Σε μια εποχή που όλοι προστρέχουμε στην ιδιωτικοποίηση των πάντων και στην κατακεραύνωση κάθε δημόσιου λειτουργήματος και λειτουργού, σαν τη συνδυασμένη πανάκεια διά «πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν» (κατά την έκφραση των Γραφών), εκπορευομένην από αυτό που λέμε Δημόσιο, έρχεται ένα γεγονός, ένα στέλεχος του Δημοσίου που σε κάνει να χαμογελάσεις με αισιοδοξία και να πεις πως δεν έχουν χαθεί τα πάντα… Πως αξίζει να αγωνιστείς για το νοικοκύρεμα του Δημοσίου, την απεμπλοκή του από την πολιτικάντικη συναλλαγή και την κομματική ψηφώνητη ομηρία των λειτουργών του, που επέβαλε σε μεγάλα τμήματά του ο δικομματισμός τις τελευταίες δυο - τρεις δεκαετίες…
Η ιστορία του Μουσείου της Ερεσού για τους Λέσβιους είναι λίγο - πολύ γνωστή:
Μέσα 19ου αι.: Ίδρυση του Μουσείου επί τουρκοκρατίας, πιθανόν από τον Ερεσιώτη φιλόλογο Εμμανουήλ Δαυίδ, μετέπειτα «Γυμνασιάρχη της Απελευθέρωσης» του 1912 στη Μυτιλήνη. Ανάγνωση, μετάφραση και έκδοση επιγραφών από τον ίδιο. Στέγασή του στο υπόγειο του Αρρεναγωγείου Ερεσού, όπου το βρίσκει μεταξύ 1880 και 1885 ο μέγας Γερμανός αρχαιολόγος Κολντεβάη και σκιτσάρει, όπως ο ίδιος μαρτυρεί, εκθέματα, ενώ προσφέρει αντικείμενο που επιφανειακά ανακάλυψε!
1912 - 1960: Με επιμονή του φιλόλογου καθηγητή Γιάννη Λάσκαρη από τη Βρίσα, που ζει στην Ερεσό, εμπλουτίζεται με εκθέματα το Μουσείο, παρά την εκδίωξή του από τη δημόσια εκπαίδευση λόγω της αριστερής του ένταξης.
1962 - 1965: Με πρωτοβουλία του αρχαιολόγου Χαριτωνίδη και του φιλολόγου-ιστορικού Ερεσιώτη Ιγν. Παπάζογλου, χτίζεται Μουσείο, αυτόνομο, στο χώρο της βασιλικής του Αγ. Ανδρέα στο Γιαλό Ερεσού, και στεγάζει τα μεταφερθέντα από το σχολικό υπόγειο εκθέματα, ύστερα από 100 χρόνια που τα φιλοξενούσε.

2001: Το Μουσείο της Ερεσού κλείνει για «συντήρηση κτηρίου και εκθεμάτων», υποτίθεται. Έχει προηγηθεί παραχώρηση για 90 χρόνια από την τότε δημοτική αρχή (Πολύδ. Α. Αμπατζής) του Δημοτικού Σχολείου του Γιαλού Ερεσού, που βρίσκεται απέναντι από το παλιό κτίσμα που κλείστηκε, για να συντηρηθεί και να φιλοξενήσει την εμπλουτισμένη μεγαλύτερη αρχαιολογική συλλογή, ενώ τάζουν στον Π. Αμπατζή μέχρι και ανοικτό θέατρο στις παρυφές του λόφου της αρχαίας ακρόπολης…
2002 - 2010: Τα χρόνια περνούν με το Μουσείο πάντα κλειστό, ενώ αρχίζει με συντονιστή το Σύλλογο των Απανταχού Ερεσίων «Ο Θεόφραστος» ένας πολύμορφος αγώνας διεκδίκησης για να αποκτήσει η Ερεσός το αυτονόητο: αυτό δηλαδή που η ίδια διαχρονικά από την τουρκοκρατία δημιούργησε. Τι διαμαρτυρίες σε πολιτικούς, τι αρθρογραφία στις φιλόξενες στήλες τού «Εμπρός», αλλά και άλλων εντύπων, τι επερωτήσεις στη Βουλή των Ελλήνων από βουλευτές όλου του πολιτικού φάσματος, τι επίδοση διαμαρτυρίας στους ευρωβουλευτές του Τομέα Πολιτισμού όταν επισκέφτηκαν το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας στο Σίγρι, από όλους τους μαζικούς φορείς της Ερεσού… Τι πανώ διαμαρτυρίας που έμειναν χρόνια κρεμασμένα… Μέχρι και επερώτηση στο Ευρωκοινοβούλιο κατατέθηκε για το κλειστό Μουσείο! Η μόνη ανταπόκριση που υπήρξε, προήλθε από τη Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση (Π. Βογιατζής), όπου ο νομάρχης, θεωρώντας το κτίσμα του Δημοτικού Σχολείου σαν ακόμα ιδιοκτησία τής Τ.