχερός. Είχε πολλά, μα πολλά χρόνια να του τύχει το φλουρί και το ευχαριστώ βγήκε από καρδιάς. Μακάρι να φανώ γουρλής για το Σύλλογο και τους ανθρώπους του, σκέφτηκε, και άθελά του ντράπηκε που… το στέρησε από κάποιον από τους ανθρώπους του Συλλόγου, αυτός, ένας «ξένος», από το Ακράσι.
Έψαξε και βρήκε το τηλέφωνο του Συνεταιρισμού Γυναικών. 22530 96090, 22530 96490 έγραφε το προσπέκτους και 22530 96390 το φαξ. Αυτό το κρατάμε, μαζί με τις ευχές και τις φανταστικές γεύσεις, σκέφτηκε.
Ο φίλος του ο Φώτης ο Νταουντάκης, πρόεδρος του Συλλόγου Κρητών Ζωγράφου «Ο Καζαντζάκης», ένας δραστήριος άνθρωπος, με έναν εξ ίσου δραστήριο σύλλογο της Αττικής, δεν του αρνήθηκε να πάνε παρέα.
Με τα τόσα που έβλεπε να σκαρώνουν οι Κρητικοί, πάνε χρόνια που του έλεγε για τους δικούς του, τους Μεσοτοπίτες.
«Ονειρεύομαι, φίλε μου, εδώ μέσα, στο Σύλλογό σας, να δω τους γλεντιστάδες να χορεύουν, να σας κεράσουμε ούζο, μυτιληνιές γεύσεις και μελωδίες και ύστερα, στο Σύλλογο των Μεσοτοπιτών, ένα γλέντι κρητικό. Αυτό! Τίποτα άλλο.
Ένα αντάμωμα πολιτισμών, που μοιάζουν όλα να ‘ναι αλλιώς, μα και που όλα ίδια είναι!!!
Η χαρά των ανθρώπων, που διαχρονικά είναι ό,τι πιο σημαντικό υπάρχει!
Ένα όνειρο!
Να είναι άραγε εφικτό; Παναγιώτα; Νεκτάριε; Γιάννη; Φώτη; Μαρία; Νίκο;

Με ειλικρινή αγάπη
Τάκης Σωτηρχέλλης