Α., εκταμίευσε ένα στοιχειώδες ποσόν για την ανακαίνισή του. Τα χρήματα γρήγορα τελείωσαν, και φως δε φαινόταν από πουθενά! Εν τω μεταξύ, ήρθε και το μνημόνιο και ο «Καλλικράτης» και είπαμε ΤΕΤΕΛΕΣΤΑΙ… Δεν πρόκειται να ξαναδεί μουσείο η Ερεσός… Κρίμα οι αθλητικές στλεγγίδες των γυναικείων ταφών, κρίμα το νόμισμα προς τιμήν της Σαπφούς που πιστοποιεί την Ερεσό σαν τη γενέτειρα της πρώτης και πιο μεγάλης λυρικής ποιήτριας της Γης, που στο μεταξύ το εμπλούτισαν. Κρίμα και οι δύο θέσεις αρχαιοφυλάκων που είχαν καταλήξει να έχουν σα μόνη απασχόληση την επίβλεψη όταν ανοίγονταν θεμέλια κάποιας οικοδομής, αφού το Μουσείο ήταν κλειστό…

2011: Τότε όμως ακούσαμε πως η προϊσταμένη τής Κ΄ ΕΠΚΑ, κ. Όλ. Φιλανιώτου, θα ανοίξει το Μουσείο που θα το ξαναλειτουργήσει μέσα στο καλοκαίρι… Στην αρχή δεν το πιστέψαμε. Εδώ, είπαμε, ελέω μνημονίου και μεσοπροθέσμου, ο κόσμος χάνεται, απολύονται συμβασιούχοι, και θα βρεθούν χρήματα για να τελειώσει το Μουσείο και να ξαναλειτουργήσει; Όταν όμως βρέθηκα τον Αύγουστο στην Ερεσό, και συνάντησα για πρώτη φορά στη ζωή μου την κ. Φιλανιώτου, πείστηκα πως τουλάχιστον ήταν αποφασισμένη να φέρει σε πέρας ό,τι είχε υποσχεθεί. Με μια σοβαρότητα και ειλικρίνεια που δε συναντάς εύκολα σε στελέχη του Δημοσίου, εξηγούσε γιατί το μοναδικό στον κόσμο επιτύμβιο ανάγλυφο έφιππης γυναικός (πλην Αμαζόνων) δε θα μπορούσε να αναρτηθεί στο Μουσείο της Ερεσού παρά μονάχα σε αντίγραφο. Με μια εξαιρετική απλότητα που χαρακτηρίζει τους αληθινά μορφωμένους επιστήμονες, ανταποκρίθηκε στην παράκλησή μας και μετέφερε μέσα σε ώρες μια πολύ βαριά επιγραφή από το χώρο της παλαιοχριστιανικής βασιλικής, με αναφορά του «ΕΡΕΣΕΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝΟΣ», στο χώρο του Νέου Μουσείου Ερεσού. Με την ίδια απλότητα μας εξήγησε πώς από τον προϋπολογισμό της Εφορείας της, κάνοντας περικοπές απ’ όπου μπορούσε, εξοικονόμησε το αναγκαίο ποσό για να ολοκληρωθούν οι εργασίες και ν’ ανοίξει ξανά το Μουσείο της Ερεσού. Με την ίδια απλότητα οργάνωσε τα εγκαίνια του Μουσείου, την Τετάρτη 7/9/2011, με παρουσία πλήθους κόσμου και επίσημη ομιλήτρια την προσκεκλημένη της καθηγήτρια Αμίγκ, του Πανεπιστημίου τού Μονπελιέ, από τους πιο εμβριθείς μελετητές και μεταφραστές του Θεοφράστου Μέλαντα Ερεσίου.
Κάποιοι - αναγκασμένοι να απουσιάζουμε - είχαμε την ατυχία να μη χαρούμε τη στιγμή για την οποία επί μια δεκαετία παλέψαμε. Δεν πειράζει, αρκεί που η κ. Φιλανιώτου με όσα είπε, αλλά κυρίως με όσα έκανε για το Μουσείο Ερεσού, εκεί που κανείς δεν το περίμενε, οδήγησε τον παρευρισκόμενο δήμαρχο κ. Δ. Βουνάτσο να υποσχεθεί πως θα εντάξει το Μουσείο Ερεσού σε πρόγραμμα ΕΣΠΑ, «διότι η Ερεσός αξίζει πολύ μεγαλύτερου Μουσείου από αυτό που εγκαινιάστηκε σήμερα», όπως είπε.